Unmei

Προετοιμασια

Η Ερμιονη μπήκε μεσα σε ενα μικρό λαχανί δωμάτιο με ενα άσπρο παράθυρο και ενα ξύλινο κρεβάτι.

-Καλημέρα παππού, σου έφερα πρωινό. Ελπίζω να σου αρέσουν οι τηγανίτες μου, ειναι συνταγή της μαμάς.
-Η όμορφη μυρωδιά τους με ξύπνησε γλυκιά μου, καλημέρα. Ανυπομονώ να της δοκιμάσω. Μετα το πρωινό θα ήθελα να μιλήσω λιγο με τον Άιντεν, εχουμε πολλά να πούμε.
-Πιο μετα τωρα παρε δυνάμεις και πιες γρήγορα τον χυμό σου για τις βιταμίνες. Πάω να ξυπνήσω και τον Άιντεν.
Ο Άιντεν καθόταν οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι του και διαλογιζόταν. Ηταν μια από τις ασκήσεις που του ειχε πει να κάνει η Λούμε.
-Αιντεν το πρωινό ειναι στο τραπέζι έλα να φας.
-Σε πέντε λεπτά θα ειμαι εκεί.
Ο παππούς της Ερμιονης ηταν ανάπηρος και επερνε πρωινό στο κρεβάτι του για να περιορίζει τις κινήσεις του. Συνήθως ειχε μια βοηθό στο σπίτι αλλα τωρα που ηταν εκεί η Ερμιονη της ειχε πει να μην έρθει.
-Θα με αφήσεις να φάω μόνη μου;...
-Ερχομαι...
Ο Άιντεν πηγε στην κουζίνα κι έκατσε σε μια ξύλινη καρέκλα απέναντι από την Ερμιονη.
Το σπίτι του παππού της ηταν σχετικά μικρό, ξύλινο απ'εξω και πολύ φωτεινό. Το ειχε χτίσει εξω από την πρωτεύουσα της Ζιναρίγια δίπλα σε ενα λιβάδι.
-Δεν χρειαζόταν να φτιάξεις τόσα πολλά.
-Φαντάστηκα ότι θα πεινουσες. Η κοιλιά του Άιντεν γουργουρισε και κοκκίνισε από ντροπή καθώς έτρωγε την πρώτη μπουκιά ομελέτας.
-Ερμιονη τωρα που φτάσαμε στην Ζιναρίγια πιο ειναι το σχέδιο;
-Πρώτα πρέπει να βρούμε την αδερφή σου. Δεν θα μπορούσα να σου ζητήσω τίποτα παραπάνω. Βρίσκουμε την αδερφή σου και μετα είσαι ελεύθερος να κανεις οτι θέλεις.
-Μα δεν με κρατάει κανεις...
Είπε μεσα από τα δόντια του.
-Συγνωμη; Δεν σε άκουσα.
-Τιποτα... βασικά... ήθελα να σου πω κατι...
-Πες μου.
-Σχετικά με την αδερφή μου...
-Ναι;
-Ειναι νεκρή... Ειμαι αρκετά σίγουρος γι'αυτο.
Η Ερμιονη ξερόβηξε, πνίγηκε από τον χυμό της.
-Νεκρή;! Μα τότε γιατί ήρθες ως εδώ;
-Βασικά... απλα... δεν ειχα κάπου άλλου να πάω και... Ήθελα να σε βοηθήσω, ήθελα να ειμαι μαζί σου!
Τα ματια της Ερμιονης έλαμψαν και το πρόσωπο του Άιντεν κοκκίνισε.
-Αιντεν είσαι ο πιο γλυκός άνθρωπος που ξέρω. Η καλοσύνη σου δεν έχει όρια, δεν το πιστεύω οτι τα έκανες ολα αυτα για μένα.
-Θα εκανα τα παντα για σένα. Ερμιονη σε αγαπ...
Ο παππούς της μπήκε μεσα στο δωμάτιο και τους διέκοψε.
-Ααα βλέπω τρώτε το πρωινό σας. Αγνοήσετε την παρουσία μου και συνεχίστε, ήρθα απλα να αφήσω το πιάτο μου.
-Αιντεν ήθελες να μου πεις κατι;
-Ε; Όχι! Όχι! Τίποτα σημαντικό.
Η καρδιά του Άιντεν ηταν έτοιμη να εκραγεί. Στο πρόσωπο του σχηματίστηκε ενα πολύ αμήχανο χαμόγελο. Άλλαξε γρήγορα θέμα.
-Κύριε Σπεμ ήθελα να σας ρωτησω κατι.
-Ό,τι θες παιδί μου.
-Εσείς έχετε διαβάσει το βιβλίο των ζιναριγιανων σωστά;
-Πολυ σωστά.
-Θα μπορούσατε να μου δείξετε για τι ειναι πραγματικά ικανοί οι Ζιναριγιανοί;
-Μα φυσικά.
Ο Σπεμ πηγε κοντά στον Άιντεν με το καροτσάκι του και άγγιξε το μέτωπο του.
Τα ματια του Άιντεν έκλεισαν.
-Τι έγινε; Που ειμαι;...
Α-Άνε; Τι στο... αυτός ειμαι εγω!
Ένας μικρός Άιντεν που ειχε στην αγκαλιά του την Άνε κατέβαινε τα σκαλιά μιας ξύλινης καλυβας. Πηγε προς το μέρος τους ομως το σώμα πέρασε μεσα από τα δυο παιδιά σαν να ηταν φτιαγμένος από αέρα. Μύρισε την μαγειρεμένη ύαινα. Ηταν μια ανάμνηση που προσπαθούσε να ξεχάσει.
Αρχισε να φωνάζει "Φύγετε! Φύγετε! Πρέπει να κρυφτείτε! Παρε την Άνε και τρέξε...!" Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάγουλα του. "Σας παρακαλώ προστατέψτε την...Φύγε! Τρέξε! Κάνε κατι!!!"
Η πόρτα της καλυβας έσπασε και μπήκε μεσα ο συλλέκτης."Οχι! Άνε!" Προσπάθησε απελπισμένα να διώξει τον συλλέκτη ομως δεν τα κατάφερε.
Ξαφνικά ολα έσβησαν, ο Άιντεν βρισκόταν σε ενα σκοτεινο δωμάτιο.
Ηταν πεσμένος με τα γόνατα και τα χέρια του στο πάτωμα. Έκλαιγε.
-Ώστε ετσι έχασες την αδερφή σου. Συγνώμη που σε εκανα να ξαναζησεις αυτη την ανάμνηση.
Ο Άιντεν σηκώθηκε και σκούπισε τα ματια του.
-Έλεγχος μυαλού ε;
-Οχι ακριβως, μπορώ να μπω μεσα στο κεφάλι σου αλλα δεν μπορώ να το ελέγξω. Ομως εχω την δυνατότητα να σου δείχνω τις πιο τρομακτικές σου αναμνήσεις . Μπορώ να σε λυγισω με ενα μονο άγγιγμα σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος.
-Μπορείτε;
Το τοπίο άλλαξε, τωρα βρίσκονταν στο λιβάδι που πρωτογνώρισε την Ερμιονη.
-Μην ξεχνάτε οτι ειστε μεσα στο κεφάλι μου. Οποτε εγω εχω τον έλεγχο.
Ο Σπεμ αρχισε να γελάει.
-Θαυμάσια! Θαυμάσια! Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από έναν ταγκουλιανό. Θαυμάσια πλάσματα με άθραυστο πνεύμα, ειναι σχεδόν αδύνατον να σας λυγίσουν οταν ειστε αποφασισμένοι. Αλλα δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους Αζουρφιανούς, η Ερμιονη θα αντιμετώπιζε μεγάλες δυσκολίες άμα καποιος έμπαινε στο μυαλό της. Γιαυτο ήθελα να σου μιλήσω.
Ο δρόμος που έχει επιλέξει η εγγονή μου ειναι πολύ επικίνδυνος. Υπήρχε καποιος λόγος που η Ζιναρίγια κυριάρχησε στην Αζουρφα τοσο εύκολα. Χρειαζεται την προστασία σου...
Τα ματια του Άιντεν άνοιξαν. Βρίσκονταν παλι στην κουζίνα του Σπεμ.
-Λοιπον; Είπε η Ερμιονη
Τι έγινε; Τι σου έκανε; Τα ματια σου δάκρυσαν για λιγο και άρχισα να ανησυχώ.
-Τιποτα απλα μπήκε μεσα στο κεφάλι μου.
-Παππού! Δεν μπορείς να το κανεις αυτο άμα δεν ρωτήσεις πρώτα!
Ο Σπεμ γέλασε
-Μην ανησυχείς γλυκιά μου θα του ζητήσω αργότερα συγνώμη. Αλλα δεν τελειώσαμε άμα νομίζατε οτι αυτο ηταν το μονο που μπορουσαν να κάνουν οι Ζιναριγιανοί ειστε γελασμένοι.
-Δείξτε μου.
Είπε αποφασισμένος ο Άιντεν.
Τα μαχεροπιρουνα στο τραπέζι μεταμορφώθηκαν σε φίδια που ηταν έτοιμα να επιτεθούν στον Άιντεν.
-Μουτουγαρ rigidum.
Τα φίδια πηραν την αρχική τους μορφή.
-Οι οφθαλμαπάτες ειναι ειδικότητα του θεού του θανάτου. Δεν περίμενα οι χρυσοί να ειναι ευλογημένοι με τέτοιες ικανότητες. Αυτο ίσως να ειναι προβλημα.
Είπε σκεπτική η Ερμιονη.
-Εχεις δίκιο γλυκιά μου, αυτο ηταν μια μικρή επίδειξη του τι μπορει να κάνει αυτη η τρομακτική ικανότητα. Ομως πιστεύω στο μυαλό σου Ερμιονη ειμαι σίγουρος οτι θα καταφέρεις να την αντιμετωπίσεις.
Αυτες ειναι οι δυνάμεις των ζιναριγιανων, αυτες και τα τρομακτικά μυαλά μας.
-Μα παππού ο Ράιαν Στάντ δεν μπορούσε να ελέγξει κάποιον με την θέληση του;
-Ετσι λένε τα βιβλία, ναι. Ομως δεν ειναι η αλήθεια. Ο Ράιαν δεν έλεγξε τον αρχηγό των Αζουρφα, τον σκότωσε και χρησιμοποίησε τις οφθαλμαπάτες για να παρει την μορφή του.
-Μα πως ειναι δυνατό η Λούμε να...
-Η Λούμε ξέρει μονο οτι γράφουν τα βιβλία.
-Σας ευχαριστώ κύριε Σπεμ, τωρα ξέρω για τι ειναι ικανοί οι χρυσοί.
-Ααα μην ανησυχείς καλό μου αγόρι δεν θα έρθεις αντιμέτωπος με αυτες τις δυνάμεις. Κανεις δεν μπορει να τις χρησιμοποιήσει πια, εκτός φυσικά από έναν, τον Μπράιντεν Στάντ. Αλλα και αυτός δεν μπορει να κάνει πολλά καθώς δεν ειχε ποτε στην κατοχή του τα βιβλία. Α τωρα που τα ανάφερα, Ερμιονη έχεις τα βιβλία μαζί σου, σωστά;
-Ναι μισό λεπτό.
Πηγε στο δωμάτιο της για να τα φέρει.
-Ορίστε.
-Μονο δυο ε; Μου είπες εχτές οτι πολεμήσατε με κατι ορκ σωστά;
-Ναι.
-Να υποθέσω οτι αυτα σας πηραν το βιβλίο ε;
-Ναι...
-Χμμμ.. Τα ορκ δουλεύουν για τον Μπράιντεν.
-Ναι το εχω καταλάβει.
-Και ελπίζω να ξέρεις οτι αυτο το βιβλίο δεν υπάρχει πια.
-Ναι το υποπτεύθηκα και αυτο.
Ο Άιντεν παρακολουθούσε την συζήτηση λιγο μπερδεμένος.
-Εχει καταστραφεί; Μα γιατί;
-Άιντεν θα σου εξηγήσω σε λιγο. Τωρα οι σημαντικές ερωτήσεις.
Παππού τι ξέρεις για τον αδερφό μου;
-Δυστυχώς... τίποτα. Έψαξα για καποιο παιδί με ενα περίεργο σημάδι στο μπράτσο του αλλα τίποτα. Ομως εχω κάποιες υποψίες.
-Ακούω.
-Όπως θα ξέρεις ήμουν ο αρχηγός της αντίστασης οποτε εχω ακόμα κάποιες επικοινωνίες μαζί τους, εχω μιλήσει με τον αρχηγό τους.
-Και;
-Ειναι 18 χρόνων.
-Και;!
-Μοιάζει με τον πατέρα σου.
Η Ερμιονη έμεινε λιγο σκεπτική.
-Δεν υπάρχει σημάδι στο χέρι του ε;
-Οχι κανένα...
-Παππού σήμερα θα πάω στην πρωτεύουσα. Κάποια χρησιμότητα θα έχει αυτο το σύμβολο. Πρέπει να βρω τον αδερφό μου.
-Πολυ καλά, θα πρέπει ομως να είσαι πολύ προσεκτική. Έχεις μια μέρα μονο στην διάθεση σου, αυριο θα πρέπει να φύγετε από το νησί.
-Γιατί;!
-Θα ξεσπάσει πόλεμος. Πόλεμος για την ελευθερία.
Σιωπή απλώθηκε στο δωμάτιο.
Ένας δυνατός άνεμος φυσηξε από το παράθυρο, το καλοκαίρι τελείωνε και το φθινόπωρο ηταν έτοιμο να παρει την θέση του.