Το Μυστικο Της Σοφιας #BBC17

Κεφάλαιο 17

Μη με βρίσετε ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσει ο Παντελίδης αλλά εμένα μου αρέσει πολύ τι να κάνουμε τώρα.
Πάμε στο κεφάλαιο

Μεριά Αχιλλέα
Ξεκινήσαμε από το σπίτι της και καταλήξαμε να περπατάμε μπροστά από ένα όμορφο τοπίο γεμάτο πράσινο. Τόσο όμορφο, τόσο μαγευτικό ακόμα και για εμάς όπως λένε τα άκαρδα πλάσματα υπήρχε και ένα τοπίο που μας ηρεμεί. Αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί για λίγη ώρα και μετά θα πηγαίναμε σε άλλο μέρος να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Ακόμα δεν το πιστεύω ότι τελικά έγινε η κοπέλα μου. Και θα κάνω τα πάντα για εκείνη θα την προστατεύω από τον κίνδυνο όσο μπορώ (λίγο μελό μας βγήκε ο Αχιλλέας αλλά έτσι είναι ο έρωτας). Εκεί που κοιτούσαμε αυτή τη θέα το χέρι της πέφτει πάνω στο δικό μου. Γυρίζω το βλέμμα μου προς εκείνη και την βλέπω που με κοιτάει ήδη. Μου χαμογελάει της χαμογελάω και την βάζω επάνω στα πόδια μου. Είναι πανέμορφη. Ξαφνικά τις σκέψεις μου της χαλάει ένα ενοχλητικό άτομο.

?"πολύ όμορφη η μικρή που την κληρονόμισες?"
Α"να μη σε νοιάζει και τσακίσου και φύγε από εδώ πριν πλακωθούμε άσχημα αυτή τη φορά"
?"όπα ρε αντράκι σιγά τώρα τα έχω κάνει πάνω μου" είπε ο μαλάκας (σορρυ για τις βρισιές που θα επακολουθήσουν)
Α"ποιον αποκάλεσες αντράκι ρε?"
?"εσένα κότα"
Α"αυτό ήταν παπάρα τώρα θα δεις" είπα και έβαλα από πίσω μου τη Σοφία η οποία είχε φρικάρει με όλα αυτά που γίνονταν.
?"για έλα αν τολμάς" είπε και ξεκίνησα να κάνω επιθέσεις. Τον είχα ρίξει κάτω και τον βάραγα τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα πέθαινε στα χέρια μου. Αλλά κάποια στιγμή αφού ήμουν έτοιμος να τον χτυπήσω βλέπω να μου δείχνει με όση δύναμη του έχει απομείνει τη Σοφία λυπόθυμη πάνω σε έναν άλλο βρικόλακα να την παίρνει μακριά τρέχοντας. Αρχίζω να τον ακολουθώ αλλά με καταλαβαίνει και τρέχει λίγο πιο γρήγορα από πριν. Βάζω και εγώ λίγο παραπάνω ώθηση για να τον φτάσω και τελικά την άφησε και ήρθε μπροστά μου και μου λέει (Ας υποθέσουμε ότι τον λένε Σωτήρη)

Σ"κοίτα δεν θέλω να τσακωθούμε για την κοπέλα αλλά έχω εντολές από το αφεντικό να την παραδώσω και πρέπει να το κάνω γτ αλλιώς θα με σκοτώσουν οι μπράβοι του"
Α"αν την αφήσεις σε εμένα δεν θα σου κάνουν τπτ απολύτως γτ πολύ απλά δεν θα τα βάλουν με ολόκληρο το βασίλειο των βρικολάκων"
Σ"και που ξέρω ότι λες αλήθεια?"
Α"γτ εγώ είμαι ο ένας από τους δύο πρίγκιπες του βασιλείου και θα τους διατάξω ή θα τους ψυχαναγκάσω να σε αφήσουν ήσυχο"
Σ"συγνώμη υψηλότατε δεν το ήξερα ορίστε πάρτε την" λέει και πάει να μου την δώσει αλλά όπως πάντα κάποιος έπρεπε να την πάρει ξανά και να αρχίσει να τρέχει σαν σίφουνας. Εκείνος έτρεχε πιο γρήγορα από τον προηγούμενο και έτσι καθώς έτρεχα ξαφνικά κάτι αρχίζει να με ενοχλεί. Ο πόνος είναι αφόρητος δεν μπορώ να συνεχίσω το τρέξιμο για να φτάσω τον άλλον, ακούω ένα χαχανητό από πίσω μου και στο τέλος όλα γίνονται μαύρα.

(Σορρυ που το κόβω εδώ θα το συνεχίσω αύριο) Μέχρι το επόμενο
Kisses Elena 💋😘😍