Wish We Could Happen

Chapter 20

Alone time

I woke up fine. Ewan ko pero ang fine. Despite of what happened last night, Walang hang over, hindi ako stressed, bumangon nga ako ng nakangiti at pumasok ng trabaho ng maayos at nasa mood ehh. I woke up so early kasi.

Pero syempre...

Joke lang.

Reciprocal ang nangyari, grabeng HO, stressed at hindi ako nakapasok! I woke up 12:30pm for pete's sake! Gosh! May spare key naman ang manager ng 3g's kaya okay lang na hindi ako ang magbukas ng shop. Naka-recieve nalang ako ng text sakaniya na siya na ang magbubukas dahil natunugan na siguro niyang di ako makakapasok.

I decided na wag munang pumasok at mamasyal muna. To unwind without going to one bar to another.

I drove my car to the farthest mall my car can go. Yung gusto ko walang nakakakilala saakin.

Flat sandals ang suot ko tska spagetti strap na jumpshorts na color mint green. And black purse na laman lang eh wallet, lipstick at cellphone ko na naka-silent. Para walang istorbo. Hoho.

Naglalakad ako papuntang salon sa loob ng mall. Hanggang bewang na rin kasi ang buhok ko.

Nagpagupit ako hanggang collar bone, nagpalagay ako ng side bangs at nagpahighlight ng violet malapit na bangs.

Nag-shop din ako ng new shoes, dresses, purse at make up. Nang nakaramdam ako ng gutom ay nagpunta ako sa restau na pinakamalapit na pwesto ko.

I ordered a meal that has spag, rice, a piece of chicken, a slice of pizza and a soda.

This alone time of mine makes me feel relaxed.

Relaxed. Aha! Why not go to a spa, Kirsten? Hehe.

I went to the ground floor where spa and such were located.

Nagpa-set ako ng appointment sa receptionist at ako na after 3 costumers. I'll do pedicure and manicure din. Parang broken hearted lang ang peg ko ngayon dahil sa pagwaldas ko para sa sarili ko. Tsk. I deserve it, anyway.

Humugot ako ng isang magazine mula sa ilalim ng center table at binuklat yun. Napunta na ako sa center page at nakita ang imahe ng mala-anghel na mukha ng isang babae. She looks familiar. Paanong hindi eh, lagi ko tong nakikita.

She's sexy wearing a shorts and midriff top. Gah! The looks, the appeal and all. She's perfect! Kaya pala parang pamilyar si Stephanie saakin.

Model pala siya ng isang sikat na magazine na umiikot all over the world. Siya ang kadalasan na nasa center fold ng mga magazine.

Insecurities rose.

I flipped the page and there, I saw Elle half-naked. Nakadenim pants lang sya at chucks. His hand wrapped on a girl's waist and his other cupping her face. They're so close. Half naked din yung babae, wearing also het brallet, bob-cut pants and pumps.

The girl is Stephanie.

Eto nanaman, nasasaktan nanaman ako. I tried my best to hold my tears and I succeeded. Tinawag na ako ng isang staff and do their job.

Tapos na ako sa lahat ng gagawin ako kaya dumiretso na ako ng parking lot.

Hinahalungkat ko ang car key ko sa purse ko habang naglalakad and I bumped into someone.

"Ugh!" Di man lang tumitingin sa daan! So am I? Ugh! So idiot, Kirsten!

Nabitawan ko ang mga paperbags na hawak ko at ang carkey ko. Umupo ako habang pinupulot ko ang mga gamit ko ay nagso-sorry ako sa nakabangga ko.

"Oh my gosh! Are you okay, miss?" Tanong sakin ng babaeng nakabunggo ko tska niya ako tinulungan sa mga gamit ko.

"Thank you" turan ko.

"Oh, Kirsten? is that you? You cut your hair and wow! It suits you well." Her eyes widened in amazement but my eyes were locked on her companion. "Right, Marcus?"

Marcus? As far as I remember. Ayaw na ayaw ni Elle na tinatawag siyang Marcus. I used to call him Marcus back then kasi yun ang gusto niya. Pero nag away kami kaya typical na pag aaway lang naman ng mga bata from then on. Hindi ko na sta tinawag ng Marcus at ayaw na din niyang tinatawag na Marcus.

She must be very special knowing that he allows her to call him on his first name.

Does it hurt? Yes it does. Big time!

"Yeah" he answered coldly. Why so cold, my dear?

I heaved a deep sigh and thanked them. "So, I have to go. It's nice seeing you again." I smiled and left.

Mahal pa kaya niya ako? Pwede pa ba? I admit it, I'm still assuming. Maybe we still can. maybe we still could happen. Maybe it not yet our time. Maybe, just maybe. Who knows, right?

This is fvcking frustrating.

I drove my ass off that freaking mall and went to my coffee shop.

Nang makarating ako dun ay agad akong binati ni Manong guard. Pero unusual na pagbati.

"Wala bang banat ngayon, manong Jun?" I smiled at him.

"Ayy!! Maam Kirsten, kayo po pala. Di ko po kayo nakilala. Hehe." Sabay kamot ng ulo. "Lalo kayong gumanda Maam! Approve na approve po!" Tango sabay thumbs up pa niya.

"Hahaha. Kayo talaga, manong Jun. Sige po. Una nako."

"Sige Maam."

Paderetso na sana ako ng office ko ng pigilan ako ni Manager Tuazon.

"Miss, autorized personnel lang po ang maari dyan. Kung CR po ang hanap niyo ay di---" natigilan sya sglit at "Maam! Kayo po pala. Naku. Sorry po. Di ko po kayo nakilala. Hehe."

"Ano ka ba. Ayos lang Manager. Pati si Manong Jun ganyan din reaksyon. Sige Manager, mauna na ako. Ilalagay ko lang tong mga dala ko sa office. Pakihandaan po ako ng cinnamon role tska coffee jelly. Thankyou!" Sabi ko tska siya tumango.

"Ahh? Yung kamay ko po, manager?" Nakahawak pa din kasi siya sa braso ko at bahagyang nakatulala.

"ay sorry po maam." Nagising naman siya nun at agad binitawan ang braso ko. I chuckled.

Pagtapos kong ilagay yung mga pinamili ko kanina ay dumiretso na ako sa table na sinabi ni Manager Tuazon. Andun na daw yung ni-request ko.

Kumakain ako ng marinig ko ang boses ni Thunder mula entrance na kausap si manager.

"Manager, asan si girlfriend?" Alam na ni manager kung sino un. Di ako makikita dito ni Thunder dahil nakatalikod ako mula sa pwesto niya at aakalain mong costumer ako dito.

"Ayun po oh" turo ni manager Tuazon.

"Niloloko mo naman ako Manager ehh."

I turned my head and waved. "Over here bestfriend!" Then I smiled.

Bahagya pa syang napaatras sa gulat pero lumapit din saakin.

"Woooah! What's up bestfriend? Bat nagbago?" He chuckled.

"I'm just... uh... bored?" Unsure kong sagot.

"Delikado ka palang mabored? Spending too much money?" He smirked.

"Look who's talking?" I returned the smirk.

He travels kaya kunt bored sya.

"Okay okay. That's why we're called bestfriends" we laughed. "Sakto pala ayos mo ehh"

"What?! Oh no, not again!" I said shaking my head.

"What? I just have this friend who---"

"NO!!" I firmly cut his words.

"Please?" Pinagsalikop niya ang kaniyang mga palad tska nag puppy eyes.

"Oh Thunder John. Not that look. I'm dead serious you looked like gay!" I said laughing. Pero pinalala lang niya ang ginagawa niya.

"Please???" He pleaded.

"Fine!"

"Yes!!" He exclaimed.

And just like that. He won, AGAIN.