Wish We Could Happen

Chapter 27

Confrontation

"Are you okay?" Tanong saakin ni Marcus habang papasok kami sa isang restau-bar. Malayo ito sa shop ko at labas na rin ito ng Tarlac.

Hinigpitan ko ang pagkakahawak sa kamay niya tska ko siya nginitian. Ngumiti siya pabalik kaya nawala ang kabang nararamdaman ko

Pero muling sumibol ang kaba sa dibdib ko ng namataan ang sadya namin sa lugar na ito. Nadagdagan rin ng galit ang puso ko.

A nurse ha? Hindi ka pa nadadala. I heard Marcus tsk-ed and disappointment was evident in his eyes. I am too.

Kasi naman, why do we need to fool people to get what we want? 'Mahal kasi natin' is always the answer. No! It's wrong! If you love someone, you are willing to sacrifice. Love is not about greediness, it's about selflessness.

"Are we late?" Tanong ni Marcus kay Cass na ngayon ay nakaupo sa harap namin at may kasama pang nurse.

"No. Have a sit." Malamya niyang sagot.

I asked for a waiter and we all gave him our orders.

"Is it okay, Maam?" Tanong ng waiter saakin ng nakangiti.

Sasagot palang sana ako ay naunahan na ako ni Marcus. "Yes! You may go." Sabi niya sa waiter ng may matalim na titig. Agad umalis ang waiter at agad akong napangiti ng lihim

In times like this, hindi pa rin niya maitatago ang possessiveness niya. I like it.

Tinignan ko siya na ngayo'y nakakunot pa din ang noo.

"What?!" He hissed. I shook my head. "That waiter! Sarap tanggalan ng eyeballs!" Sabay irap niya saakin. Napatawa naman ako ng mahina.

Kinurot ko ang ilong niya, "Ang possessive ng boyfriend ko." Sabi ko ng nakangiti. Halata pang nagulat siya sa lintaya ko pero agad din nakabawi.

"Tss" nalang ang sabi niya pero may naglalarong ngiti sa mga labi niya.

"Ehem..." nagulat ako sa pagtikhim ni Cassandra sa harap namin. Lihim akong napa-face palm dahil ang tanga ko. Di ko namalayan na andito pala siya! "Ano ang gusto ninyong pag usapan?" Medyo naging matapang na ang boses niya.

"About you, me and him!" panimula ko at napaayos ng upo. Tinaasan niya ako ng kilay.

"Ayoko.."

"What?!" Gulat niyang tanong.

"Di ko siya isusuko."

"Mamamatay na ako! Pero di mo manlang mabigay ang huli kong hiling!" Nangingilid na ang kanyang mga luha at lumalabas na ang tunay na Cassandra Lynne Reyes.

"Huwag na tayong maglokohan dito, Cass." Sabi ni Marcus.

"Elle, please. Wag namang ganito. para sayo kaya ako lumalaban sa sakit ko. Kung wala ka, wala na akong dahilan para mabuhay." Umiiyak na wika niya habang hawak ang kamay ni Marcus na nakapatong sa table.

Binawi ko ang kamay niya tsaka binaling ang tingin niya saakin. She glared.

"Hindi siya gamot at hindi siya doktor para maging dahilan siya ng pagkabuhay mo---"

"Shut up!! Di ikaw ang kausap ko!!" Sigaw niya at nakaagaw na kami ng atensyon mula sa kabilang tables.

"Tone down your voice, Cassandra!" Mariin na sabi ni Marcus. Naging maamo naman ang mukha niya. "And don't dare raise your voice to my girl." Sa linyang yun, naging matalim agad ang tingin niya sakin.

Naputol lang kami ng ilang sandali ng dumating ang orders at nagpatuloy si Cass.

"Elle, what happened on us? Masaya tayo noon ehh. Bakit bigla nalang naging ganito?" Mahina niyang sabi habang humihikbi. Walang gumagalaw ng mga pagkain sa hapag pati ang nurse na dala niya ay hindi umiimik.