Blue Boy (gay)(Voltooid)

2. Jongens zijn soms erg dom, vind je niet?

2

Zoals altijd hadden ze niets uitgesproken die avond. Jason wist al beter en nam simpelweg wat hem werd geboden. Blij dat de ruzie tussen hen voorbij was werkte hij vol energie aan een commissie opdracht, een schilderij. Bluetooth oordopjes spaarden zijn omgeving terwijl hij opging in de muziek.

Conner begaf zich na drie keer kloppen en zonder gehoor nu op verboden terrein. Karen had hem gevraagd om Jason te roepen voor de lunch toen hij niet op verscheidene berichtjes had gereageerd. Duncan had hem al eerder verzekerd dat het meestal zo'n drie dagen duurde voordat Jason over een boze bui heen was. Gebiologeerd keek hij toe hoe Jason, zonder zich van hem bewust te zijn, bewoog. Met zijn 1,95 was hij een kop groter dan de man, wiens tengere bouw onder een lichtblauwe blouse en zandkleurige broek verscholen ging.

Hij liep tussen een werkbank en een schildersezel, waar een groot rechthoekig doek op stond. Conner bewoog voorzichtig in zijn gezichtsveld. Tevreden constateerde hij dat de uitdrukking van Jason niet veranderde. Duncan had gelijk gehad. In plaats van iets te zeggen maakte hij een eet gebaar.

"Vijf minuten", zei Jason en keerde hem de rug toe.

Grijnzend leunde hij tegen de werkbank. Hier had Karen hem al voor gewaarschuwd.

Verstrooid keek Jason op.

"Ik zei vijf minuten."

Conner stak zijn duim omhoog.

Irritatie overwon zijn apathie over Conners aanwezigheid en hij rukte de oordopjes uit zijn oren. De cello suites van Bach waren hoorbaar.

"Waarom ga je niet gewoon weg en ga iemand anders pesten", mopperde hij. " Je verstoord mijn ritme. Ik was net lekker bezig!"

Hij veegde zijn handen aan een verfdoek af.

"Vijf minuten, tien minuten. Het is me om het even", haalde Conner zijn schouders op. " Dit is puur eigenbelang. Ik krijg geen eten als ik jou niet meebreng."

"Je lijkt echt sprekend op je broer", spoog hij boos en beende de studio uit.

"En jij lijkt sprekend op je zus", kaatste Conner terug. "Als ik niet wist dat ze vier jaar ouder was had ik jullie voor tweelingen gehouden."

Met hun blonde haren, blauwe ogen en tengere bouw leken ze inderdaad op elkaar. Ook in temperament en levensvisie waren ze gelijkgestemd. Jason snoof ontevreden.

"Je hebt gelijk. We lijken erg op elkaar. Daarom verbijsterd het me nog steeds dat ze verliefd werd op een onbehouwen boer als Duncan."

Conner onderdrukte een kleine glimlach.

"Dus ben ik bij associatie ook een onbehouwen boer", stelde hij vast.

"Ja!", beaamde Jason volmondig en stampte de trap op.

"Hoe gaat het met je project?", vroeg Karen zodra ze hem zag.

"Goed. Roep me maar niet meer voor de lunch", zei hij aan tafel schuivend. "Of voor wat dan ook", voegde hij, met een waarschuwende blik richting Conner, toe.

"Waarom kijk je mij zo aan?", vroeg hij verontwaardigd. "Ik deed gewoon wat Karen me vroeg."

Jason schudde snuivend zijn hoofd.

"O alsjeblieft zeg! Ik herken Duncans pootafdrukken op een afstand. Drie dagen wachten tot mijn humeur is verbeterd en me dan paaien met vriendelijk gedrag."

Hij rees zijn wenkbrauwen.

"Dus kom maar op. Zeg me wat je wilt."

Conner keek betrapt van Karen naar Jason, die hem ongeduldig aanstaarde. Toen hij niet onmiddellijk reageerde scheurde Jason een stukje papier af en schreef er iets op. Hij gooide het voor hem op de eettafel, pakte zijn volle bord en stond op.