Blue Boy (gay)(Voltooid)

18. Bodypillow.

18

Conner voelde een vertrouwd lichaam in zijn armen. De details waren vaag, maar hij wist in welk bed hij lag. Ondanks hun ruzie en harde woorden die waren gevallen had Jason naar hem uitgereikt in zijn moment van nood.

Het handhaven van de status quo leek de beste oplossing. Grenzen verleggen had zeer ongewenste bijverschijnselen aan het licht gebracht.

"Ben je bezig met het ontwikkelen van een nieuwe strategie?", hoor hij voor hem mompelen.

"Hoe kom je daarbij", vroeg hij betrapt.

"Ik hoorde je knarsetanden."

Jason keerde zich om zodat ze met hun gezichten naar elkaar toe lagen.

"Het spijt me van gister", zei Conner.

Met zijn duim streek hij over Jasons gespleten lip.

"Ik was niet blij met je reactie, Conner, maar eerlijk gezegd ben ik degene die de grens overschreed."

Hij glimlachte triest.

"Wat ga je vandaag doen?", vroeg hij bewust van onderwerp veranderend.

"Werken. Waarschijnlijk word het vandaag laat."

Conner rolde uit bed.

"Heb je zin om uit eten te gaan?"

Traag met zijn ogen knipperend knikte Jason bij dit onverwachte voorstel.

"Ga maar uit van rond acht uur. Ik stuur je de details nog wel."

Conner keek op de klok.

"Ik moet me haasten, anders kom ik te laat. Ik zie je vanavond."

Tegen de tijd dat Jason boven kwam was Conner allang verdwenen.

"Ruzie bijgelegd", informeerde Karen zijn ontbijt naar hem toeschuivend.

"Niet echt", bekende hij eerlijk. "Het beste zou zijn om hem met rust te laten en dwingen een alternatieve oplossing voor zijn nachtmerries te zoeken."

"Dacht je dat hij dit al niet had geprobeerd?"

"Hoe bedoel je?"

"Conner lijdt al maanden aan nachtmerries. Hij heeft van alles geprobeerd, maar niets leek echt te helpen."

Haar hand streelde zijn wang.

"Jij bent zijn wondermiddel."

"Dat maakt het alleen maar erger. Hoe kan ik hem in de steek laten?", pruilde Jason.

Karen nam hem goed op.

"Ik weet dat je dit ook doet voor Duncan en mij. Zoals ik al zei waarderen we dit enorm, maar geen van ons wil dat jij hierdoor in de emotionele problemen komt."

"Ben je gek?", wuifde Jason quasi nonchalant. "Ik ben een kunstenaar. Lijden voed mijn inspiratie."

Snel at hij de rest van zijn ontbijt om verdere vragen te voorkomen, want net zoals altijd keek Karen dwars door hem heen.

"Ik ga er vandoor. Veilige reis en doe de groeten aan Maud en mr. Murtaugh."

Met een knuffel namen ze afscheid.

Jason vermeed Natalie en Alex bij zijn aankomst, maar klopte naar een uur of wat ijsberen toch op hun deur. Natalie nam hem vol sympathie op.

"Alles goed?"

"Het gaat", knikte hij behoudend. "Hoe zit het hier?"

Ze schudde haar hoofd.

"Ik heb gister een nieuwe zijde van Alex gezien. Voor het eerst in onze relatie toonde hij jaloezie."