Blue Boy (gay)(Voltooid)

28. "Waar slaap ik?"

28

Hevig ijsberend wachtte hij al zo'n tien minuten bij Conners auto op het speciaal voor personeel van Aegir beschikbare parkeerterrein.

Hij hoopte werkelijk dat niemand hem herkende en trok het honkbalpetje verder over zijn gezicht.

Was hij ooit zo laag gezonken?

Dit was de plek waar wanhopige mannen een laatste poging deden om het altijd hete personeel van Aegir te versieren.

De deur van de achteruitgang ging open en drie mannen in Aegir tenue stapten naar buiten. Jason pikte Conner er zonder problemen. Onwillekeurig rechtte hij zijn rug onder de starende blikken.

"Hé, Conner? Is dat niet jouw auto?", grinnikte een van de mannen hem aanstotend. "Laat je deze ook huilen net als die van zo straks?"

Zonder zijn ogen van Jason af te nemen bromde hij:

"Sorry om je teleur te stellen, Neill, maar dat is mijn huisgenoot, Jason. Zijn ouders hebben gister een auto ongeluk gehad. Hij is hier vast om me een update te geven."

De bezorgdheid was hoorbaar in zijn stem.

"Tot morgen."

Om van verder commentaar af te zijn rende hij op een drafje naar Jason.

"Alles goed?", vroeg hij Jasons uitdrukking peilend.

"Ja, maar Karen wil graag dat we beiden thuis slapen."

Niet begrijpend haalde Conner zijn schouders op.

"Dat had je ook in een bericht kunnen zetten."

"Mam slaapt in jouw slaapkamer. Wat inhoud dat je bij mij moet slapen", benadrukte Jason.

Conners uitdrukking veranderde niet.

"Sorry, maar waarom ben je hier helemaal naar toe gekomen om me dit te vertellen?"

Jason staarde hem aan.

"Ik dacht na onze ruzie van vanmiddag dat je hier bezwaar tegen zou hebben."

Conner snoof.

"Je vergeet altijd dat ik met drie oudere broers ben opgegroeid."

Hij grinnikte terwijl Jason hem achterdochtig opnam.

"Wat bedoel je daarmee te zeggen?"

"Daar kom je nog wel achter", zei hij zijn portier openend en instappend. "Kom je?"

Van zijn stuk gebracht knikte Jason. Hij rende naar zijn auto om Conner in het verkeer te volgen.

Iedereen, met uitzondering van CJ die al lag te slapen, zat beneden in de woonkamer te wachten. Hij zag hen allen tegelijk opkijken toen hij samen met Conner kwam binnen lopen.

"Ben je al helemaal gesetteld, mam?", vroeg hij bezorgd naar haar verbonden arm en pols kijkend.

"Ja, dank je, schat. Karen heeft alles onder controle", zei ze liefdevol over haar dochters wang strijkend. "Alleen een beetje moe."

"Ik help je zo naar bed", zei Karen de hint begrijpend.

Ze stond op en trok Jason apart naar de hal.

"Hoe ging het?", vroeg ze nieuwsgierig.

"Te gemakkelijk", bekende hij.

"Verwacht je problemen?", vroeg ze met een hoorbare waarschuwende ondertoon.

"Weet ik niet", zei hij eerlijk. "Als er iets gebeurt kan een van ons altijd nog op de bank slapen."

Samen liepen ze terug.