..Azap.. (Mafya hikayesi) TAMAMLANDI

(24 bölüm.) Gitti.

Arkadaşlar şimdiden söylüyorum bu bölümün okunması 5k olmadan yeni bölüm olmuyacak.

(Medyada Akın.)

Damladan..

Akın bana sinirli sinirli bakarken kalkıp koşmaya başladım. Evet canıma susadığımın farkındayım. Ama kaçmazsam kesin öldürür.

Merdivenlerden nerdeyse uçarak iniyordum. Akınsa tam arkamdan geliyordu.

"Yakaladığımda daha kötü olacak. Gel buraya!!"

Arkama bakıp aramızdakı mesafeyi kontrol ederken birine çarptım. O da benimle birlikte yere yapıştı. Önüme döndüğümde Efeyle çarpıştığımı anladım.

Efe gülüyordu. Bulunduğum durumu hatırlayınca hemen kalkıp koşmaya çalıştım. Evet sadece çalıştım. Akın çoktan yakalamıştı bile.

"Şimdi nereye kaçacaksın."

Ben elinden kurtulmaya çalışırken Efe devreye girerek konuşmaya başladı.

"Akın abi çok önemli bir şey söylemem lazım."

Akının gözleri Efeyi buldu. Ama elleri
benim kolumda kelepçe gibiydi.

"Sonra söylersin."

Akın arkasını dönüp giderken, diğer kolumda da baskı his etdim. Sargılı olan kolumu tutduğu için acıdan inlemiştim.

Sanırım bu şerefsiz Akın derin kesmişti kolumu. Akın geriye dönüp Efenin kolumu tutan eline baktı.

Of ya şimdi daha çok sinirlenecek. İkisinin arasında kalmışken Akın birden hızlı bir şekilde beni kendine çekince onun tarafına savrulmuştum.

Aaah! Kolum yaa! Koluma baktığımda tamamen kan olduğunu gördüm. Lanet olsun. Yine aynı şey oluyor.

Annem. Gözümün önünde can çekişiyor. Babamın elindeki kanlı bıçak. Annemin buz kesmiş bedeni.

"Anne korkuyorum. Baba nolur yapma."

.....
"Anneni görüyormusun? Onu senden alan bu kanı görüyormusun? O ÖLDÜ! Senide onun gibi kana bulamamı istemiyorsan, kes sesini!!"

Gözlerimi kapatdım. Görmek istemiyorum. Kulaklarımı kapatmaya çalıştım ama elimi kulağıma götüremiyordum.

Nefesim daralıyordu. Titrediğimi his ediyordum. Baba sus! Yalvarırım sus. Annem.

Ensemde his etdiğim acıyla sesler ve görüntüler kayb olmaya başladı. Zihnim karanlığın koyu köşelerinde kayb olurken, beni tutan güçlü kollara teslim etdim kendimi..

Gözlerimi açtığımda Nazlı baş ucumdaydı. Oturma pozisyonuna geldim. Yine aynı şeyleri yaşamıştım. Gözlerimden çıkmak için can çekişen göz yaşlarımı serbest bıraktım.

"Özür dilerim. Benim yüzümden oldu. "

Efe yanıma oturdu. Evet o kolumu sıkmasaydı kanama olmazdı bende bunları yaşamazdım. Ama pişmandı. Bakışlarından anlamıştım.

"Bence abartıyorsunuz. İyi işte."

Çiğdemin burda ne işi var. Hem nasıl böyle konuşa biliyor! Neler yaşadığımı bilmeden boş boş konuşması çok sinir bozucu.

Sinirle ayağa kalkıp yanından geçerek odaya gitdim. Pencerenin karşısında oturdum. Acaba kurtulacakmıyım ben bu lanet durumdan?

O kadar gereksiz ve değersizim ki bu canımı yakıyor. Çok canımı yakıyor. Belki bir gün bende mutlu olurum. Gerçek mutluluğun ne olduğunu anlaya bilirim.