ZAMANDA VE UZAYDA

Bölüm 10- SARHOŞ

Ben ne yapıyorum böyle? Ben kim oldum? Ben, İstanbul yirmi yaşındayım, annem ben bebekken terk etmiş beni, babamı on iki yaşındayken bir trafik kazasında kaybettim. Asya ve Emre'yi kendimi bildim bileli tanıyorum. Yirmi yıllık hayatım boyunca edindiğim tek arkadaşım onlar. Çünkü ben böyle biriyim işte. Sessiz bir tipim. Ben havalı çocuklarla gezmem, barlara gitmem, henüz adını bile bilmediğim bir insanla öpüşmem ben. Hayatım boyunca tek bir kişiyle birlikte oldum. Sadece arkadaşım diyebileceğim biriyle hem de. Ben tutkuyla dolu büyük bir aşk yaşamadım ve yaşayabilecek biride değilim zaten. Ama şimdi bir şey var tam göğsümün üstünde duran. Göğsümün üstünde duran ve kalbimi yakan bir şey. Sanki Uzay'a bakınca kalbim eriyormuş gibi hissediyorum. Sıcacık gülümsemesinden dolayı mı yoksa başka bir şey mi var bilmiyorum. Sanki ben bütün hayatım boyunca onu beklemişim gibi. Öyle tuhaf ki sanki hep onu tanıyormuşum gibi hissediyorum.

Aynaya bakıp sen kimsin ve İstanbul'a ne yaptın demek istiyorum. Uzay gel ölelim dese gideceğim. Ne dese tamam diyorum. Onunla her şeyi yapmak istiyorum. Hep onun yanında olmak istiyorum. Şimdi dolabımın karşısına geçmiş barda ne giyebilirim diye bakıyorum oysa barlardan nefret ediyorum.

Bir kadının bir adam için değişmesi bu kadar kolay olmamalıydı aslında. Bizler her türlü zorluğa göğüs geriyoruz da aşık olunca güçsüzleşiyoruz birden. Uzay'a karşı bu kadar savunmasız olmam yanlış olmalı aslında. Onu görecek olmanın telaşı kalbimi böyle hızlandırmamalı. Ben bu kadar tedirginken o bu kadar rahat olmamalı. Mesela bence süper güçlerimiz olmalı, Uzay'ın düşündüğü her şeyi bilebilmeliyim. Biz kadınlar duygularımız konusunda çok daha dürüstüz erkeklerin aksine ve bu hiç adil değil aslında. Bir adam suratınıza bakıp sizi umursamıyormuş gibi gözükürken aslında size aşıkta olabilir ama gerçekten sizi umursamıyor da olabilir. Bize çok karışık olduğumuzu söyleyen erkekler aslında bizden çok daha karışıklar. Uzay gibi bir adam şimdi bana aşık bile olabilir belki ama belki de aynen söylediği gibi bir daha kimseyi sevemeyecekte olabilir.

Aslında sadece dürüst olsalar ve biz bu kadar düşünmesek her şey çok daha kolay olabilir. Belki de biz abartıyoruz. Yaptıkları her şeyde, bir saniyelik ve aslında hiçbir anlamı olmayan bakışlarının altında sürekli bir şeyler aramaktan vazgeçmeliyiz belki de. Belki de gerçekten doğru söylüyorlar, karmaşık olan biziz ve onlar son derece basit. Yinede bilemiyoruz işte. Aşık olduğumuzda biz bu kadar çok düşünürken onların bu kadar basit ve umursamaz olmasını sindiremiyoruz işte. Her yaptıklarının altında bir neden aramaktan, onların her konuşmasından sonra aslında böyle demek istedi diye düşünmekten yoruluyoruz ama o kadar karmaşığız ve uğraşıyoruz ki onlar için onların bizim için bu kadar basit olmasını sindiremiyoruz. Bizleri anlamalarını öyle çok istiyoruz ki onları anlamaya çalışıyoruz sadece söyledikleri şeylere inansak çok daha az yorulurduk ama aşkı bu kadar basitleştirmelerini kaldıramıyoruz. Ama belki de haklılar. Belki de aşk bu kadar basit.

Sonunda güzel bir şort ve basit bir bluz giyiyorum düşüncelerimi bir kenara bırakarak. Benden bu kadar çıkıyor işte, o barlara ancak bu kadar yakışabilirim. Hafif makyaj yapıyorum ve deri ceketimi alıp aşağıya iniyorum. Merdivenlerin sonuna geldiğimde Uzay'la göz göze geliyoruz. Donakalıyorum yeşil gözlerine bakarken. Yosun yeşili, kibirli gözleri o kadar güzel ki sanki dünyanın en güzel manzarası ve sekizinci harikası. Biliyorum basit bir benzetme. Kim bilir kaç kişi kaç milyon tane şey için kullandı bu benzetmeyi. Ama öyle. Onun yosun yeşili gözleri dünyanın sekizinci harikası. Siz belki anlayamazsınız, gözlerimi size verseydim ve onu benim gözümden görebilseydin belki o zaman birazcık anlayabilirdiniz beni. Gülümsüyor beni görünce, gözlerinin içi bile gülümsüyor. Bunun görebileceğim en güzel manzara olduğunu biliyorum. O böyle gülümsüyor ya tamam diyorum bende artık gönül rahatlığıyla ölebilirim görmem gereken her şeyi gördüm.