The badboys new sister

Hoofdstuk 13

•Bella•
"Nee, nee, dit kan niet!"
Ik ijsbeer door de kamer waar we allemaal in staan.
"We gaan dan ook zeker bij hun wonen ofzo?!"
"Ja, Bella, we trekken in bij Robbert en Riley in."
"Nee! Ik wil niet bij Riley wonen!" Roep ik en ga geïrriteerd met mijn handen door mijn haar.
"Denk maar niet dat ik het zo geweldig vind om met jou te moeten gaan wonen" mompelt Riley en rolt met zijn ogen.
"Je zou het juist een eer moeten vinden" grap ik, Riley kijkt me chagrijnig aan en rolt nog een keer met zijn ogen.
Die is ook niet erg in de stemming voor een grapje.
"Ja maar pap, je kunt toch met haar trouwen, maar dan blijven ze gewoon hier wonen? Jullie zien elkaar dan toch nog wel genoeg!" Probeert hij nog.
Ik knik instemmend, hopend op een gunstig antwoord.

"Nee zoon, we nemen Lucy en Bella in huis."
Zuchtend laat ik me weer naast Riley op de bank vallen.
"Ik gun jullie al het geluk van de wereld, maar ik wil niet bij Riley wonen!"
"Sorry schatje, maar ik wil bij Robbert zijn" antwoord mijn moeder. "En zo erg kan Riley toch niet zijn?"
"Jawel! Heb je al eens opgelet!" Spat ik uit.
Mijn moeder geeft me een kwade blik voor ze opstaat.
"Als jij zo doorgaat, zet ik je op straat! Net zoals je vader!" Gilt ze.
Tranen ontstaan in mijn ogen als ze het woord 'vader' zegt.
Ik sta op van de bank, schud mijn hoofd en ren huilend de trap op.
Ze weet dat dat een gevoelig onderwerp is en ze mag er geen gebruik van maken in dit soort situaties.
Huilend laat ik me op mijn bed vallen en verstop mijn hoofd in mijn kussen.
Ik denk terug aan alle tijden dat mijn vader nog wel bij ons woonde.
Het laat me alleen maar harder huilej voor ik in een onrustige slaap val.

•Riley•
"Rustig Lucy, ze draait wel bij" stelt mijn vader Lucy gerust.
"Nee, Robbert dat doet ze niet! Ik had nooit over haar vader moeten beginnen!" Lucy begint te panikeren en wil naar boven gaan, maar ik hou haar tegen.
"Ik denk dat Bella liever alleen wil zijn nu."
"Oke" kwam er zacht terug voor ze weer naast mijn vader ging zitten.

"Wat is er eigenlijk gebeurd tussen Bella en haar vader?" Vraag ik dan maar, omdat ik erg nieuwsgierig ben.
"Bella's vader mishandelde haar, hij betaste haar ook. Altijd als ik aan het werken was. Als Bella het vertelde aan me, geloofde ik haar niet. Werd ik boos op haar omdat ze zulke dingen bedacht over haar vader. Iedere avond lag ze huilend in haar bed." Lucy veegt een paar tranen weg voor ze verder praat.
"Ik kwam een dag eerder terug van mijn werk. Bella lag daar op de grond, met haar ogen dicht. Overal wonden en blauwe plekken. Haar vader stond ernaar te grijnzen, met een biertje in zijn hand. Hij had nog niet door dat ik binnen was, dus gaf hij haar nog een harde trap in haar zij.
Ik heb hem meteen buiten gezet. Daarna heb ik Bella naar het ziekenhuis gebracht, ze was nog maar 9 jaar oud. Ze heeft toen een week in het ziekenhuis gelegen. Toen ze thuiskwam heeft ze een lange tijd niet tegen me gepraat. Pas net voor haar tiende verjaardag praatte ze weer echt tegen me, ze wou weten wat voor cadeau ik had gekocht." Bella's moeder glimlacht even door haar tranen heen bij die gedachte.
"Sinds dien is alles goed gegaan, tot net. Ik heb er erg veel spijt van" eindigt ze haar verhaal.

Mijn vader wrijft over haar arm, om haar gerust te stellen. Lucy legt haar hoofd tegen zijn schouder.
Nu snap ik ook wel wat meer waarom ze zich overal tegen verzet, tegen alles wat ik met haar doe.
Waarom ze het zo verschrikkelijk vond dat ik haar op haar kont sloeg.
"Ik ga even naar Bella." Ik sta op en wacht niet op een antwoord, voor ik naar de trap wandel.
Als ik haar kamerdeur open, zie ik dat ze slaapt.
Ze heeft nog tranen op haar wangen.
"Bella, wakker worden" fluister ik en schud een beetje aan haar schouder.
Langzaam opent ze haar prachtige ogen.
Als ik haar met medelijden aan kijk, schud ze haar hoofd.
"Je weet het, hé?"
"Ja, je moeder heeft het verteld" mompel ik en ga naast haar zitten.
Bella knikt en gaat rechtop zitten.
"En nu, ga je het door lullen aan die leuke vriendjes van je?" Vraagt ze spottend en slaat haar handen voor haar ogen.
"Nee, Bella, je moet weten dat ik er voor je ben. Je wordt mijn kleine zusje, nou ja, stiefzusje. Ik ga dit niet door lullen, zoals jij het zo mooi zegt, ik ga je steunen."
Ik hoor haar snikken en trek haar in een stevige knuffel.
Ze slaat haar armen om mijn schouders en snikt verder in mijn schouder.
"Sst, het is oke" probeer ik haar gerust te stellen.

Nooit gedacht dat het prachtige meisje dat mij het meest haatte, zo in mijn armen uit zou huilen.

Geschreven door mij.