I Don't Love Him

2

Ik keek naar mn blaadje waar alleen nog maar 'Didi' op stond geschreven. Bij wie wil ik nou naast zitten? Iedereen haat me en als ik iemand van hun kies, word dat half mn dood.

Dan schrijf ik lekker niemand op.

Ik deed dat en schreef 'Niemand' op en leverde het in.

☆☆☆

"Didi, er zit niemand in de klas die 'niemand' heet. Is er wat aan da hand?" Vroeg mevrouw de Wijs. Ik schudde mijn hoofd.

"Kan ik je na de les even spreken?" Vroeg ze.

"Ja hoor." Zei ik zacht.

Goed bezig Didi, nu heeft ze juist door dat er iets aan de hand is. Je had jezelf nog zo beloofd er NIET over te praten.

"Oke, dan gaan we nu beginnen aan scheikunde." Zei mevrouw de Wijs. Iedereen zuchtte en pakte zijn of haar boeken erbij.

○●○●

"Didi, wat is er aan de hand?" Vroeg mevrouw de Wijs.

Zwijg Didi, zwijg.

"Zit je niet lekker in je vel?" Vroeg ze

Zwijg Didi, zwijg.

"Heb je misschien ruzie met iemand?"

Nee, er is gewoon niemand die me mag.

"Wil je niet praten?"

Valt dat niet op ofzo?

"Nee, liever niet." Zei ik.

"Dus er is wel wat?" Vroeg ze.

Kan zij niet ophouden?

"Ben je verliefd?"

Ik schudde wild met mn hoofd. "Ik heb geen intresse in jongens."

"Heeft iemand je lastig gevallen?" Vroeg ze.

Ik werd langzaam rood en keek de andere kant op.

Shit.

"Word je gepest?"

Zeg nee Didi, zeg nee.

"Nnneeee."

Bedankt stem, voor het verpesten van mijn vertrouwen in je.

"Wie?" Vroeg ze licht geschokt? Geschokt? Dat mens geeft nooit iets om n ander.

"Niemand." Zei ik.

"Didi, je hoeft nie bang te zijn dat er iets met je gaat gebeuren." Zei ze.

Mn ogen werden een beetje waterig en mijn zich werd een beetje wazig.

Bedankt ogen, dat je je tranen niet bij kan houden.

"Ik wil er gewoon niet over praten." Zei ik.

"Wie?" Vroeg ze weer.

"Niemand!" Zei ik hard. Harder dan ik normaal praat. Ik stond op, pakte mijn tas op en snelde me naar mijn fiets en fietsen snel naar huis.

Waarom heeft dat mens ineens intresse in me? Ze doet altijd alsof iedereen een geest is en dus ontzichtbaar. Ik weet dat ze mijn mentor is en daar over moet praten maar ik ga daar gewoon niet over praten.

"Huilebalk." Zei een stem naast me. Ik draaide mijn hoofd om en zag Martijn staan.

Ook dat nog.

"Is er wat?" Vroeg hij.

Zou je denken?

"Is het mijn schuld?" Vroeg hij.

Nee van die aardappel die in mijn kluisje ligt, nu goed?

"Waarom negeer je me?" Vroeg hij.

Omdat ik dat mag.

"Haat je me?" Vroeg hij.

Kan hij zijn bek niet houden?

"Ik heb echt spijt van alles wat ik jou ooit aan heb gedaan." Zei hij.

Stoer.

"Wil je me vergeven?" Vroeg hij.

"Hoe denk jij dat ik jou ga vergeven?" Vroeg ik.

"Ik heb spijt." Zei hij.

Jaja Martijn, ik geloof je bijna.

"Ik meen het..." Zei hij.

"Bewijs het maar dan." Zei ik.

"Ik heb je opgeschreven voor die bus reis." Zei hij.

"Zeker omdat ik nog de enige was die over was?" Vroeg ik.

"Omdat ik vrienden wil worden." Zei hij.

Oke leuk, en ik wil een vliegende aardappel worden. Geloof je dat?