I Don't Love Him

12

"De bezoek uur is voorbij. Moet ik gaan?"

"Ja, en snel een beetje. Ik word ooit nog zo ziek van jou dat ik nog ga kotsen over je heen en dan is je 'mooie fuck boy haar' verpest." Zei ik. Hij was stil en stond op.

"En Martijn?" Vroeg hij.

"Ja?"

"Neem deze troep met je mee." Zei ik en gooide de bos bloemen tegen zijn hoofd aan.

Niet zo slim, Didi.

☆☆☆

Mijn rug doet pijn.
Mijn nek doet pijn.
Mijn ribben doen pijn.
Kut Martijn.

"Didi, mevrouw de Wijs komt straks langs, vind je dat goed?" Vroeg mijn vader.

"Ja hoor." Zei ik. Hij knikte en ging weer verder bellen.

Was vergeten te melden dat hij haar aan de lijn had.

"Ze vind het het goed." Zei hoorde mijn vader zeggen. Ik hoorde nog allemaal gebrabbel en soms een klein grinnikje tussendoor.

Ze is soms wel grappig.

"Ja, tot straks. Doei." Zei mijn vader en hing op.

"Hoelaat komt ze?" Vroeg ik.

"Om drie uur. Dus nog vier uur en esn kwartier." Zei hij. "En je moet over een half uur naar de fysio." Zei hij.

"Ik heb geen zin." Zei ik zuchtend.

"Je moet wel meis, anders kun je nooit meer dansen en lopen." Zei hij.

Eén punt voor hem.

●○●

"Didi, ik kom je ophalen." Zei de fysio mevrouw.

Hoe moet ik weten hoe zo iemand heet? Ze is een vrouw.

"Kan je proberen een heel klein beetje naar voren te gaan? Als dat kan weet ik hoelang ik het moet opbouwen tot je weer kan lopen." Zei ze. Ik knikte en ging zo ver mogelijk naar voren. Ik kwam een milimeter naar voren.

Ik kan geen eens meer zitten.

"Ik zie dat je een heel klein stukje naar voren kan. Het zal denk ik wel pijn gaan doen, maar als je dit elke dag een keer doet, kan het misschien zijn dat je over een paar maanden kan zitten. Daarna kunnen we weer verder opbouwen tot staan, tot lopen en zelfs weer dansen." Zei ze.

"Als ik maar weer kan lopen en dansen." Zei ik.

"Ik geloof in je dat je het kan. Nu moet je nog in jezelf geloven." Zei ze.

"Is hoop ook goed?" Vroeg ik.

"Eerst komt hoop, dan geloof." Zei ze glimlachend.

Ik mag haar.

"Als ik elke dag oefeningen doe, zou ik dan binnen twee jaar weer kunnen lopen?" Vroeg ik.

"Als je je niet overbelast wel. Dus elke dag minstens één oefening." Zei ze. Ik knikte. "Volgende week kom ik weer kijken of je al vooruit bent gegaan. Beterschap en succes met de oefeningen." Zei ze.

"Dankuwel." Zei ik glimlachend.

●○●○

"Hey Didi, gaat het al een beetje beter?" Vroeg mevrouw de Wijs.

"Ja. Ik moet sinds vandaag elke dag een oefening doen. Ze doen wel pijn maar als ik ze elke dag doe kan ik over een tijd weer lopen." Zei ik.

"Dat is goed goed nieuws, denk ik." Zei ze glimlachend.

"Ja. Ik hoop echt dat mijn rug niet meer pijn doet en een normaal leven kan leiden. Zo ver het gaat." Zei ik.

"Ik weet trouwens niet over je het wilt weten, maar Martijn is zwaar gestraft." Zei ik.

"Ohw. Wat dan?" Vroeg ik geïnteresseerd en mevrouw de Wijs begon te lachen.

"Hij is geschorst voor een half jaar en nu mist hij te veel lessen waardoor hij waarschijnlijk blijft zitten en als hij terug is, moet hij de rest van het schooljaar elke vrijdag middag nablijven." Zei ze.

Whahaha. Dit is zo gemeen.