I Don't Love Him

13

"Hey Didi, gaat het al een beetje beter?" Vroeg mevrouw de Wijs.

"Ja. Ik moet sinds vandaag elke dag een oefening doen. Ze doen wel pijn maar als ik ze elke dag doe kan ik over een tijd weer lopen." Zei ik.

"Dat is goed goed nieuws, denk ik." Zei ze glimlachend.

"Ja. Ik hoop echt dat mijn rug niet meer pijn doet en een normaal leven kan leiden. Zo ver het gaat." Zei ik.

"Ik weet trouwens niet over je het wilt weten, maar Martijn is zwaar gestraft." Zei ik.

"Ohw. Wat dan?" Vroeg ik geïnteresseerd en mevrouw de Wijs begon te lachen.

"Hij is geschorst voor een half jaar en nu mist hij te veel lessen waardoor hij waarschijnlijk blijft zitten en als hij terug is, moet hij de rest van het schooljaar elke vrijdag middag nablijven." Zei ze.

Whahaha. Dit is zo gemeen.

☆☆☆

Het ging al beter. Ik ben hier nu drie maanden en krijg in het ziekenhuis alles uitgelegd als ik iets niet snap, want ik heb geen zin om het jaar over te doen. En anders verveel ik me toch half dood. En als er een toets is, komt mevrouw de Wijs die afnemen op de dag dat wij het hebben afgesproken.
De oefeningen gaan ook steeds beter. Ik kan al zitten. Het doet pijn, maar ik kan het en dat is een hele vooruit gang. Over drie weken gaan we misschien al kijken of ik kan leren staan.
Ik mag binnenkort uit het ziekenhuis. Ik mag dan nog niet lopen en al die dingen, maar ik moet wel in een rolstoel zitten. Ik ga ook beneden slapen, want de trap kan ik niet meer op en af. Ook moet ik met de rolstoel naar school. Ik hoop dat Martijn dan nog niet op school zit.

"Hey Didi. Je zit?" Vroeg mevrouw de Wijs die net binnen kwam.

"Ja, ik ken het eindelijk." Zei ik trots.

"Dat is echt goed! Ik had eigenlijk helemaal niet verwacht dat het zo snel al beter ging. Niet gemeen opvatten alsjebliefd." Zei ze.

"Ja ik ook niet. En ik snap het." Zei ik glimlachend. Ik liet we langzaam weer terug in mijn kussen zakken en ging goed liggen.

Dat liggen voelt een stuk beter dan het zitten.

"Wanneer mag je uit het ziekenhuis?" Vroeg ze.

"Weet nog niet. Ik weet alleen dat het binnenkort is."

"Ik hoop wel snel, heel de klas mist je."

"Dat is nieuw."

"Ja. Sinds Martijn weg is en beseffen wat hij heeft gedaan, hebben hun spijt wat ze jou hebben gedaan. Ze willen binnenkort met heel de klas langskomen, behalve Martijn."

"Ooh. Dat lijkt me echt leuk." Zei ik glimlachend.

●○●○

Zometeen komt de klas. Zou mevrouw de Wijs het menen of is het niet waar? Misschien doet de klas wel alsof.

Half drie.

Shit. Ze kunnen elk moment komen.

"Hey Didi." Zei mevrouw de Wijs.

Ze zijn er.

"Hey." Zei ik. Ik keek naar mevrouw de Wijs en zag dat de hele klas er achter stond.

Hun kijken voor het eerst met medelijden. Geweldig. Kan het ongemakkelijker worden?

"Hey." Mompelde iedereen. Toen was er een akward stilte.

Het kan ongemakkelijker.

"Martijn is verliefd op je." Zei Justun.

"Stil is. Ze heeft een trauma." Zei Scott. Martijn's andere vriend.

"Je bent zelf een trauma." Zei Justun.

Grappig.

"Ik ben wel een hotte trauma." Zei Scott als antwoord terug.

"Een hele hotte." Zei Melissa flirtend.

Helemaal hopeloos verliefd. Zelfs ik ben minder verliefd. Huh? Wat?

"Melissa, hij wilt je niet. Ga nu maar huilen." Zei Justun.

"Ik huil pas als ik gelijk heb. Dan huil ik van het lachen. Want dan had jij ongelijk." Zei Melissa.

Bruh.

"Waarom hebben we Melissa nooit gepest? Ik bedoel, zelfs Didi is aardiger." Zei Scott. Meteen keek iedereen hem boos aan.

"Sorry." Zei hij.

Heeft Martijn het gemeen zijn van zijn vrienden, of hebben de vrienden het van Martijn?

"Maar Didi, mag ik je straks heel even wat vragen?" Vroeg Justun.

"Ja hoor." Zei ik. Meteen daarna ging iedereen weg.

Straks is geen nu, mensen.