I Don't Love Him

18

"Ik heb de uitslag van wanneer je terug naar huis mag..."

"Wanneer?" Vroeg mijn vader.

"Laat hem eens uitpraten." Zei mijn moeder. Mijn vader knikte snel en was stil. Daarna vertelde de dokter verder.

"...Als ze beloofd haar rug niet te over belasten, geen zware dingen gaat tillen, in haar rolstoel blijft én niet gaar lopen of dansen, dan mag ze morgen eigenlijk al naar huis en naar school."

☆☆☆

Ik was mijn spullen aan het inpakken. Zometeen eindelijk naar school.

"Hey Didi, kan je ik je misschien helpen?" Vroeg Martijn.

Huh? Martijn?

Ik draaide me om en zag dat Martijn er inderdaad stond.

"Hey. Moet je niet op school zijn?" Vroeg ik.

"Nee, de laatste drie uur viel uit en het vierde uur heb ik gespijbeld." Zei hij.

"Waarom?" Zei ik lachend.

"Nou, anders moest ik nog een uur blijven met pauze erbij, en ja, ik wou je gewoon zien." Zei hij en krabte op zijn achterhoofd.

Dat is zo cute. Nee. Hij is niet leuk. En niet lief. Ook niet leuk. Nee. Hij is gewoon stom.

"Straks krijg je problemen." Zei ik.

"Daar kan ik mee leven." Zei hij en pakte een shirt om het op te vouwen.

"Kan jij kleren vouwen?" Vroeg ik.

"Ja, als ik het verkeerd doe, wordt mijn moeder boos." Zei hij. Ik begon te lachen.

"Herkenbaar." Zei ik lachend. We waren lekker gezellig bezig met vouwen en kletsen, tot we bij een ongemakkelijk deel kwamen. Ondergoed.

"Wil je even een paar minuten buiten staan?" Vroeg ik.

"Waarom?" Vroeg hij.

"Nou... uhm... Ik uhm... Ja... Ik moet dingen opvouwen?" Zei ik vragend.

"Ondergoed? Ik heb die ook hoor." Zei hij.

"Ja, maar de mijne zijn anders." Zei ik.

"Boeiend." Zei hij.

"Niet kijken."

"Ik ga ze wel opvouwen terwijl ik mijn ogen dicht heb."

"Je wilt ze gewoon zien, of niet?"

"Nee..." Zei hij onschuldig.

"Uhu. Je mag best helpen, maar geen woord erover en er nooit meer over praten." Zei ik.

"Deal." Zei hij en pakte een rode bh.

Waarom is dit zo ongemakkelijk? Waarom zit hij aan mijn ondergoed? Ik zit ook niet aan zijn ondergoed. Hij vouwt best wel schattig op. Doet hij dit vaker? Hij kan dit beter dan mij. Hij is een jongen, ik een meisje, dat klopt toch niet? Hij kijkt naar me. Didi, doe alsof je niks ziet. Gewoon verder gaan.

"Had je mooi uitzicht?" Vroeg hij.

"Uitzicht?" Vroeg ik.

"Ja. Naar waar je keek." Zei hij.

"Mijn ondergoed is inderdaad een heel mooi uitzicht." Zei ik.

"Ik bedoelde niet je ondergoed... Laat maar." Zei hij.

Shit, hij had het door. Ik praatte me er ook niet echt heel goed uit... Hopelijk heeft hij zometeen niet door dat ik hem leuk vind. Nee wacht, ik vind hem niet leuk. Hij is stom.

Na een tijdje was ik klaar. Ik klom vanuit mijn bed in rolstoel en zette mijn tas op mijn schoot. Ik wou me naar mijn ouders duwen, maar ik voelde dat Martijn me duwde.

"Sorry, ik wou je helpen. Anders ga je je rug overbelasten." Zei hij.

"Dankje." Zei ik. Hij duwde me naar de liften en gingen naar de begane grond.

Waarom is hij nu ineens zo lief? Hij was altijd zo gemeen. Wat heeft hem van gedachten veranderd. De val? Nee. Tijdens kamp was hij soms ook al aardig. Zou Justun gelijk hebben?

Toen we op de begane grond bij de receptie stonden, zag ik mijn ouders staan.

Eindelijk naar huis.

Martijn gaf me terug aan mijn vader en ik hoorde dat mijn vader hem bedankte.

"Martijn, wil je misschien met ons mee gaan naar de Burger King? Even op te vieren dat Didi weg mag uit het ziekenhuis." Zei mijn moeder.

"Mag dat echt?" Vroeg Martijn.

"Ja, dat lijkt me echt gezellig. Je hoeft niet te betalen." Zei mijn vader.

"Is goed. Maar ik betaal wel gewoon," Zei hij. "Vind je het goed dat ik mee ga?" Vroeg Martijn aan me.

"Ja hoor. Gezellig." Zei ik glimlachend.

Didi, eet alsjeblieft niet weer als een hongerige hond.