I Don't Love Him

17

"Hij wilt je versieren." Zei ze.

"Dan koopt die maar een slinger of vlaggetjes." Zei ik.

"Dat zal ik hem vertellen." Zei ze.

"Hoe?" Vroeg ik.

"Ik heb zijn nummer." Zei ze.

"Wat?"

"Ik heb zijn nummer."

"Dat hoorde ik, maar waarom?"

"Hij hoopte dat ik zijn nummer aan jou gaf. Toen hij me zag lopen, had hij doe gegeven."

"Geef zijn nummer is."

"Nee, je vind hem niet leuk..." Mompelde ze.

Mam, hou je mond alsjeblieft...

☆☆☆

U: Hey, heb je echt je nummer aan mijn moeder gegeven? :')" stuurde ik.

Martijn: Ja, sorry :')" stuurde hij terug.

U: Geeft niet :') waarom wou je mijn nummer?" Vroeg ik.

Martijn: Vond ik leuk :)" stuurde hij terug.

"Didi, de fysio vrouw komt zo." Zei mijn vader.

"Oke. Even afsluiten." Zei ik.

U: Ik moet gaan, fysio vrouw komt zo :) doeii" stuurde ik.

Martijn: Doei" stuurde hij.

"Was je met je liefje aan het chatten?" Vroeg mijn vader.

"Ik heb geen liefje..."

●○●○

"Hey Didi, hoe gaat het?" Vroeg de fysio vrouw.

"Goed." Zei ik.

"Mooizo. Wil je even proberen te zitten?" Vroeg ze. Ik knikte en ging zitten en daarna weer rustig liggen.

"Deed het nog veel pijn?" Vroeg ze.

"Eigenlijk bijna niet." Zei ik.

"Je rug is al goed vooruit gegaan. Ik zal het met de dokters gespreken en dan krijg je hopelijk vanavond al te horen of je naar huis mag." Zei ze.

"Echt? Dankuwel." Zei ik glimlachend.

"Geen probleem, meid." Zei ze en ze liep weer weg.

Waarom was zij de enige die nog vrolijk kon zijn? Alle andere dokteren waren zo chagarijnig dat het leek alsof ze ongesteld waren.

"Ik stuurde mijn moeder een bericht.

U: Ik krijg vanavond te horen wanneer ik naar huis mag :D"

Mama: Geweldig!" Stuurde ze snel terug.

Helemaal geweldig. Als het goed nieuws is dan. Ik denk wel dat het goed nieuws zal zijn, want ik mocht so wie so binnenkort al naar huis. Het enige nadeel is, dat ik dan weer naar school moet.

●○●○

"Didi, hoe gaat het ermee?" Vroeg Martijn die binnen kwam.

"Goed. Ik krijg tussen nu en een uur te horen wanneer ik naar huis mag." Zei ik glimlachend.

"Dat klinkt goed." Zei hij.

"Helemaal." Zei ik blij. Net op dat moment kwam mijn ouders binnen.

"Hoi Didi, hoi jongen. Ben jij Didi's vriendje?" Vroeg mijn vader.

"Pap..." Zei ik.

"Nee, ik ben gewoon een vriend. Denk ik." Zei hij.

"Klopt." Zei ik.

"Waarom denk ik?" Vroeg mijn moeder.

"Ik dacht dat ze boos op me was." Zei hij.

Ben ik niet meer.

"Waar over dan?" Vroeg mijn moeder.

"Mam. Privé leven." Zei ik.

"Ohw. Ja. Sorry." Zei ze.

"Ik wil wel dat jullie één ding weten." Zei mijn vader.

"Wat dan?" Vroeg ik.

"Alsjebliefd, doe het veilig. Ik wil nog geen opa zijn." Zei hij. Ik voelde me rood worden en ik zag in mijn ooghoek dat Martijn ook een beetje rood werd.

Kon het ongemakkelijker?

"Of hebben jullie het al onveilig gedaan en ben ik te laat met waarschuwen?" Vroeg hij.

"Pap." Zei ik verontwaardigd.

Het kon dus ongemakkelijker.

Gelukkig kwam net op dat moment de dokter binnen.

Gered door een chagarijn.

"Ik heb de uitslag van wanneer je terug naar huis mag..."

"Wanneer?" Vroeg mijn vader.

"Laat hem eens uitpraten." Zei mijn moeder. Mijn vader knikte snel en was stil. Daarna vertelde de dokter verder.

"...Als ze beloofd haar rug niet te over belasten, geen zware dingen gaat tillen, in haar rolstoel blijft én niet gaar lopen of dansen, dan mag ze morgen eigenlijk al naar huis en naar school."