I Don't Love Him

11

Piep. Piep. Piep.

"Didi, geef antwoord." Zei een stem.

Piep. Piep. Piep.

Wat is dat voor rot geluid?

"Komt ze wel weer bij?" Vroeg een stem.

Martijn. Hoe durft hij hier in mijn buurt te zijn?!

"Ja, ze is in slaap. En zo te zien slaapt zij gewoon vast. Ze overleefd het met 100% kans. Alleen de kans dat ze weer normaal kan lopen, is een ander verhaal."

☆☆☆

Oke, ik wou een medicijn waardoor ik niet op kamp hoefde, maar dit hoefde ook weer niet. Ik heb een dans team. We hebben elke maand minstens twee wedstrijden en nu kan ik ze niet meer dansen?! Dit gaat te ver. Martijn gaat echt zijn karma krijgen.

Mijn ouders kwamen binnen.

"Het spijt ons echt dat wij jou toch naar kamp lieten gaan. We hadden je gewoon thuis moeten laten." Zei mijn vader spijtig.

"Ik ben niet boos op jullie. Jullie konden dit ook niet zien aankomen." Zei ik.

"Toch spijt het ons heel erg. Je kan niet meer dansen..." Zei mijn moeder zacht.

"Dat is nog steeds niet jullie schuld. Ik bedoel, jullie hebben geen speciale krachten waarmee jullie gevaar of problemen kunnen ruiken." Zei ik.

"Zou eigenlijk best vet zijn." Zei mijn vader. Mijn moeder gaf hem een klein duwtje en ik lachte zachtjes.

Hun zijn net zo onserieus als ik.

"Maar weten jullie wat ik precies heb?" Vroeg ik.

"Je hebt twee gebroken ribben en je ruggenwervel is zwaar beschadigd. Vandaar dat je geen adem kreeg, de ribben zaten dichter tegen je longen aan dan normaal." Zei mijn moeder. Ik knikte.

Waarom kon ik geen geknak meer herrineren? Of was ik stoned van de pijn?

"Is Martijn gestraft?" Vroeg mijn vader aan mijn moeder.

"Beter van wel." Zei ik meteen.

"Misschien was het een ongeluk." Zei mijn vader.

"Boeit mij niet. Hij is al mijn hele school tijd aan het verpesten." Zei ik.

"Ja, daar heb je een punt bij." Zei mijn moeder.

●○●○

Martijn kwam binnen met een bosje bloemen.

Een f*cking bosje bloemen. Wat wilt hij daar nou mee?

"Het spijt me." Zei hij.

"Lik je reet af." Zei ik.

"Ik wil het goed maken. Hier, een bosje bloemen." Zei hij.

Wtf. Negeer hem maar, Didi.

"Ik zet ze hier weg. In deze vaas."

Ik ben nu gehandicap. Geen klein kind die niet goed kan praten.

"Wil je me vergeven?"

Mag ik zijn kop in de wc rammen? Ohnee, dat gaat niet meer.

"Blijf je me negeren?"

Ja.

"Ik blijf hier tot je tegen me praat."

Is goed. Bezoek uur is over binnen tien minuten. Dan stuurt de verpleegster je wel weg.

"Vind je de bloemen mooi?"

Wilt hij een huwelijk van twintig jaar goed maken ofzo?

"Ik heb echt spijt."

Ga janken dan, baby.

"Het was nooit de bedoeling geweest dat dit zou gebeuren. Het was de bedoeling dat je schrok, niet dat je een meter naar beneden kukelde en plat op je buik terecht kwam." Zei hij.

Mag ik het nu bij jou uitproberen?

"Je mag me karma geven, als dat je gelukkig maakt. Maar negeer me niet."

Ik ga je karma geven en ik negeer je. Ik vind dat ik dat mag.

"De bezoek uur is voorbij. Moet ik gaan?"

"Ja, en snel een beetje. Ik word ooit nog zo ziek van jou dat ik nog ga kotsen over je heen en dan is je 'mooie fuck boy haar' verpest." Zei ik. Hij was stil en stond op.

"En Martijn?" Vroeg hij.

"Ja?"

"Neem deze troep met je mee." Zei ik en gooide de bos bloemen tegen zijn hoofd aan.

Niet zo slim, Didi.