Ik zuchtte. Het was half 5 en ik moest mijn tas voor morgen nog inpakken.
Ikke nie willen.
Ik pakte mijn grote blauwe koffier en deed daar kleren, schoenen, schoon ondergoed, verzorgings spullen, de oplader voor mijn telefoon en eten om het stiekem in de nacht op te vreten voor het geval ik honger krijg.
Dit eten is voor mij. Als Martijn het aanraakt, dan krijgt hij klappen. Don't aanraak mijn food. Ik kan goed engels, hè?
Ik pakte nog een klein tasje voor eten in de bus, geld en waar mijn telefoon inpast.
Martijn gaat ook niet mijn geld of telefoon pikken, want dan pik ik zijn condooms en kan die mij niet verkrachten.
☆☆☆
*PIEEP PIEEP PIEEP*
Ik zuchtte geïrriteerd en drukte mijn wekker uit.
Vandaag de grote hel. Grote, grote hel. Joepie.
Ik stapte uit bed en nam een snelle douche en kleedde me aan. Gewoon in makkelijke kleren, want waarom zou je moeite toen voor een kamp waar toch al je kleren weer vies worden?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Toen ik klaar was met zulke dingen ging ik naar beneden om te ontbijten.
"Goedemorgen, heb je lekker geslapen? Ik heb pannenkoeken gemaakt, is dat goed? Heb je er zin in?" Ratelde mijn vader door.
Hou je mond, ik heb ochtend humeur.
"Ja, heb jij ook lekker geslapen? Pannekoeken zijn goed hoor en nee, ik heb er totaal geen zin in." Zei ik en ging zitten.
"Hoezo niet? Ik vond het vroeger helemaal geweldig." Zei hij.
"Niemand mag me en degene die me het minst mag, zit met me opgescheept." Zei ik.
"Och ja, dat zei je moeder al. Als het echt niet gaat, bellen hè?" Vroeg hij. Ik knikte en at twee pannenkoeken.
Zijn pannenkoeken zijn BÆ.
Na de pannenkoeken zette mijn bord in de vaarwasser en ging mijn tanden toetsen.
Wat zou alsof ik doe dat de pannekoeken verkeerd terecht zijn gekomen en dat is dan doe alsof ik ziek ben? Slim Didi, slim.
Ik liep naar beneden en greep naar mijn buik.
"Ahw! Mijn buik!" Riep ik.
"Ben je zwanger?" Vroeg mijn vader.
"Nee, die pannekoeken zijn verkeerd terecht gekomen." Zei ik.
"Ben je niet verliefd?"
"Pahaaap."
"Ongesteld?"
"Dat ook."
"Probleem opgelost." Zei die en liep weg.
Waarom is hij er niet ingetrapt?
"Didi, moet je niet gaan?" Vroeg mijn vader.
"Jaja. Doei, ik ga naar de hel." Zei ik en pakte mijn tas en liep naar buiten om naar school te fietsen.
Shit, mijn telefoon ligt nog binnen.
Ik liep naar binnen en pakte mijn telefoon en deee een tweede poging om weg te gaan.
Zal ik onderweg pokémon go doen? Neh, doe ik wel in de bus. Gelukkig heb ik van die powerbanks opgeladen.
Onderweg zette ik een liedje op.
But even if the stars and moon collide, I never want you back into my life, You can take your words and all your lies. Oh oh oh I really don't care. Even if the stars and moon collide, I never want you back into my life, You can take your words and all your lies. Oh oh oh I really don't care. Oh oh oh I really don't care.
Ik hou van dit nummer.
Toen het liedje was afgelopen, was ik aangekomen op school.
Red mij van de hel. Waar zijn de medicijnen?
"Hey Didi. Heb je er zin in?" Vroeg Martijn terwijl hij zijn arm en mijn hoofd sloeg. Ik wou me wegtrekken maar ik zat mijn hoofd vast tussen zijn arm en borstkast.
Vervloekte kleinheid.
Hij liet me na 20 seconde los en keek me met een vieze grijns aan.
Eindelijk, adem.
"Zolang je me pokémon go laat doen in de bus, dan een beetje." Zei ik.
