I Don't Love Him

15

Waarom snap ik er niks meer van?

Ik keek hem lang aan. Heel lang. Echt gewoon lang. Het punt is dus duidelijk. Nog steeds keek ik hem aan en trok een conclusie: ik snap er nog steeds niks van.

☆☆☆

Justun is net weg. Het was nogal ongemakkelijk.

Justun zei dat hij me leuk vind. Is dat een grapje? Als het geen grapje is, moet Martijn het maar zelf bewijzen. Jammer genoeg komt Martijn zometeen. Als hij naar normaal doet, anders krijgt hij zometeen weer een bosje bloemen tegen zijn hoofd. Als het kan.

●○●○

Ik was even een oefening aan het doen, toen Martijn binnen kwam.

"Hey, je kan weer zitten." Zei hij.

"Jup." Zei ik.

"Gaat het goed met je?" Vroeg hij.

"Ja." Zei ik.

Lekker kort af. Lekker gezellig ook.

"Mag ik je wat vragen?" Vroeg hij.

"Deed je al." Zei ik.

"Na deze vraag?"

"Jot."

"Ben je nog boos?"

"Ik heb geen idee." Zei ik zuchtend.

"Hoezo niet?" Vroeg hij.

Misschien omdat ik je leuk kan vinden?

"Gewoon een paar gemengde gevoelens." Zei ik.

"Van wat?" Vroeg hij.

"Boeit dat?" Vroeg ik.

"Ja." Zei hij.

"Ik zeg het wel een andere keer, ik heb nu geen zin om het uit te leggen." Zei ik.

"Tuurlijk." Zei hij. "Ik heb nu trouwens andere bloemen meegenomen dan rozen, want als je rozen gooit, doen die doorns meer oijn dan je denkt." Zei hij en ik grinnikte zacht.

"Sorry, ik was boos." Zei ik.

"Ja, dat merkte ik." Zei hij glimlachend en zette de bloemen in de vaas naast mijn bed.

Eigenlijk is hij best cute. Nee! Ga hem niet leuk vinden.

"Dus... Zijn er nog dingen veranderd op school?" Vroeg ik.

"Ja. Ik moet heel veel nablijven. Ik was eerst geschorst alleen ze vonden het toch iets te zwaar. Nu moet ik gewoon veel nablijven." Zei hij.

"Leuk he, nablijven." Zei ik lachend. Hij keek me nep boos aan en begon ook te lachen.

"Je hebt een leuke lach." Zei hij.

"Nou nee, als ik lach lijk ik net een zeehond die aan het stikken is." Zei ik.

"Dan wel een leuke zeehond." Zei hij.

Wat bedoeld hij?

"Sorry." Zei hij.

"Geeft niet." Zei ik glimlachend. Net op dat moment kwam mijn moeder binnen.

"Ohw, sorry, ik wist niet dat je bezoek had." Zei ze.

"Zal ik even weggaan?" Vroeg hij.

"Nee hoeft niet, ik kom zo wel terug." Zei ze. Ze deed alsof ze weg liep, deed snel ongemerkt met haar wenkbrauwem wiebelen en liep snel echt weg. Ik grinnikte en schudde mijn hoofd.

Soms, heel soms, dan is ze nog een tiener.

"Wat is er?" Vroeg hij.

"Nee niks, mijn moeder deed gewoon raar." Zei ik.

"Wat dan?" Vroeg hij.

"Iets wat je denk ik niet snapt." Zei ik.

Eigenlijk hoef je het gewoon niet te weten.

"Wil je misschien iets te eten? Want ik heb zin in ijs." Zei hij.

"Ja, maar ik mag niet weg." Zei ik.

"Ik haal." Zei hij.

"Oke." Zei ik en pakte geld uit het hoesje van mijn telefoon.

"Nee, dat hoeft niet. Ik betaal." Zei hij.

"Nee, dat hoeft niet. Neem aan." Zei ik.

"Nee. Ik betaal, ik wil een keer aardig zijn." Zei hij.

"Een keer?" Vroeg hij.

"Ik ben nooit aardig." Zei hij onschuldig en deed zijn handen in de lucht. Daarna glipte hij de kamer uit.

Cutie.