I Don't Love Him

19

"Martijn, wil je misschien met ons mee gaan naar de Burger King? Even op te vieren dat Didi weg mag uit het ziekenhuis." Zei mijn moeder.

"Mag dat echt?" Vroeg Martijn.

"Ja, dat lijkt me echt gezellig. Je hoeft niet te betalen." Zei mijn vader.

"Is goed. Maar ik betaal wel gewoon," Zei hij. "Vind je het goed dat ik mee ga?" Vroeg Martijn aan me.

"Ja hoor. Gezellig." Zei ik glimlachend.

Didi, eet alsjeblieft niet weer als een hongerige hond.

☆☆☆

We zaten nu bij de Burger King. We waren nu aan het wachten op ons eten. En ik voel me ongemakkelijk omdat ik geen gesprek weet te verzinnen.

"Zullen we elkaar vragen stellen waar je dan eerlijk antwoord op moet geven, dus om elkaar beter te leren kennen?" Vroeg Martijn.

"Ik vind het goed. Begin jij maar." Zei ik.

"Oke. Ben je wel eens verliefd geweest?" Vroeg hij.

"Ja, heel vaak in de kleuter klas." Zei ik.

En nu. Nee. Niet nu. Oke, misschien wel nu.

"Hoevaak ben jij al verliefd geweest?" Vroeg ik.

"Nou, ik heb heel veel vriendinnetjes gehad, maar ik heb eigenlijk niet zo veel mensen leuk gevonden. Misschien drie, denk ik." Zei hij. Ik knikte.

Wel meer dan mij.

"Ben je nu verliefd?" Vroeg hij.

"Nee... Ja... Ik weet het eigenlijk niet." Zei ik.

"Waarom weet je het niet?" Vroeg hij.

"Eén vraag tegelijk. Wie van je vriendinnetjes vond je het irritantste?" Vroeg ik.

"Uhm... Ik vond niemand echt irritant. Ik denk toch wel Melissa." Zei hij.

"Heb je met Melissa gehad?" Vroeg ik lachend.

"Ja. Jammer genoeg wel." Zei hij. Na een tijdje was ik klaar met lachen dn vroeg hij de volgende vraag.

"Waarom weet je niet of je diegene leuk vind?" Vroeg hij.

Ik wist dat hij die vraag ging stellen.

"Nou gewoon, ik ben nog nooit echt verliefd geweest. Ik wil weet niet hoe het is om verliefd te zijn. Voor de laatste keer was in de kleuterklas, maar dat was toen een wedstrijd wie de meeste vriendjes had." Zei ik. Hij lachte zacht.

"Wie de meeste vriendjes had." Mompelde hij lachend. Ik begon mee te lachen.

Hij heeft best een grappige lach.

"Zal ik zeggen hoe je kunt weten of je verliefd bent?" Vroeg hij. Ik knikte.

"Oke. Je denk veel aan hem..."

Juist...

"..., je wilt vaak bij hem zijn..."

Geluk voor mij dat ik dat ook ben.

"..., je lacht soms of vaak als een idioot zonder rede..."

Klopt.

"..., je wilt diegene vaak knuffelen..."

Hoe weet hij dat?

"..., je vind hem knap of schattig, meestal dan..."

Dit is eng.

"..., je hebt vaak kriebels in je buik..."

Die vallen best mee.

"..., je raakt nerveus als je diegene ziet..."

Is die nerveusheid van hem?

"... en hij kan bijna niks verkeerds doen." Zei hij.

Kut. Ik ben verliefd.

Ik keek hem een lange tijd denkend aan.

"Ben je dus verliefd?" Vroeg hij.

"Ja." Zei ik op zacht. Gelukkig kwamen mijn ouders net aan met het eten.

Dankje papa, mama en eten. Nu kan hij niet verder vragen.

Mijn ouders deelden het eten uit en we gingen eten.

Dit eten is goddelijk.

"Eet smakelijk." Zei mijn moeder.

"Eet smakelijk." Zeiden we allemaal tegelijk. Daarna begonnen we aan deze goddelijke maaltijd.

●○●○

Na de Burger King gingen we naar huis. Mijn ouders hadden Martijn thuis afgezet en nu zijn we net thuis.

Eindelijk.

"Wil je misschien even slapen?" Vroeg mijn vader.

"Nee. Ik wil liever gewoon even zitten." Zei ik.

"Is goed. Ik help je even." Zei mijn vader. Hij hielp me uit mijn rolstoel en hielp me de bank in. Oftewel, hij tilde uit mijn rolstoel en tilde me de bank in.