I Don't Love Him

21

"Mag ik jou iets vragen?" Vroeg hij.

"Ja, tuurlijk." Zei ik.

"Vind je iemand van school leuk?" Vroeg hij. Ik knikte en voelde me een beetje rood worden.

"Mag ik iets in de oor fluisteren? Voor het geval mijn ouders stiekem mee luisten?" Vroeg ik.

"Oke." Zei hij en hij kwam dichterbij.

"Geflasht." Zei ik. Ik draaide zijn hoofd een kwartslag en drukte mijn lippen op de mijne.

☆☆☆

Ik liep de school in. Eigenlijk werd ik geduwd door Martijn en iedereen keek ons aan.

Dat is nogal ongemakkelijk.

"Didi, jij hebt zometeen toch ook scheikunde?" Vroeg Martijn. Ik knikte. Hij liep naar het scheikunde lokaal. Gelukkig is er nog een kleine lift voor mensen als ik. Mensen die dus niet kunnen lopen.

"Didi, ik snap niet dat je me leuk kan vinden na wat ik je heb aangedaan." Zei hij ineens.

"Omdat je gewoon lief bent. En die laatste was gewoon een ongeluk." Zei ik.

"Ja maar-"

"Nee. Wees stil, denk daar maar niet meer aan terug." Zei ik.

"Oke." Zei hij en hij gaf me een kusje aan de zijkant van mijn hoofd waardoor ik begon te glimlachen.

Hij is zo lief.

Toen de lift stil stond, duwde Martijn me eruit en stond de rest van de klas al klaar voor het lokaal.

"Hey Didi, fijn dat je er weer bent. Is het misschien handig als je vooraan zit met je rolstoel?" Vroeg de docent. Ik knikte.

"Martijn, wil je misschien naast haar zitten?"

"Natuurlijk." Zei hij en hij keek me glimlachend aan.

Zijn lach is cute.

●○●○

Na de les hadden we pauze.

Eindelijk eten, ik sterf.

"Schat, wil je hier zitten?" Vroeg hij.

"Ik vind het goed." Zei ik.

"Oke." Zei hij glimlachend. "Is het goed als m'n vrienden zometeen erbij komen zitten? Ze willen soort van kennis met je maken." Zei hij.

"Natuurlijk." Zei ik.

"Oke." Zei hij glimlachend.

"Moet ik je brood pakken?" Vroeg hij.

"Nee hoeft niet." Zei ik en bukte om m'n eten uit m'n tas te pakken.

"Nee, zometeen overbelast je je rug." Zei hij.

"Dat gebeurt niet zomaar hoor." Zei ik lachend.

"Als je dat te vaak denkt, gaat het wel een keer gebeuren. Mag ik voor je zorgen?" Vroeg hij.

"Maar dan voel ik me gehandicap." Zei ik zuchtend.

"Een leuke gehandicapte." Zei hij. Hij kuste me snel en bukte naar mijn tas. Ik zuchtte.

Hij heeft geluk dat hij leuk is...

"Alsjeblieft." Zei hij.

"Dankje." Zei ik glimlachend en wou mijn brood pakken, maar hij trok het snel weg.

"Eerst een kusje." Zei hij en tuitte zijn lippen. Ik glimlachte en gaf hem een kusje.

"Nog eentje." Zei hij. Ik lachte en gaf hem er nog eentje.

"Nog eentje." Zei hij.

"Pech." Zei ik en pakte mijn brood.

"Gemenerd." Zei hij en gaf een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlachte automatisch.

Hij is leuk.

"Zo, wat een leuk stelletje daar." Zei een stem. Ik keek omhoog en zag Justun staan.

"Dankje." Zeiden ik en Martijn tegelijk.

"Sinds wanneer hebben jullie?" Vroeg Scott.

"Sinds gister." Zei Martijn blij.

"Ik ben geen meisje die nu gaat fangirlen, maar jullie zijn oprecht schattig samen." Zei Justun.

"Omdat zij schattig is." Zei Martijn en tikte op mijn neus. Ik glimlachte en keek Martijn blij aan.

"Jij ook hoor." Zei ik.

"Volgens mij zijn jullie mij een excusses verschuldigd. Ik zei toch dat jullie elkaar leuk vonden?" Vroeg Justun.

"Helemaal verliefd." Zei Martijn en hij gaf me een kus op mijn wang.