Obiecaj

Serce zamarło mi w piersi

Mój telefon zawibrował, więc zerknęłam na wyświetlacz. Jedna nowa wiadomość od matki. Pisała, że jest już na miejscu. Miałam wyjść na zewnątrz.
- Zaraz wrócę. - Szepnęłam, podnosząc się z twardej podłogi.
Kiedy ponownie stracił przytomność, pomyślałam, że bezpieczniej będzie, jeśli położę się obok. Nie mogłam go w ten sposób urazić. Wiem, że bardzo go bolało. Ciągle marszczył brwi i pojękiwał przez sen.
- Jesteś. - Matka chyba odetchnęła z ulgą na mój widok. - To... gdzie jest ten chłopak?
Zaprowadziłam ją do magazynu, w którym leżał. Przez chwilę stała nad nim i gapiła się jak zahipnotyzowana. Mimo to zdawało mi się, że go nie dostrzega.
- Zabierzemy go stąd? - Spytałam, psyrykając palcami przed jej oczami.
- Tak, chodź. - Ocknęła się. - Pomóż mi go podnieść. Złap z drugiej strony. Chwyciłyśmy go pod ręce i z trudem wyniosłyśmy na zewnątrz. Samochód matki stał kilka metrów dalej. Dysząc i jecząc zaczołgałyśmy bezwładne ciało chłopaka do auta.
- Na tylną kanapę. - Wysapała matka. - Otwórz drzwi.
Zapakować go do samochodu było jeszcze trudniej, niż się do niego doczołgać. Zajęło nam to dość sporo czasu. Bardzo uważałyśmy, żeby go przy tym nie urazić.
- Siedź z nim z tyłu. - Powiedziała matka, kiedy Thomas leżał już w środku. - Tak będzie bezpiecznej.
Przytaknęłam, miała rację. Wcisnęłam kolana pod jego głowę i przez całą drogę do szpitala głaskałam go po ciemnych blond włosach, skołtunionych od zakrzepłej krwi i pyłu.
- Jesteśmy. - Oznajmiła matka, zatrzymując samochód na szpitalnym parkingu. - Poczekaj tu, pójdę po kogoś.
Przytaknęłam. Thomas powoli uchylił oczy. Patrzył wprost na mnie, a jednak zdawał się mnie nie widzieć.
- Ta... - Jęknął, krzywiąc się z bólu. - D...
- Już. - Pocałowałam go delikatnie w czoło. - Już.
Kąciki ust mu drgnęły. I zaraz potem zamknął znów oczy, pojękując cicho. Chciałam tylko sprawdzić, jak bardzo oberwał. Złapałam za brzeg jego szarej koszulki i podwinęłam ją drżącą ręką. A serce zamarło mi w piersi.