"IN YOUR EYES" (Book 2)

"WE MEET AGAIN"

JADE KAYE..(P.O.V)

"Lolo,hindi kona kailangan nang ganon hindi ako baldado para kumoha nang aalalay" mahinahong sagot ko kay lolo pero sa loob ko naiinis na ako.

"Jade,apo hindi naman ganon ang ibig kung sabihin ang akin lang naman,yong may mag babantay sayo,lalo na sa gabi" sagot ulit ni lolo sakin na may pag aalala sa boses nya
Napahinga na lang ako nang malalim,ang ibig sabihin kasi ni lolo sa gabi,yong bigla na lang akong magigising sa kalagitnaan nang gabi at tinatawag ang pangalan ni Kate,habang umiiyak,uo nga limang taon na ang lumipas pero hindi ko talaga matanggap,ang hirap mag move on,diko alam kung saan ako dapat mag simula yon sa part ba na kalimutan na sya,para tuloyan na syang burahin sa isip ko,o gawin kung inperasyon lahat nang alala nya para maka usad ako sa buhay ko.

Alam kong pati mga kaibigan ko,nahihirapan nang intindihin ang mga kabaliwan ko,pero pilit parin nila akong ginagabayan hindi parin nila ako iniwan,isang tao lang naman ang nang iwan sakin.Kate..bakit..?? Hanggang ngayon mahirap ka paring kalimutan.? Tanong nang isip ko.

Kahit pangalan ni Kate iniiwasang banggitin nang barkada pag kaharap nila ako,ramdam ko yon dahil pag may bagay na nag papaalala sakin kay Kate,pilit nilang nililihis,ang topic.

Napahinga ako nang malalim dahil,felling ko sumasakit na naman ang dibdib ko.

"Apo,sana naman pumayag kana ulit" pamimilit pa ni lolo sakin.

Actually,hindi ito ang unang beses na may mag babantay sakin,marami na ang sumobok hindi lang sila tumagal dahil sa gaspang nang ugali ko.

Alam kong nakakasakit ako,dahil sa mga nasasabi kong maanghang na mga salita sa kanila,hindi ko lang kasi mapigilan ang sarili kong magalit paminsan-minsan.

Lagi akong aburido araw-araw pero wala akong pakialam.

"Ok fine,lolo pero last na ito" sagot ko kay lolo at tumayo na para pumonta sa kusena para kumain nang almusal.

Pag upo ko,sa lamesa uminit na naman ang ulo ko,dahil puro favorite ni Kate ang nakahain sa lamesa.

"Shit..!! What is this..!!" sigaw ko na agad nag sitakbohan yong mga katulong namin papunta sa harap ko,at para silang mga sundalo na agad nag hanay at tumayo nang tuwid sa harap ko habang nasa likod ang mga kamay,naka tungo silang anim.

"Wala na bang ibang ulam dyan..?" mahinahon kong tanong.

"Pritong galunggong na lang,po Young Master" sagot nong isang katulong.

"Gosh..!! I hate this all..!" sigaw ko sabay turo nang mga pagkain na nasa harap ko.

Natakot yong mga katulong dahil sa sigaw ko na mumutla silang lahat,yong iba nanginginig pa.

Walang sumagot ni kahit isa sa kanila,lalo akong nainis.

"Ayoko nito..!! Sabay tapon nang isang pagkain.ito..!! Patuloy ko sa pag bato nang mga pag kain sa harap ko.ito pa..!! At ito-----"

"Sige subokan mo..!! Nang saiyo ko mismo ibuhos yang adobo" sabi nang isang boses,na nag patigil sa pag dampot ko sana nang lagayan nang adobo para itapon din ito.

Napalingon ako sa may pinto nang kusena,at nanlaki ang mga mata ko.multo na ba sya.?,kaya nakikita ko sya ngayon.? Yong babaeng baliw don sa cake,kinusot ko pa yong mga mata ko,baka kasi namamalik mata lang ako,pero hindi eh' totoo sya nga, nakatingin pa sya sakin nang diretso,habang naka cross arms,at gumagalaw pa yong bunganga nya,na parang may nginunguya,at saka ko lang nalaman na bubble gum yong nasa bibig nya nang palubohin nya ito,at pinaputok ulit.kadiri itong babaeng ito,yuck..!! Pero tika,bkit naman kaya ito napadpad sa bahay namin..? Hmm..baka hanggang dito hinabol nya talaga yong cake. naningkit ang mga mata ko,pero tinaasan lang ako nito nang kilay.aba kampante yata sya dahil katabi nya si lolo,pwes..! Hindi ako natatakot.sabi ko sa isip ko kinuha parin yong lagayan nang adobo para itapon na ito nang tuloyan,nang biglang may umagaw nito sakin,hindi pa ako nakakalingon para tingnan kong sino gumawa non nang----