Without Control

Κεφάλαιο 5ο

"Θα μπεις επιτέλους μέσα ή θα συνεχίσεις να κοιτάς σαν καθυστερημένο το μωρό μου;"εκνευρισμένος με ρωτάει ενώ ο ίδιος έχει ήδη βολευτεί στη θέση του οδηγού..

"Εεε;;"είναι το μόνο που βγαίνει αβέβαια από το στόμα μου.. Κάτι δεν έχω καταλάβει καλά..

Μωρό του;

"Το αυτοκίνητο εννοώ.."εξηγεί, προλαβαίνοντας με από το να τον ρωτήσω που πήγαινε αυτή η ονομασία.. 

Πως γίνεται να με διαβάζει τόσο εύκολα;

Το μισώ αυτό το πράγμα..

Γενικά θέλω να μην βγάζω τα συναισθήματα μου φάτσα φόρα σε όλο το κόσμο..

"Δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεση μας.. Εκτός αν θες να αργήσουμε.." με τον δείκτη του δεξιού χεριού του ακουμπάει το μέρος του άλλου χεριού του στο οποίο θα έμπαινε το ρολόι, κάνοντας μου σήμα να βιαστώ.. Ρολόι δεν υπάρχει αλλά ας το παραλείψουμε..

Ναι τώρα τον έπιασε φαγούρα και αυτόν να πάει σχολείο στην ώρα του!

Βλέποντας πως δεν έχω άλλα περιθώρια και πως σε λίγο θα με περάσει για διανοητικά καθυστερημένη μπαίνω στο αυτοκίνητο..

Με γρήγορες κινήσεις μεν αλλά και διστακτικά..

Αυτός αρχίζει να οδηγάει με σταθερή ταχύτητα.. 

Εγώ ως συνήθως, βάζω τη ζώνη ασφαλείας.. Πάντα το κάνω αυτό..

Το χαρακτηριστικό κλικ που ακούγεται όταν κουμπώνει, κάνει την προσοχή του να πέσει πάλι πάνω μου..

"Σοβαρά τώρα; Ζώνη κουνελάκι;"σχολιάζει έχοντας ένα ύφος αποδοκιμασίας..

Δεν θα μου πει και τι θα κάνω!

Και ας μην ξεχνάμε! Αυτός οδηγάει.. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τρακάρουμε..

Δεν τον εμπιστεύομαι!

"Γιατί όχι;"σιγά μην δεν βάλω ζώνη επειδή το θέλει αυτός!

"Καλά κάνε ότι θες.."απαντάει τάχα κουρασμένος από τη στάση μου και επικεντρώνεται πάλι στην οδήγηση..

Προς ευχαρίστηση μου ηρεμία κατακλύζει το αυτοκίνητο..

Μια ηρεμία που τελικά αμφιβάλλω αν κράτησε πάνω από δύο λεπτά..

Και αυτό εξαιτίας ξέρετε ποιου..

"Τι είναι πάλι;"ρωτάω εκνευρισμένη από το ξαφνικό γελάκι του.. Τι τον έπιασε και άρχισε έτσι ξαφνικά να χαχανίζει;