Without Control

Κεφάλαιο 30o

" Δεν μπορώ να το πιστέψω πως σε λιγότερο από δύο μέρες το μικρό μου κοριτσάκι θα γίνει δεκαεφτά χρονών.." συλλογίστηκε η μαμά μου μέσα από το τηλέφωνο, κάνοντας με να γελάσω ελαφρώς..

"Το ξέρω.." απάντησα ήρεμα στηρίζοντας το τηλέφωνο ανάμεσα στον ώμο και το κεφάλι και παράλληλα άρχισα να βγάζω τα βιβλία από την σχολική τσάντα για να τα βολέψω στο γραφείο..

Ένας ακόμη χρόνος και θα είμαι δεκαοχτώ..

Ενήλικη..

Πράγμα που σημαίνει πολλές αλλαγές στη ζωή μου..

Θα κάνω ότι θέλω!

Τουλάχιστον έτσι ελπίζω..

"Σαν χθες θυμάμαι που ήσουνα μωράκι και σου άλλαζα τις πάνες.." την άκουσα να λέει.. Κούνησα το κεφάλι μου δυσαρεστημένη..

"Μαμά! Σταμάτα!" την επέπληξα ντροπιασμένη αν και το ξέρω πως είναι χαζό να νιώθω άβολα για κάτι τέτοιο..

Αλλά έτσι είμαι εγώ..

"Έλα τώρα κόρη μου! Μην συμπεριφέρεσαι με ανωριμότητα!" με μάλωσε, αναγκάζοντας με να στριφογυρίσω τα μάτια μου από την συμπεριφορά της!

Εγώ γιατί πιστεύω πως είμαι πιο ώριμη από αυτήν;

Αυτό που θέλω να πω είναι πως ποια μάνα δίνει δώρο αποχαιρετισμού προφυλακτικά;

"Πάντως, θα ήθελα να βρίσκομαι κοντά σου στα γενέθλιά σου.. Εξάλλου μία φορά γίνεσαι δεκαεπτά!" είπε βροντόφωνα και με έπιασε για ακόμα μια φορά θλίψη..

Σκεπτική έκατσα στην καρέκλα και έριξα όλο μου το βάρος στην πλάτη της..

"Το ξέρω.." είπα για ακόμη μια φορά.. Καμιά άλλη φράση δε ξέρω να χρησιμοποιήσω;

Μάλλον όχι..

"Τουλάχιστον ο χρόνος κυλάει αντίστροφα.. Σε λιγότερο από ένα μήνα θα βρίσκομαι και πάλι δίπλα σου.." μου υπενθύμισε και ένα πλάκωμα στο στήθος ήρθε ξαφνικά..

"Περιμένω αυτή τη μέρα πως και πως.." είπα ψέματα κοροιδεύοντας ουσιαστικά όχι μόνο αυτήν αλλά και τον εαυτό μου..

Ήθελα να μείνω και άλλο εδώ πέρα!

Πλέον είχα συνηθίσει τα πάντα σε αυτό το σπίτι.. Μέχρι και το στρώμα που στην αρχή μου φαινόταν άβολο..

Πως θα μπορούσα να μείνω ξανά σε ένα σπίτι που δεν θα υπάρχει Στέφανος;

Φαντάζει υπερβολικά δύσκολο, όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό..