Ένα άλλο, νέο διάλειμμα είχε μόλις ξεκινήσει..
Δεν έκανα καμία κίνηση να σηκωθώ από το θρανίο, όπως συνήθως, παρόλο που τα υπόλοιπα παιδιά είχαν βγει από την τάξη.
Οι λόγοι; Γνωστοί..
Οι μέρες σιγά σιγά περνούσαν, αλλά καμία πρόοδος δεν υπήρχε στην κοινωνικότητα μου..
Ο Μάνος από ότι φαίνεται ήταν μία αναλαμπή που διήρκεσε λίγο.. Μετά το μήνυμα που έστειλε πριν από λίγες μέρες και ποτέ δεν απάντησα δεν μου ξαναμίλησε..
Η τουλάχιστον δεν είχε κάνει κάποια κίνηση να με πλησιάσει..
Ο άνθρωπος είναι λογικός.. Γιατί να θέλει να μπλέξει με μια παρανοϊκή κοπέλα;
Αν και η αλήθεια είναι πως τον έβλεπα κάθε φορά την ώρα του μαθήματος να με παρατηρεί.. Αλλά ίσως και να τον έχω παρεξηγήσει..
Ευτυχώς άρχισα να συνηθίζω το νέο μου σπίτι.. Κάτι είναι και αυτό..
"Παπαγεωργίου, μιας και από ότι βλέπω δεν έχεις κάτι να κάνεις, θα μπορούσες να πας στον επιστάτη και να του πεις να ανοίξει την κεντρική είσοδο; Μόλις πληροφορηθήκαμε πως κάποιοι γονείς σκοπεύουν να μας επισκεφτούν για να μάθουν την πρόοδο των παιδιών τους."με φωνάζει η μαθηματικός της οποίας την παρουσία αγνοούσα εδώ και πόση ώρα..
Μα γιατί εγώ;
Ήμουν έτοιμη να αρνηθώ, αλλά τότε κατάλαβα από το ύφος της πως δεν ήταν ερώτηση αλλά διαταγή..
Μην έχοντας το θάρρος να αρνηθώ, έγνεψα καταφατικά και άρχισα να περπατάω με προορισμό το δωματιάκι που τεμπελιάζει ο ηλικιωμένος επιστάτης μας.. Δεν κάνει και αυτός τίποτα άλλο την ημέρα..
Με έχουν καταλάβει όλοι τι φρούτο είμαι και με εκμεταλλεύονται μου φαίνεται..
Οι σκέψεις μου σταματάνε να πολιορκούν το μυαλό μου, όταν νιώθω ένα γερο σώμα να πέφτει πάνω μου την ώρα που περπατάω στον διάδρομο..
Αμάν ποια! Γιατί πρέπει να είμαι τόσο αδέξια; Πρέπει να κοιτάω πάντα μπροστά μου!
Ντροπιασμένη σηκώνω το βλέμμα μου και αντικρίζω δυο καταπράσινα μάτια που είχα καιρό να δω..
Αυτά του Μάνου..
"Συγνώμη, συγνώμη!"απολογούμαι αναστατωμένη που έπεσα πάνω του.. Ήταν ανάγκη αυτός;
"Δεν πειράζει Αριάδνη μου.."με καθησυχάζει χαρίζοντας μου ένα γλυκό χαμόγελο.. Γενικά από τη στιγμή που κατάλαβε ότι ήμουν εγώ αυτή που έπεσε πάνω του,τα μάτια του έλαμψαν..
YOU ARE READING
Without Control
Teen Fiction'Και από εδώ ο γιος μου ο Στέφανος! Εύχομαι να τα πάτε καλά αυτούς τους τρεις μήνες.' γυρίζω το κεφάλι μου με περιέργεια προς τις ξύλινες σκάλες για να δω το αγόρι που τις κατεβαίνει. 'Δεν είναι δυνατόν.."λέω τρομοκρατημένα σχεδόν από μέσα μου για...