Without Control

Κεφάλαιο 9ο

Τρίτο διάλειμμα της ημέρας..

Σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδιά του σχολείου που όταν ακούνε κουδούνι για έξω τρέχουν στο προαύλιο ή στο κυλικείο σαν παλαβά, εγώ προτιμώ να συνεχίσω να κάθομαι στο θρανίο μέχρι να έρθει η επόμενη ώρα μαθήματος..

Και γιατί αυτό;

Γιατί δυστυχώς δεν έχω φίλους να περάσω αυτά τα δέκα λεπτά μαζί τους.. Και το βρίσκω τραγικό να περιφέρομαι σαν ζόμπι και να παρατηρώ τους άλλους με τις παρέες τους να διασκεδάζουν..

Εντάξει υπάρχει και η Λυδία, αλλά για αυτήν δεν είμαι η μόνη της φίλη.. Δεν μπορώ να την έχω αποκλειστικά για τον εαυτό μου..

Άπειρες φορές μου έχει προτείνει να με γνωρίσει στην παρέα της, αλλά πάντα αρνούμαι..  

Και αν δεν με συμπαθήσουν;

Μίζερη ζωή..

Βαριεστημένα ρίχνω μια ματιά στο ρολόι που φοράω στο δεξί μου χέρι.. Εννιά λεπτά ακόμη.. Γιατί αυτό το ένα λεπτό που έχει περάσει μου φάνηκε αιώνας;

Στο δωμάτιο αυτό, δεν υπάρχει κανείς άλλος εκτός από εμένα και ένα ζευγαράκι που φασώνεται αθόρυβα στα τελευταία θρανία.. Ζήτημα αν έχουν καταλάβει την παρουσία μου..

Ασυναίσθητα βήχω με αποτέλεσμα να τους τραβήξω την προσοχή.. Αυτό όμως κρατάει για κάτι λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο αφού όταν βλέπουν πως είμαι εγώ, επιστρέφουν ξανά σε αυτό που έκαναν..

Με την ησυχία σας!!

Ξανακοιτάω το ρολόι μου..Οχτώ λεπτά.. Μα γιατί κυλάει τόσο αργά ο χρόνος;

Ίσως αν ετοίμαζα τα βιβλία για το επόμενο μάθημα να περνούσαν πιο γρήγορα τα λεπτά.. Καλά με λέει ο Στέφανος φυτό..

Το βλέμμα μου πέφτει στο πρόγραμμα και συγκεκριμένα στο κουτάκι που αναγράφεται η τέταρτη ώρα..

Φυσική κατεύθυνσης..

Πιο χειρότερο μάθημα δεν θα μπορούσε να βρεθεί.. Ξέρετε η σχέση μου με την φυσική δεν είναι και τόσο καλή.. Ιδιαίτερα με της κατεύθυνσης που δεν καταλαβαίνω και πολλά..

Ίσως θα έπρεπε να αρχίσω φροντιστήριο μπας και βελτιωθώ..

Βγάζω από την τσάντα μου το mp3 μου και τοποθετώ τα μαύρα ακουστικά στα αυτιά μου.. Ως συνήθως αφήνω να παίζει η  play list μου με τα μελαγχολικά τραγούδια μιας και αντιπροσωπεύει τη διάθεση που έχω εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο..