Wat ben ik?

#25

Na best wel wat minuten laten we elkaar los en zie ik een grote glinstering in zijn ogen. 'Uhm, ik, uhm, moet weer.' zegt hij. 'Tot vanavond.' fluister ik in zijn oor en hij gaat weer weg. 'Zila!' schreeuwt Daisy boos. 'Hoe kun je dat doen?!' roept ze boos. 'Weet je wie dat was?' vraag ik zacht en kom weer aan tafel zitten. 'Nou, vertel het eens.' zegt ze sarcastisch. 'Wie zie je hier niet?' vraag ik. Daisy kijkt even rond. 'En als het goed is herinner je wel waarom ik altijd buiten zat tijdens de pauzes toen ik klein was.' zeg ik en dan kijkt ze naar mij met een meen-je-dat-blik. 'Dat was hij ja.' zeg ik en ze kijkt me verbaasd aan, maar lacht daarna kort. 'Verlies hem niet.' zegt ze zacht. 'Niet als ik er ben.' zeg ik en lach kort, net zoals Daisy. Opeens komen onze ouders naar ons toe met een rare blik in hun ogen. 'Wat is er gaande?' vraag ik zacht en ga langzaam opstaan. 'Wie is die jongen?' vraagt papa. 'Hij...' 'Je mag niet meer met hem omgaan.' zegt mama. 'Sorry, dat kan niet.' zeg ik en kruis mijn armen. 'Oh en waarom?' vraagt papa een beetje boos. 'Wij gaan maar eens.' zegt Arnold. Ik weet dat het Wolfje is. hoor ik Arnold zijn stem. Ik knik naar hem en zeg gedag tegen Daisy en haar ouders. 'Dus, waarom kan dat niet?' vraagt papa een beetje boos. 'Ten eerste, jullie kennen hem. Ten tweede, dat is mijn "bewaker" hoor.' zeg ik en bij bewaker kijken ze me goed nadenkend aan.

Ik heb maar gezegd dat ze erover mogen nadenken en nu zijn we aan de rand van het bos. De hele weg heb ik Wolfje zijn ogen op me voelen branden, maar papa en mama merken niets. 'Weten jullie al wie het is?' vraag ik. Ze schudden hun hoofd twijfelend. 'Laat je maar zien.' zeg ik en Wolfje komt in zijn transformatie van net aanlopen. 'Dus het is een bekende...' zegt mama zacht sissend. Wolfje transformeert in zichzelf en papa en mama kijken hem verbaasd aan. 'Sorry dat we net zo waren.' zegt papa. 'Als je zei dat hij het was!' roept mama. 'Dat wou ik dus laten zien. Wolfje gromt al als ik met een onbekende jongen praat, als ik hem zoen dan komt hij meteen naar me toe en komt hij tussen ons te staan. Zo herken je hem ook.' zeg ik. 'Maar, jullie kunnen je dus "veranderen" in andere dingen en organismen?' vraagt papa en beide knikken we. 'Oké, laten we dan maar terug naar Mason gaan.' zegt mama en we lopen allemaal naar het huisje.

We komen bij het huisje aan en iemand rent naar me toe, maar het gebeurd zo snel dat ik niet weet wie het is, wel kan ik voelen dat het een vampier is. De vampier beukt me naar de grond en samen vallen we op de grond. 'Tante!' roept de jongen en ik verstijf. Tante? 'Tante?' vragen papa en mama in koor. Ik kijk naar Mason die er net komt aangelopen. 'Sorry voor mijn broertje.' zegt hij en haalt hem van me af. 'Maar ik wil bij tante zijn.' piept hij. 'Maar dat is...' 'Nou kom maar dan.' onderbreek ik Mason en neem de kleine vampier van hem over. 'En wat is jou naam?' vraag ik en ga naar de tuin. 'Gratham.' zegt hij. 'Ik ben Zila, maar mij mag je ook tante noemen. Is Mason jou broer?' vraag ik. 'Ja, een hele lieve.' zegt Gratham met een big smile. 'En wat kom je hier doen?' vraag ik en we gaan op een picknickbank zitten. 'Mama en papa wouden op bezoek en ik wou zeker mee!' zegt hij vrolijk en ik lach even. 'Maar ben je wel mijn tante?' vraagt hij zacht. 'Ik ben een goede vriendin van Mason, maar mij mag je wel tante noemen hoor.' zeg ik en hij knuffelt me. 'Heb jij al krachten?' vraag ik en laat hem los. 'Ik kan alleen heel snel rennen.' zegt hij. 'Tikkertje spelen?' vraag ik en hij krijgt een grote glimlach op zijn gezicht. Hij tikt mij aan, rent in vampiersnelheid weg en roept: 'Tikkie jij bent hem!' Ik lach en ga in mijn snelheid achter hem aan. Ik zie dat hij richting de bossen gaat en ben binnen 1 seconde bij hem en grijp hem vast. 'Oef.' hoor je van Gratham en stribbelt even tegen. 'Sorry kleine man, maar ga maar liever niet in de bossen. Kom, dan gaan we even naar binnen.' zeg ik en zet hem neer. Hij knikt en we lopen richting het huisje. 'Waarom mogen we niet in bossen?' vraagt hij. 'Daar is het net iets te gevaarlijk voor jou.' zeg ik. 'Maar jij let toch op mij?' vraagt hij. 'Klopt, maar ik neem het risico niet dat er iets met jou gebeurd.' zeg ik. Ik zie hem in mijn ooghoek knikken en we lopen het huisje binnen.

Gratham rent al naar de woonkamer. 'Gratham! Ik maakte me al zorgen!' roept een vrouw en ik kom de woonkamer binnen. Een vrouw knuffelt Gratham stevig en ik kijk even de woonkamer rond. Iedereen zit er, en een onbekende man. Ik denk dat dat de vader van Mason is. 'Hallo.' zeg ik zacht en alle aandacht is gericht op mij. 'Ik was met tante buitenspelen.' zegt Gratham vrolijk en zijn moeder knikt en kijkt fronzend naar mij. 'Tante hm?' vraagt ze een beetje kil lijkt het. 'Hij noemde mij eerst zo, en ik zei dat ik het niet was maar dat hij me wel zo mag noemen. Dat vond hij een goed idee, toch Gratham?' vraag ik en hij knikt hevig. 'Wat is je naam?' vraagt de man zwaar. 'Zilarian.' zeg ik. De man kijkt me even verbaasd aan, maar schudt daarna zijn hoofd en richt zich op mijn ouders. 'Kunnen we even praten?' vraagt hij. 'Tuurlijk Mathias.' zegt papa en hij en mama staan op en lopen met de man die Mathias heet naar boven. 'Ik ben Madison.' zegt de vrouw. 'Aangenaam.' zeg ik met een glimlach en ze knikt glimlachend terug. 'Mama, mag ik met tante in bossen spelen?' vraagt Gratham. 'Ik weet...' 'Natuurlijk mag dat! Let wel een beetje op en Zilarian, let je ook goed op hem?' onderbreekt Madison me. 'Ja mevrouw, maakt u maar geen zorgen.' zeg ik. 'Noem me maar gewoon je of Madison.' zegt ze met een glimlach. Ik knik terug en ga samen met Gratham naar de bossen.