HOMOLAND

7

Sabah olmustu. Kalktim sortumu giydim yuzumu yikadim ve hemen asagi indim. Olanlari merak etmekten cildirmak uzereydim. Kimbilir sabaha kadar neler olmustu?
Asagi indigimde Damon kendine kahve yapmis mutfakta masada oturuyordu. Elini anlina dayamisti. Resmen kara kara dusunuyordu.

"Nasilsin" diyebildim

"Bilmiyorum Liz, ne yapacagim bilmiyorum nasil oldugumuysa hic bilmiyorum" dedi yine buruk bir sesle

Guclu olup Matt'e haddini bildirmen gerek aptal!

1 gunde resmen Matt'e dusman olmustum. Ama zaten Damon'a ayri bir duskunlugum vardi. Onu kimsenin uzmesine katlanamazdim.

"Damon guclu olmalisin ne yapmak istiyorsa yapsin ne halt yerse yesin anladin mi? Lanet olsun 2 gundur seni perisan gormeye dayanamiyorum! Bak yaklasik 8 ay sonra bir kardesim olacak. Ayri eve cikalim yeni bir hayat kuralim ve herkese siktiri cekelim!" Soylediklerime kendim bile inanamadim. Ben mi demistim bunlari?

Damon cok sasirdi ve kafasini yuzume dogru kaldirdi. O da bunlari diyecegimi beklemiyordu. Ben asla aralarindaki iliskiye karismazdim. Herkesin mesafesi vardi.

UMARIM KIZMAZ UMARIM KIZMAZ UMARIM KIZMAZ

Ayaga kalkti, bana yaklasti, gozlerimin icine bakti ve.. Bana sarildi! Mutluluktan ucmak uzereydim sanirim.

"Biliyor musun Liz, haklisin." dedi ve yanagima bir opucuk kondurdu.
Evet hakliydim, sonunda!