HOMOLAND

16

Biz hastaneden cikip eve dogru giderken arabada Nova'ya ne cevap vermem gerektigini dusundum. Kalbim istemsiz bir sekilde kasiliyordu. Heyecandan olmaliydi. Sanirim Nova'dan hoslaniyordum. Ama ne yapacagima daha karar vermemistim. Damon'in yaninda kalmayi dusunuyordum. Onu bu halde birakip gitmek bencillik olurdu. Olanlari Damon'a anlattim

"Benim icin burada durmana yok Liz, sen de gidip askini yasamalisin belki de"

"Ortada birsey yok ki" dedim

"Aranizdaki en ufak bir etkilesim bile birbirinize itiraf ettikten sonra aska donusebilir"

"Eh belki... ama seni birakamam"

"Hayatini bana gore sekillendirmemelisin Liz"

"Aklim sende kalir baba" dedim huzunle. Ve yol boyu hic konusmadik.

Eve geldigimizde ben odama ciktim. Damon'da kendine kahve yapip kitabini alarak salona gecti. Sanirim kafasini dagitmaya calisiyordu bu pek mumkun olmasa da. Kiyafetlerimle yatagima atladim. Bedenen olmasa da beyin olarak yorgun hissediyordum. Bitkin dusmustum. Yasadiklarimiz bizi etkilemisti. Aklima Nova'nin mesajina hala cevap vermedigim geldi. Resmen aptalin tekiydim. Aklimdan tamamen cikmisti. Hemen sarja taktigim telefonumu aldim ve

"Ben de" yazip gonderdim. Aklima birsey gelmemisti. Dusunmemistim de acikcasi. Gercekten hoslaniyor muydum bunu anlayamamistim. Damon ile arabada konustuklarimizi dusunuyordum. O ne kadar benim hayatima devam etmemi istese de ben onu birakmak istemiyordum ama bir yanim da gitmek istiyordu. Daha yeni temellerini attigimiz amatorce grubumuzla neler basarabilecegimizi ya da en azindan basarmaya calisacagimizi gormek istiyordum. Buna bir karar vermem gerekiyordu. Birden agir bir uyku bastirdi ve ben bu dusunceleri yarina erteleme karari aldim. Tembellik ruhumda vardi. Cok gecmeden guzel bir uykuya dalmistim bile..