A Shotgun Marriage [COMPLETED]

Chapter 6: The Reason Why

Chapter 6: The Reason Why

~*~

*Hazel's POV*

I opened my eyes. Maliwanag dito sa lugar ko. Ano bang nangyari? Umupo ako, nasa isang kwarato ako. This isn't my room, puro puti dito. Nasa kamang puti rin ako at parang amoy ospital. Gusto kong tumayo pero napatigil ako sa mga boses na narinig ko.

"Hazel! Gising ka na! thank goodness!"

"Tito Rom! Gising na siya."

"oh my God. Hazel, are you okay?"

"Hazel?"

"Hazel?! Hazel!"

Nakapaligid sila Mom, Kuya, at Lorryn sa akin. Worry plastered on their faces. I wanted to talk pero walang lumabas sa bibig ko. "are you feeling dizzy? Gusto mo ba kumain?" tanong ni Mom. Tumango nalang ako at humiga ulit.

"hmmm." Nakatitig lang si Lorryn sa akin. I shot her my smile and she smiled back but it looked forced. Hospital... nasa ospital ako.

"anong nangyari?" tanong ko, my voice sounding a bit groggy.

Nagkatinginan sila. Pero agad ding nagsalita si Mom. Pinagbabalat niya ako ng mansanas. "ahmm... you passed out."

"aah... oo nga... sa... teka, ilang oras akong nakahiga?!" nagulat ako nang tignan ko yung relo. Pass three o'clock na. Hindi ko alam kung pm or am dahil nakababa lahat ng kurtina.

"you've been aslept for hours. Dinala ka dito kagabi. And it's three am." Sabi ni Kuya.  I glanced at him. Hindi ko alam kung galit ba siya or naaawa sa akin. I hate it kapag tinitignan niya ako ng ganiyan.

"what's wrong?" tanong ko.

The door opened and Dad came inside, mukhang narinig niya yung tanong ko. "ikaw. You are the one we should be asking about that." Galit yung mga mata niya.

"Romeo... calm down." Sabi ni Mom. Inilapag niya sa platito yung apple at ipinakita niya sa akin.

"ano ba nangyayari?" biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Ewan ko, bigla akong kinabahan. Tumalikod si Daddy. Hawak niya ang batok niya. Ginagawa lang niya iyon 'pag may problema siya. "is there any problem? Bakit ba ayaw niyong sabihin?" nag-init yung mata ko, at tumulo ang mga luha doon.

"Z-zel, don't cry." Lorryn rushed to my side at inabutan niya ako ng panyo. "that's... that's not good for you."

"anong 'not good' for me?! Ano bang nangyayari ha?! Magsalita naman kayo! You're freaking me out!!" sigaw ko.

"Zel..." napayuko si Lorryn.

"bakit 'di mo sinabi 'to sa amin? Bakit kailangan mo pang mahimatay para lang malaman namin?" tanong ni Dad, still standing, his back facing us.

"ang ano?! Wala naman akong tinatago!!" I shouted.

"STOP SHOUTING!" biglang tumayo si Kuya. Tinignan niya ako with those angry brown eyes of his.

"JUST TELL ME----"

"YOU'RE PREGNANT!"

...

...

...

"I'm... what?"

"buntis ka... six weeks." Sabi ni Dad. Everything went dead air. I can't hear anything. I dropped my hands to my stomach, my tears stopped as the shock invaded my senses.