10 Things To Do Before 17

Κεφάλαιο 33

Επόμενο κεφάλαιο θα αργησει να μπει καθώς δεν θα έχω ίντερνετ για μια βδομάδα.Λογικά την αλλη Παρασκευή θα μπει το επόμενο😢😢Love yeah💘

Άσπροι τοίχοι , μπλε καθίσματα , άνθρωποι με λευκές και γαλάζιες στολές να τρέχουν πανικόβλητοι στους διαδρόμους.Αυτές οι φράσεις μόνο σε ένα μερος ανήκουν..

Νοσοκομείο.

Η λέξη που μπορει να περιγράψει το "σπίτι μου" εδώ και τρεις ώρες.Κάθομαι με δάκρυα στα ματια και παρακολουθώ χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει , γιατρούς και νοσοκόμες να πηγαινοέρχονται πανικόβλητοι από το ένα δωμάτιο στο άλλο.

Από την μια , προσπαθούν να γιατρέψουν τις πληγές του ενός αγοριού και από την άλλη να σταθεροποιήσουν την κατάσταση του άλλου.Πόσο πιο θλιβερά μπορούσε να καταλήξει αυτή η βραδιά.

"Πως είναι τα δυο αγόρια γιατρε?"ρωταω ενώ αντλώ κάθε δύναμη που μου έχει μείνει και στέκομαι στα ποδια μου , όταν βλέπω τον υπεύθυνο αυτού του τμήματος να κατευθύνεται προς το μερος μου.

"Είστε συγγενείς τους?"ρωταει καχύποπτα ο άντρας μπροστά μου και εγώ δαγκώνω τα χείλη μου για να μην πω καμία βλακεία.

"Ναι φυσικά.Ξαδέρφη τους.Πείτε μου τι έχει γίνει.Παρακαλώ."τονίζω παρακλητικα, φοβούμενη για το τι θα ακουσω.

"Ο ασθενής στο δωμάτιο 204 , την έχει γλίτωσε με λίγες μόνο γρατζουνιές να υπάρχουν πάνω του.Αντίθετα το αγόρι στο 205 , είναι αρκετά τραυματισμένο.Περιμένουμε να ξυπνήσει και να δούμε τα αποτελέσματα των εξετασεων."τονίζει και εγώ γνεφω καθως τα νέα από την μια είναι αρκετά θετικά.Τουλάχιστον δεν έχει πεθάνει κανένας..

"Και ποτέ θα μπορεσω να τους δω?"ρωτάω καθώς θέλω όσο τίποτα αλλο να αντικρύσω πάλι τα δυο αγόρια που με δικό μου λάθος έχουν βρεθεί σε αυτή την κατάσταση.Είναι αδικαιολογητη η αρχικη μου στάση , αλλά δε περίμενα ότι θα γινόταν όλο αυτό το χαος.

"Σύντομα.Πολύ σύντομα."ανακοινώνει ενώ απομακρύνεται από κοντά μου.

Ευχαριστωντας τον, κάθομαι στην καρέκλα αυτού του αφιλοξενου μερους και περιμένω με υπομονή να δω κάποιον από τους δυο.Τα γεγονότα "χτυπουν"σαν χαστούκι το μυαλό μου και οι αναμνησεις παραμένουν έντονες.

Το σχέδιο μου , ο Φίλιππος , ο χορός μου μαζί του , το παραλιγο φιλί μας και η τραγική στιγμή που "αποτυπωθηκε" σε αυτή την βραδιά: το ξύλο των δυο παιδιών.Οι μπουνιές που ανταλλαζαν , το αίμα που έτρεχε από το πάνω τους.Είναι η πιο θλιβερή εικόνα που θα μπορούσα να αντικρίσω ποτέ.