Vergeet me niet

Hoofdstuk 17 - Amy

Hoofdstuk 17

17 Januari, 2011, Dorpsstraat 17

Amy en haar broer keken elkaar aan, voor Amy de sleutel omdraaide.

'We kunnen dit ook door iemand anders laten doen,' zei haar broer, maar Amy schudde vastbesloten haar hoofd.

'No way. We hebben het hier over gehad.'

Ze draaide de sleutel om en de deur ging krakend open. Voorzichtig liepen ze naar binnen. Het was alsof ze een verboden terrein betraden. Het huis van je dode moeder, dat was niet iets dat je elke dag moest opruimen.

Ze liepen door de gang, waar haar moeders jas en paraplu nog aan de kapstok hingen. Het was vreemd onaangeraakt, alsof hun moeder elk moment uit de keuken kon komen lopen. Er hingen krantenknipsels aan de muur, foto's, herinneringen die zij niet gedeeld hadden en die ze zich niet meer konden herinneren.

'Laten we maar beginnen, dan,' zei Amy en plantte haar handen in haar zij.

Dus dat deden ze.

De week daarna waren Amy en haar broer bezig elk hoekje van het huis uit te kammen. Alle kastjes, vreemde beeldjes, artikelen die haar moeder had uitgeknipt, ze moesten allemaal opgeruimd. Het meeste gooiden ze weg of doneerden ze, maar er waren ook dingen waarvan Amy het niet over haar hart kon verkrijgen ze weg te gooien. Haar zwemdiploma's bijvoorbeeld, of een foto van haar en haar vader. De laatste zorgde voor een brok in haar keel. Ouderloos, het klonk zo raar. Had ze nu echt niemand meer, behalve zichzelf?

Er zaten ook dingen bij waarvan Amy geen idee had waarom haar moeder die had bewaard. Ansichtkaarten die Amy haar had geschreven van vakanties, kinderboeken die Amy had gelezen toen ze nog een peuter was, een foto van haar met haar eerste vriendje. Misschien gaf haar moeder toch meer om haar dan ze gedacht had, bedacht ze zich, terwijl ze, zittend op de vloer, door een doos papier ging.

'Gaat het een beetje goed hier?' Het hoofd van haar broer kwam om de deuropening tevoorschijn.

'Ja, hoor,' antwoordde ze en schoof een artikel over bontmutsen naar de stapel oud papier. 'En op zolder?'

'Bijna leeg,' zei hij. 'Nog een paar kapotte stoelen naar buiten brengen, dan ben ik klaar.'

Hij verdween weer en ze richtte zich weer op de stapel papier. Een oud rapport uit de vierde klas: weg. Een ansichtkaart van haar opa: weg – nee, wacht. Haar opa? Amy fronste haar wenkbrauwen. Van wat haar moeder haar had verteld, was haar opa er nooit echt geweest. Hij had haar en haar oma achtergelaten toen Anna nog geen één jaar oud was.
Amy draaide de ansichtkaart om. Er stonden slechts een paar woorden op: 'Mis jullie. Hoop snel weer thuis te komen. Groeten, papa.'

Blijkbaar kwam deze uit de tijd dat hij al weg was. Of hij zich echt aan het voornemen had gehouden, wist Amy niet. In gedachten verzonken stond ze op, om hem op de houden-stapel te leggen, toen ze bijna over iets struikelde. Ze wist nog net haar evenwicht te behouden, door zich aan de kaptafel vast te klampen. Geërgerd keek ze waar ze over was gestruikeld en zag dat er een plank los zat. Ze ging op haar hurken zitten om hem recht te leggen, maar zag toen iets wits onder de plank liggen. Was er een envelop gevallen?

Ze schoof de plank iets opzij en haalde de envelop uit de holte onder de plank. Het adres op de envelop was nauwelijks leesbaar, maar het was zeker niet dit huis. Hoe kwam haar moeder aan deze envelop?

Ze maakte de envelop open en meteen viel haar oog op de datum: 12 november, 1943.

Houden-stapel.

A/N

SORRY JONGENS HET SPIJT ME ECHT DAT IK DRIE EEUWEN NIET HEB GEÜPDATET.
Laat het me uitleggen. Ik was op eersteklasserskamp de vorige drie dagen en daarvoor was ik bij Jelle en daarvoor was ik... Ach ja. Ik was heel druk en daardoor is Wattpad een beetje op de achtergrond gekomen. Het spijt me. Daarom nu twee updates en morgen (hopelijk) nog één.