Unwitnessed - George Weasley

8%

Om iets na 10 uur ging ik dan ook naar de Common Room, waar George me al snel opviel. George droeg net zoals ik niks bijzonder, maar hij had er wel wat werk in zijn haar gestoken. Fred stond naast hem en lachte even. Voor de rest was de Common Room rustig, leerlingen die huiswerk maakte en wat vrienden van de tweeling die rond hem stonden.

'Hallo,' zei ik ongemakkelijk tegen George. 'Je ziet er helemaal mooi uit,' glimlachte George. 'Jij niet,' lachte ik sarcastisch. Fred gaf George iets, maar ik kon niet zien wat. 'Let's go!' zei George blij en liep met me naar buiten. Ik was best nieuwsgierig wat George achter zijn rug had maar dat ging snel weg toen ik een oud stuk perkament zag, de Marauders Map. 'Waarom vond iedereen het zo speciaal dat we naar Hogsmeade gaan? En waarom denkt iedereen dat we samen zijn?' vroeg ik hem.

Terwijl we de trappen afliepen kreeg ik een vieze blik van Snape naar me toe gericht, die de trappen opliep in snelle en grote passen. 'Geen idee waarom, omdat iedereen mij kent -natuurlijk-, en niemand jou kent denk ik. En misschien moeten we dan echt samen zijn he?' lachte George en gaf me een zacht duwtje.

'Hoe gaan we naar Hogsmeade?' vroeg ik hem. 'Zoveel vragen. We gaan via een geheime gang,' glimlachte hij stil. 'Je ziet er heel blij uit,' vervolgde ik. Ik was best nerveus waardoor ik niet eens dacht aan stil zijn. 'Iedereen zou blij zijn moesten ze met jou naar Hogsmeade gaan, lieverd,' zei hij. Ik glimlachte bij het warme gevoel dat ik in mijn buik kreeg. 'Je bloost,' zei George en lachte zacht. 'Je maakt het alleen maar erger,' grinnikte ik.

De geheime gang naar Hogsmeade die George wou nemen zat vol spinnen, en als er één ding is waar ik bang van ben zijn het spinnen, en ik denk dat George dat evengoed wist als ik, want hij had een hele grote lach op zijn gezicht als hij zei dat ik voor hem mocht lopen. 'Ga jij maar,' zei ik en glimlachte. 'Bang van spinnen?' vroeg hij met een grijns. 'Hou je mond,' sprak ik en duwde hem zachtjes tegen zijn schouder. Hij lachte hard maar liep wel voor mij naar binnen.

Toen ik geluid achter mij hoorde liep ik zo dicht mogelijk tegen George aan. 'Er is echt niemand, Alexandra, niet bang zijn,' zei hij. 'Wat als er een spin achter ons aanzit?' vroeg ik. 'Dan wordt je opgegeten,' zei hij doodserieus en keek over zijn schouder naar mij. 'Ik haat je,' zei ik binnenmonds. 'Je houdt van me,' reageerde George. 'Bijzonder dat je nog niet jankt omdat je je broer mist,' plaagde ik. 'Vind ik ook,' reageerde hij. George was die enige die licht had, aangezien ik niet had verwacht dat ik iets van magie nodig ging hebben liet ik alles op mijn kamer.

'George komaan, zijn we er al?' vroeg ik. 'Ik wist niet dat je bang was in het donker,' zei hij. Hij stopte zonder iets te vertellen waardoor ik tegen hem liep, hij hield zijn handen vlak voor zijn ogen en pakte iets uit de lucht. 'Spin hebben?' vroeg hij vriendelijk en draaide zich naar mij om. Ik liep in kleine en trage stappen naar achter, zodat George dacht dat ik rustig kon blijven maar mijn hartslag was nog nooit zo snel.

'Niet doe-' ik voelde twee handen rond mijn middel en sprintte meteen gillend naar George toe. 'Ik miste je, George,' lachte Fred die daarnet mijn middel hand vastgepakt. Ik had mijn hoofd verstopt tegen George zijn borstkas maar deinsde meteen achteruit toen ik besefte wat ik deed. 'Ik haat jullie,' zei ik. George en Fred begonnen beide hard te lachen.

Ik pakte George zijn toverstok af en liep ermee weg. 'Veel succes verder,' riep ik terwijl het 4 keer werd weerkaatst door de echo in de smalle tunnel. George gaf zijn broer een high-five en kwam lachend achter me aan. 'Sorry,' lachte hij. 'Ik haat je,' mompelde ik. 'Ik ook van jou,' reageerde hij met een trotse stem en liep achter me aan. Ik zag het licht op een kleine trap schijnen, waardoor ik natuurlijk een opgeluchte zucht maakte. 'Ik haat je,' herhaalde ik telkens weer. 'Was niet eens grappig,' mompelde ik. Ik was niet echt kwaad, ik overreageer graag, en dat is exact wat ik deed.

'Je houdt echt van mij,' zei hij. 'Nee,' loog ik. 'Jawel,' discussieerde hij. 'Jij gaat eerst de trappen op, voor er nog een Weasley voor die deur staat,' zei ik. 'Maar ik hou het licht vast,' maakte ik het af. 'Je bent dus echt bang in het donker he?' vroeg hij, een beetje medelijden in zijn stem te herkennen. 'Alleen in kamers waar ik niet snel uit kan, en in kamers waar er 2 grote Weasleys zijn,' lachte ik. 'Ik zal het nooit meer doen...' hij zweeg even '...Maar, dan moet je mij beloven mee te doen aan een grap op Ron, samen met Fred!'

Ik moest er niet over nadenken, grappen met Fred en George zijn beter dan het slachtoffer zijn van een grap van hun. 'Deal,' grinnikte ik. Ik probeerde me te herinneren wat ik voelde toen ik zowat in George's armen liep. Het voelde zo anders dan normaal, ik was niet bang, ik was ook niet blij, het gevoel in mijn buik was bijna irritant, ik voelde me zo zwak, en al voelde het goed, ik wou het niet, ik wou niet zwak zijn voor iemand die niet zwak is voor mij.

Ik hoorde een deur opengaan en een grote hoop zonlicht raakte mijn ogen. Ik zat maar 3 minuten in die gang, maar mijn ogen waren al gewend aan het donker waardoor het licht even wennen was. 'Zo,' zei George en wachtte tot ik uit de gang was. 'George ik haat je nog steeds,' zei ik en glimlachte vals. 'Ja ja, weet ik,' grinnikte hij.