Unwitnessed - George Weasley

17%

Een lange, slecht verlichte ruimte. Dikke stenen palen, die omwonden werden door gebeeldhouwde slangen. Een tiener met krullend haar, best knap, met een Slytherin gewaad aan stond in het midden van de kamer. Hij spreekt sisseltong en doet alsof hij recht door me heen kijkt. Ik zag dat ik een toverstok in de hand had en stapte naar voren.

Hij moet dood, hij kan sisseltong, hij is niet veilig.

Ik schoot wakker, zweet en bloed en tranen over heel mijn gezicht. Ik lag nog steeds in de kamer die ik deelde met Rose maar nu was deze wazig. Er stonden twee grote silhouetten naast mij, ik herkende degene die het dichtstbij stond aan zijn stem, Severus Snape, mijn vader.

'Je vond haar zo, op de grond?' vroeg hij, er klonk een klein beetje bezorgdheid in zijn stem, die ik alleen herkende. 'Ze had haar toverstok nog niet in haar hand, en ze had haar ogen opgedaan toen ik binnenkwam.'

'Ga Dumbledore halen,' zei Severus tegen het andere wazige figuur die ik niet herkende. Ik vermoedde dat het Rose was. Rose liep knikkend de kamer uit en Severus bukte zich naar mijnm, zag dat mijn ogen open waren en glimlachte half.

'Kan je vertellen wat er gebeurt is?' vroeg hij. 'Ik was...' Ik smaakte bloed in mijn mond en stopte met praten. Ik wou er niet over praten, niet met hem en niet nu. 'Nee,' zei ik tegen hem. 'Niet nu,' vervolgde ik. Hij knikte even en vroeg waar er doekjes lagen.

Ik wees naar de bureau, hij stond op en liep naar de bureau. Hij bleef daar langer staan en keek even naar het huiswerk dat op de hoek van de tafel lag. 'Heb je pijn?' vroeg hij zonder me aan te kijken. Ik antwoorde niet, tuurlijk had ik pijn, mentaal en fysiek.

Hij kwam terug en gaf mij een doekje. 'Wrijf dat bloed maar van je gezicht,' zei hij. 'Kan niet bewegen,' zei ik tegen hem. 'Ben je gevallen?' vroeg hij. 'Nee,' antwoorde ik kort en keek rond naar de kamer.

Na een korte stilte kaatste geluid van een piepende deur, de deur van de kamer. Ik herkende de persoon die binnen kwam meteen aan zijn baard, Dumbledore. 'Minerva, wil je iedereen in de common room naar hun kamer sturen?' vroeg Dumbledore, al kon ik McGonagall niet zien.

Mijn zicht was nog steeds wazig, alsof ik te moe was om iets te zien, maar het werd stillaan scherper. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Dumbledore terwijl hij naast mij hurkte. Even dacht ik aan hoe belachelijk dit eruit moet zien, een leerling vol zweet en bloed op haar gezicht, in het midden van een kamer en twee gebukte leerkrachten naast haar.

'I-ik was huiswerk aan het maken, ik v-voelde me niet lekker, ik wou gaan liggen, lukte niet, toen k-kreeg ik een bloedneus, dan viel i-ik en, ik deed mijn ogen dicht en kreeg een soort van enge droom, ook silhouet in kamer,' zei ik snel, hopend dat het vreselijk gevoel en smaak zouden weggaan. 'Wat voor silhouet? Mannelijk? Vrouwelijk?' vroeg Dumbledore. 'Waar is Rose?' vroeg ik.

'Die zit bij Katie Bell op de kamer,' zei Dumbledore. 'Het was mannelijk, denk ik.' zei ik en keek nog eens door de kamer, om zeker te zijn dat er niemand anders was. 'Mag ze nu naar de ziekenboeg? Ik weet niet of u het ziet, Albus, maar ze ziet er niet al te best uit.' kondigde Severus aan.

Een flauwe glimlach verscheen op mijn gelaat en ook die van Albus. 'Ja tuurlijk, kan je zelf stappen?' vroeg Dumbledore met een vriendelijke glimlach. Aangezien ik echt geen zin had in gedragen te worden gingen ik staan, al voelde het alsof ik elk moment weer kon vallen, en ook de pijn was zeer ondragelijk.

'Breng jij haar naar daar?' vroeg Albus aan Snape. 'Ja, Alexandra, ga al eens naar buiten,' commandeerde Severus. Ik stapte leunend op alles naar buiten, zodra ik de trap zag ging ik zitten op de hoogste treden en wreef met mijn gewaad de rest van het bloed van mijn gezicht. Ik hoorde Albus en Severus achter de gesloten deur praten, en ook stemmen van andere kamers komen maar probeerde er niet naar de luisteren.

Mijn hoofd bonkte van de pijn en ik begon te denken dat ik toch gewoon was gevallen en alles wat ik denk dat er gebeurde een droom was toen ik viel. Hoe zou ik anders aan die bloedneus komen? Kon natuurlijk ook zijn omdat ik het ineens heel koud kreeg. Ik was zo hard aan het denken aan de beelden die ik zag, van die kamer en de jongen, dat ik het niet hoorde toen Dumbledore en mijn vader uit mijn kamer kwamen.

Pas toen Severus mijn schouder kort aanraakte werd ik wakker uit de gedachten en keek ik naar hem. Zijn ogen waren waterig en ik had meteen door dat hij iets had gezegd over mama, Dumbledore glimlachte kort naar mij en mijn vader en liep dan de trap af. 'Heeft mama dit ook al eens gehad?' vroeg ik zonder na te denken.

'Je moet naar de ziekenboeg,' antwoorde hij zonder mij aan te kijken. Hij wou nooit praten over haar, het enige wat hij ooit zei over haar was dat ze zich had opgeofferd voor mij. Ik volgde hem in stilte naar de ziekenzaal. Pas toen we op het verdiep waren van de ziekenzaal durfde ik te vragen om een pauze. 'Mijn benen doen zeer,' zei ik tegen hem.

Hij stopte en ik ging tegen de muur zitten. 'Waarover ging die droom?' vroeg Severus. 'Waarom vertel jij nooit iets over mama? Omdat je bang bent dat ik je een watje ga vinden? Niet? Dat is ook de reden dat ik niet ga zeggen waarover die droom ging,' antwoordde ik. Blijkbaar had ik hem nu al schaakmat gezet want hij antwoorde niet.

Snape keek even rond in de gang, en toen hij niemand zag stak hij zijn hand uit om mij recht te helpen. Ik wees zijn hulp af en duwde mezelf recht, mijn handen duwde hard tegen de muur en ik keek Severus kwader aan dan ooit. 'Je kan niet doen alsof ik je dochter niet ben en dan ineens doen alsof je om me geeft omdat er iets mis is met mij,' vermelde ik hem voor ik begon met te stappen.