Unwitnessed - George Weasley

20%

Mijn vader ging pas weg na 2 minuten gevuld met ongemakkelijke stilte. Dus nu lag ik alleen in de grote ziekenzaal. Ik tikte met mijn vingers op de matras en keek rond. Ik hoopte dat Peeves snel eens langskwam, gewoon zodat ik kan lachen als hij dingen op de grond smeet.

Ik dacht aan George en Fred, zij hebben al heel hun leven vrienden, en ik heb niemand, behalve hun. Ik vroeg me af hoe het zou zijn om een broer of zus te hebben en hoe het zou zijn om leuke ouders te hebben. Twee ouders.

En voor ik het wist lag ik weer te slapen, het voelde niet als slapen, ik hoorde dingen die in de ziekenzaal gebeurde, ik hoorde Poppy maar ik hoorde ook van alles in mijn droom.

Ik was weer in Malfoy Manners, mijn vader stond naast mij en ik keek naar hem, ik leek veel kleiner, ik moest 10 zijn geweest. Enkele meters van mij vandaan stonden Voldemort en zijn Death eaters. Mama stond naast Severus, ze hield zijn hand vast en keek bang naar mij.

Ik hoorde Poppy weer, ze liet iets vallen zover ik hoorde, en toen voetstappen, meer dan alleen die van Poppy. De droom stond stil, en ik keek naar de achterkant van mijn oogleden maar ik was niet wakker. Ik probeerde te bewegen, maar ik zat vast aan het bed waar ik op lag.

De droom begon weer, deze keer lachte Voldemort vies en keek hij Severus aan. 'Je dochter of je vrouw, wie kies je?' vroeg hij. 'Geen van beide, heer,' reageerde Snape. Voldemort keek naar mij. 'Wil jij een van ons zijn, meisje?' vroeg het vreselijk figuur die stillaan naar mij liep.

'Nee,' reageerde kleine ik. 'Wil je je mama liever verliezen?' deze keer klonk het nog erger dan ervoor. 'Nee! Niet mama!' riep 10-jarige Alexandra. Ik zag een bepaalde blik in mijn vaders ogen, dezelfde blik die hij heeft als hij met mij ruzie maakt.

'Niet mama? Papa dan?' Voldemort stond vlak voor kleine ik. 'Nee! Ook niet! Niemand!' en dat was het laatste wat ik hoorde in de droom, want het werd weer zwart en ik hoorde weer alles in de ziekenzaal.

Ik hoorde Dumbledore's stem. 'Wat is er aan het gebeuren?' vroeg hij beleefd en kalm. 'Ze schreeuwt, al 10 minuten, ik probeer haar wakker te maken maar niks werkt,' mompelde Poppy gehaast. 'Het kan geen droom zijn, want ik heb haar al zoveel droomloze drankjes gegeven.' En toen was het even stil.

'Misschien zit ze klem tussen hier en het hiernamaals?' Dumbledore klonk intelligent. 'Maar ze is niet aan het sterven?' vroeg Poppy. 'Wat denk jij, Minerva?' vroeg Dumbledore kalm. 'Ik heb persoonlijk geen idee, Albus,' McGonagall was er dus ook.

Het beeld van Malfoy Manners kwam terug en ik zag mama boven de grond zweven. Nu zag ik alles vanuit de ogen van 10 jarige ik. Ik probeerde te stoppen met eraan te denken, ik probeerde te denken aan George, besloot dat dat niet ging helpen en dacht ik aan leuke momenten met mama.

Hoe hard ik ook probeerde ik bleef de beelden van mijn moeder 1 meter boven de grond hangend zien. 'Wat gaan ze doen, papa?' vroeg kleine ik. 'Niks, niks,' en toen sloeg Severus zijn handen voor de 10 jarige Alexandra haar ogen.

'Crucio!' riep Voldemort luid, en kleine ik gilde mee met het geluid van mijn moeder haar gekrijs. Toen de vloek stopte hing mijn moeder nog steeds in de lucht, de handen van mijn vader waren van mijn ogen weg en ik zag dat hij op de grond viel.

'Papa,' huilde droom-ik. 10 jarige Alexandra viel naast mijn vader op de grond, op mijn knieën en keek naar papa. 'Is de keuze zeker? Liever je vrouw, Severus?' vroeg Voldemort. De death eaters achter hem begonnen te lachen.

Severus antwoorde niet maar huilde in zijn handen toen hij 'Avada Kedrava' hoorde. Kleine ik werd naar mijn vader getrokken, hij zorgde dat ik niet kon zien water gebeurde. Ik schreeuwde luider dan ooit.

En toen werd ik wakker, mijn ogen schoten open en ik hoorde dat ik nog aan het gillen was dus deed ik mijn mond dicht, mijn ogen gingen langs de ziekenzaal en de mensen erin. Elke leerkracht stond er, maar het enige wat me echt opviel was Severus, die op de kruk zat waar hij voor dit alles ook had gezeten.

Zijn hoofd lag in zijn handen, en ik zag een traan over zijn hand glijden. Ik raakte met mijn vinger mijn bovenlip aan, ik voelde iets vochtig en keek naar mijn vinger, waar nu bloed aan zat. 'Ik... Denk dat ik een bloedneus heb...' zei ik met een sullige lach op mijn gezicht.

Ik zag Dumbledore glimlachen. 'Dat denk ik ook, misschien een doekje, Poppy?' vroeg Albus vriendelijk. Ik keek naar mijn vader. 'Ik ben oké hoor, op de hoofdpijn na,' zei ik zacht tegen hem. 'Dat weet ik,' zei hij kort maar hij keek niet op. Poppy duwde een doekje tegen mijn neus wat ervoor zorgde dat ik niks meer kon zeggen.

'Ik verwacht je, zodra je weg mag, in mijn kantoor,' Dumbledore kwam dichter, 'het wachtwoord is Blubberslijm,' en toen liep hij weg. De leerkrachten volgde hem, Poppy liep weer naar haar kantoortje.

'Het komt goed, papa, echt wel, mij gaat hij niet krijgen,' pas toen ik die zin had uitgesproken realiseerde ik dat ik hem papa noemde. 'O, sorry,' zei ik vlug en verbaasd. Hij stond op, wreef met zijn gewaad zijn tranen weg en liep de ziekenzaal uit.

Ik pakte mijn toverstok van het nachtkastje en stond met pijn op, deed de gordijnen rond het ziekenbed dicht en deed mijn kleren aan, verliet de zaal in grote en snelle stappen en zocht naar Dumbedore zijn kantoor.