Unwitnessed - George Weasley

15%

Ik en George zaten ondertussen samen met Harry, Hermione en Ron op de binnenplaats, George heeft me voorgesteld aan het trio en ik mocht ze best wel. Ron was heel grappig, en Harry ook, en Hermione was precies wat ik zou zijn moest ik nooit begonnen zijn met grappen uit te halen.

Pas toen de bel ging besefte ik en George dat we onze boeken nog moesten halen. Crits volgde me nu overal en eigenlijk irriteerde het me niet. 'Dusss,' zei George terwijl we de trappen opliepen vol haast. 'Je zei toch dat de date nog eens mocht?' vroeg hij een beetje banger. 'En volgende week mogen we naar Hogsmeade, en wel, misschien uh... Als ik mijn hand niet breek... Wil je dan met mij mee?' glimlachte hij. Ik stopte even met de trappen op te sprinten en keek hem aan.

'Dat gezicht lijkt op een nee,' zei George ietwat beschaamd. 'Ja, ja, tuurlijk ik kom mee!' zei ik blij. 'Echt?' glimlachte hij. 'Tuurlijk!' George grijnsde breed naar mij en liep verder omhoog, ik volgde hem. Toen we bij de ingang van de Gryffindor Common Room waren moesten we beide even tijd nemen om te hijgen voor George in haast het wachtwoord zei.

Mijn tas lag op de grond naast de zetel, ik pakte hem zo snel mogelijk en deed hem over mijn schouder. George liep naar de jongenskamers om zijn zak te halen en ik wachtte op hem, de Common Room was helemaal leeg, op 2 katten na.

Door de lange benen van George duurde het niet lang tot hij weer de Common Room in was. 'Mcgonagall gaat ons vermoorden!' zei George dramatisch. 'Echt vermoorden!' riep hij. Ik lachte even en verliet dan met George naar het Transfiguration lokaal. 'Ons excuus is uh... We zijn ziek en waren aan het slapen!' zei ik tegen George voor ik het lokaal inliep.

'Te laat,' zei Mcgonagall streng. 'Neem plaats, en pak jullie boeken!' Fred was de enigste die iets van geluid maakte. 'Was het leuk, George?' lachte Fred. Ik keek Fred streng aan, en ik was niet de enige. 'Zwijgen!' klonk Mcgonagall's stem door de hele ruimte. 'Heel leuk, volgende week gaan we samen naar Hogsmeade!' fluisterde George tegen Fred toen ze naast elkaar zaten.

Ik ging aan de andere kant van het lokaal zitten, op de middelste bank, zodat ik alles goed kan zien, en met alles bedoel ik George. 'Zoals ik al zei, vandaag leren we hoe we een zak in een levende knuffel veranderen,' zei Mcgonagall duidelijk. Moet best makkelijk zijn, dacht ik. 'Dit doen we in groepen, want dit is geen makkelijke opdracht. De Weasleys gaan niet samen werken! De andere leerlingen kiezen gewoon een andere leerling, Alexandra, jij moet trouwens blijven na de les!' commandeerde ze.

'Oké,' reageerde ik. George en Fred keken even bezorgd naar mij en vervolgens begonnen ze te zagen bij Mcgonagall zodat ze misschien toch als een groep konden werken. Een meisje die me nooit eerder was opgevallen kwam naar mijn tafel. 'Katie Bell,' zei ze vriendelijk en stak haar hand uit. 'Alexandra,' glimlachte ik en schudde haar hand. 'Geen achternaam?' vroeg ze. 'Oh ja, uh, Halloens, klinkt nogal belachelijk,' lachte ik. 'Ik zit met Fred en George in het Gryffindor quidditchtteam,' informeerde ze. 'Leuk,' reageerde ik oprecht.

Ik opende mijn boek terwijl ik dacht aan hoe ik vriendelijk kon zeggen dat ik niet graag met andere mensen werk. Ik hoorde Fred en George nog steeds zagen op de achtergrond van mijn gedachten. 'Ik wil niet gemeen klinken, echt niet, maar ik werk liever alleen. Sorry, als je eens wilt praten kan je eens naar mij komen in de Common Room of zo,' zei ik tegen haar. 'Is niks hoor. Ken je Angelina? Ook van het quidditchteam, ik en Angelina waren van plan vanavond een meidenavond te hebben, met nog wat meiden, wil je anders komen? Gewoon in de common room!'

Ik had nooit verwacht dat iemand mij ooit ging vragen voor een meidenavond, ik bedoel, ik ben niet echt vrouwelijk, en het maakte me half blij en half nerveus. 'Ja, ja, lijkt me leuk.' zei ik snel. 'Om 11 uur, zie je dan,' glimlachte ze voor ze weer naar haar eigen tafel liep. Ik zuchtte even en glimlachte dan breed. Ik breek mijn vaders regels, en maak vrienden.

Ik opende mijn boek op de pagina die groot op het bord stond geschreven en keek naar de beweging, iedereen was nu al bezig met de beweging te oefenen -behalve Fred en George, die vertikte iets te doen omdat het niet samen mocht- en ik zat nog te kijken naar wat we moesten doen. Pas toen de eerste leerlingen hun zak kregen begon ik met het bewegen van mijn toverstok.

Fred en George waren aan het praten met elkaar en keken Mcgonagall vol haat aan. Ik begon zacht de spreuk te mompelen terwijl al de andere al bezig waren, hier en daar stonden er een paar leerlingen die zaten te lachen en enkele leerlingen die elkaar ook echt hielpen. Mcgonagall kwam met een zak aanlopen. Ze keek streng maar ook vriendelijk toen ze twee zakken op het bankje voor mij liet vallen.

Ik wachtte nog even tot ik dacht dat het zou lukken. Bij drie van de 9 groepjes was het al mislukt, Katie Bell en een vriendin van haar hun zak was veranderd in een mier zo groot als hun hand en iedereen keek hun angstig aan en ik vond dat als ik het nu deed het zou lukken.

Ik bewoog mijn hand nog één keer in de juiste beweging. Mompelde de spreuk nog eens en pakte dan mijn toverstok van de bureau. Ik beloofde mijzelf niet kwaad te zijn als het mislukt. Het duurde heel even tot er vorm inkwam, en al leek het op een knuffel die al 13 jaar met het meest agressieve kind ooit had overleefd. De knuffel had maar 1 oog, en 1 arm, en als ik de knuffel 's nachts zou hebben gevonden zou ik het in mijn broek gedaan hebben.

Ik glimlachte trots en keek naar George, die naar mij keek en zijn duim opstak, toen ik terug keek naar de knuffel voelde ik een irritant gevoel in mijn buik, de pop stond op. Ik was de eerste die het kon. George was trots op me.