Unwitnessed - George Weasley

19%

George stond op en liep naar het kantoortje, waar hij 3 maal formeel op de deur klopte en wachtte tot de verpleegster kwam kijken. Ik hoorde hun niet praten, maar ik kon wel zien dan George vaak 'uh' zei. Poppy antwoorde niet nadat George vertelde dat mijn neus ineens bloedde, maar knikte wel.

Ze kwamen beide naar het bed waar ik op lag -wat immers een slecht bed was-, George liep iets achter Pomfrey aan, aangezien ze sneller stapte dan hij had verwacht. George glimlachte sullig naar mij toen ze naast het bed stonden en ik glimlachte nerveus terug.

'Drink dit maar,' zei Poppy streng en ze gaf me een glas met een kleine inhoud in. Ik ging rechtop zitten, wat veel moeilijker was dan ik dacht, en pakte het glas van haar aan. 'En je moet rustig doen,' begon Poppy, 'want dit kan ook gewoon zijn omdat je te weinig slaapt, dan begin je onder andere te hallucineren.' George opende zijn mond om iets te zeggen maar de verpleegster keek hem dodelijk aan, dus hij sloot zijn mond weer.

Zodra de vloeistof mijn smaakpapillen raakte voelde ik een zoete, maar zachte smaak. Het deed me denken aan warme chocolade melk, en een goed boek. Ik slikte het snel op en zette het glas weer op het nachtkastje. 'Heb jij geen ontbijt?' vroeg ik aan George. 'Ga terug liggen, liefie,' zei Poppy die zachtjes tegen mijn schouder duwde.

Ik legde me weer neer en keek naar Poppy, George was terug gaat zitten op het krukje naast het bed. 'Had niet echt zoveel honger, hierna hebben we Snape, en ik moest even denken aan Snape en ja, dan verlies je je zin in eten,' lachte hij. Ik grinnikte even. 'En je zin in leven verlies je ook,' grapte ik.

Ik denk dat het wel zo normaal is om mensen die je vader niet mogen automatisch ook niet te mogen, maar deze keer voelde ik me gekwetst, ik lijk best veel op Severus, de ogen, lippen, en gewoon de vorm van mijn gezicht, maar ik ben zeer blij dat ik zijn neus niet heb.

Toen Poppy weg was vroeg George nog eens of ik erover wou praten, dus ik vertelde hem het hele verhaal in detail. George keek een beetje verward, maar ook vol medelijden. Ik keek hem niet aan toen ik het vertelde, ik keek naar zijn handen, die beide op zijn knieën lagen, af en toe leek het alsof George zijn hand op de mijne wou leggen, die op het bed lag, maar ik wist dat ik dat alleen maar fantaseerde.

'Oh,' antwoorde George op het hele verhaal. Het enige wat ik nu nog wou was George zijn hand op het mijne, of gewoon iets van lichamelijk contact, zoals een knuffel bijvoorbeeld, of misschien zijn lippen op de mijne. 'Ja, oh, wat zeggen ze dat er aan het gebeuren is?' vroeg ik.

'Nou, ik hoorde Draco een hele hoop zeuren over hoe het iets te maken had met de donkere kant, maar hij is de enige die dat denkt. De andere zeggen dat je bent gevallen, uitgegleden, of zo,' George glimlachte weer naar mij. En ja, daar was het, deze keer was het een echte glimlach, want ik voelde me op mijn gemak, rustig en ik wil hem nog harder knuffelen.

'George, je zou moeten gaan eten,' zei ik, omdat ik wist dat ik iets zou zeggen wat ik niet wil. 'Ja, uh misschien wel,' zei hij en stond op. 'Dag,' zei ik. Hij ging met zijn hand door zijn haren, en toen hij zijn hand weer langs zijn zij wou laten hangen raakte zijn vingers even de mijne aan.

'Zie je morgen of vanavond,' en dan liep hij weg. Ik voelde me niet meer rustig, veilig en gelukkig wel, maar alles in mijn gedachten scheen over George te gaan, en alles is heel veel.

Ik keek net toen de deuren opengingen en ik zag Severus en George elkaar aan kijken. Ik vloekte even en keek naar de blik van mijn vader, vol woede en afschuw, George zijn blik was anders niet beter. Snape liep in grote stappen naar het bed waar ik in lag en zag er niet al te blij uit.

Poppy kwam even kijken vanwaar de luide stappen kwamen, maar liep snel haar kantoortje weer binnen toen ze Severus zag. 'Wat heb ik nu weer gedaan?' vroeg ik zodra Severus bij mijn bed stond. 'Weasley,' zei hij kort af. 'Ja wat kon ik doen? Mijn enige vrienden wegduwen?' vroeg ik kalm.

Hij reageerde niet maar nam plaats op het krukje waar George net zat. 'Wat?' vroeg ik zonder na te denken, ik was verbaasd dat hij niet deed als een enorme eikel. 'Ik wil praten over wat je gisteren zei,' mompelde hij. 'Geen idee wat ik zei, dus het was vast niet belangrijk,' reageerde ik.

'Kunnen wij nooit een fatsoenlijk gesprek houden?' Hij keek kwaad maar hield zich kalm. 'Wat zei ik gisteren?' vroeg ik hem. 'Dat ik niet om je geef, behalve als er iets is,' zei hij. Ik antwoordde niet, ik herinnerde me niet dat ik dat had gezegd.

'Dat is niet waar,' begon hij, het klonk alsof hij het niet meende. 'Ik geef altijd om u, je bent tenslotte mijn dochter, het enige wat ik nog heb van jouw mama, dat ben jij.' Ik zag best dat zijn ogen betraand waren, maar aangezien dit de eerste keer was dat hij zoiets zei sinds mama haar dood was het nogal ongeloofwaardig.

'Ik geef ook om jou,' zei ik tenslotte en glimlachte zacht. 'Het spijt me dat je niet kan omgaan met wie je wilt,' en dit klonk niet als een leugen, maar ook niet als de waarheid. Ik glimlachte sip en keek weg van hem.

'En het spijt mij ook dat ik niet altijd een goede ouder... Ben,' mompelde hij onzeker. 'Niet altijd? Nooit. Maar excuses ook aanvaard. Mij spijt het dat ik me graag kwaad maak op jou,' ik keek hem weer aan en zag dat hij een klein glimlachje op zijn gezicht had.

'Maar,' begin ik weer. 'Jij,' Severus wees naar mij voor hij doorging, 'bent koppig.' Ik lachte even en knikte. 'Misschien moet je dan eens bewijzen dat het je echt spijt, en dat je wel om mij geeft,' zei ik.