Unwitnessed - George Weasley

12%

Twee dagen daarna was het Halloween, het was avond en iedereen zat aan hun tafel te genieten van het feestmaal. Ik had me aangesloten bij Fred en George en hun vrienden maar zei niks meer dan 'hallo' en 'goed, met jou?' toen iemand, ik denk Lee Jordan, vroeg hoe het ging.

Er was meer eten zonder vlees dan ik had verwacht, waardoor ik genoeg kon eten, en het eten zag er nog beter uit dan anders, en ik dacht dat zoiets onmogelijk was. 'Straks gaan we al naar boven, het is bijna gedaan' informeerde George aan iedereen. Hij keek even naar mij en vroeg of ik hem had gehoord, waar ik op knikte.

Ik at snel de laatste happen van het grote stuk cake die ik had gepakt op. Alles was versierd, vleermuizen vlogen ver boven ons en alles gaf het gevoel van Halloween. Ik was als eerste volledig klaar en wachtte tot de rest dat ook was. Ik had best wat buikpijn aangezien ik in een grote tijd niet zoveel had gegeten.

'We gaan,' wekte Fred me uit mijn gedachten. Ik knikte en stond met George, Fred en de rest op. Ik had veel minder mensen verwacht mee te komen, niet dat er veel mensen meekwamen, maar toch zaten er mensen bij die ik nooit echt heb gezien.

Onderweg naar de Room of Requirment telde ik elke leerling die voor mij George, Fred en Lee volgde. Ik begon achteraan en liep telkens verder naar voor en telde ondertussen de mensen die ik passeerde. Voor een groep van 17 jongeren had ik veel meer geluid verwacht, maar iedereen was behoorlijk stil. Ik hoorde leerlingen achter ons die vast gingen slapen.

Ik kwam aan helemaal vooraan, tussen Fred en George liep ik nu. 'Aha, onze lieveling,' lachte Fred. 'Nou vooral mijn broers lieveling, niet?' vroeg hij half aan George half aan mij. 'Och, hou je mond!' zei George lachend. George stopte abrupt gevolgd door alle andere leerlingen.

Ik keek op van mijn voeten om aan het einde van de gang het meest angstaanjagende ooit te zien.

'DE GEHEIME KAMER IS GEOPEND. HOEDT U, VIJANDEN VAN DE ERFGENAAM.'

Ik was stil en keek naar George, bang dat als ik er langer naar keek er nog meer angst in me zou komen. Ik vroeg me af waarom ik in Gryffindor zat als ik bang ben van alles. Ik vroeg aan mezelf waarom ik zo bang was. George zijn hand bengelde naast zijn slanke en redelijk lange lichaam. Draco duwde me aan de kant, ik keek hem aan terwijl ik tegen George aanbotste. 'Sorry,' zei ik.

Draco riep iets voor het hele kasteel om te horen, maar ik verstond het niet. George zei iets maar ik wist niet wat. Alles was gebrabbel. Aangetrokken door Malfoy zijn geschreeuw kwam Filch aanzetten, weer werd ik aan de kant geduwd en botste ik deze keer tegen Fred aan. Weer mompelde ik een zachte sorry.

Achter me hoorde ik veel andere mensen met angst in hun stem, maar mijn brein kon niet opvatten wat ze zeiden. Het eerste wat ik weer hoorde was Filch, hij bedreigde Harry te vermoorde zoals Mrs. Norris vermoord was. Ik wou zou graag kunnen zien wat er gebeurde maar mijn hele brein werkte zo traag en ik kon amper woorden verstaan.

Ik deed mijn ogen dicht, ik wou het niet zien, ik wou hier niet zijn, ik was zo bang en ik had geen reden. 'George?' vroeg ik fluisterend. 'Humh?' reageerde George. 'Wat gebeurd er?' 'Veel te veel, komt wel goed, vast een domme grap,' ik hoorde Fred iets zeggen tegen Lee.

'Oké,' zei ik en opende mijn ogen. 'Vast een domme grap, vast een domme grap' fluisterde telkens door mijn gedachten. Bijna elke leerkracht was ondertussen in de gang en McGonagall verplichtte iedereen naar hun Common Rooms te gaan. Iedereen was te geïnteresseerd in het verhaal dat zich voor hun ogen afging en bleef gewoon staan.

'Misschien moeten we toch maar gaan,' zei een Ravenclauw achter ons. Enkele Ravenclauws passeerde ons. Ik wachtte tot Fred en George ook gingen om hun vervolgens te volgen. 'Morgenochtend in mijn kantoor,' zei Snape kalm tegen mij toen ik hem passeerde.

Even dacht ik dat hij dacht dat het iets met mij had te maken, maar hij evengoed als elke ander persoon die in de Great Hall was 10 minuten geleden wist dat ik het niet was. Ik liep achter Fred en Lee aan. George liep iets verder voor hun met een klein meisje te praten, die nog banger was dan ik.

Aangekomen in de Common Room gingen veel groepen naar boven. Ik was daar 1 van. Ik was de enigste die alleen de trappen op durfde blijkbaar want ik had nog nooit zoveel meisjes zo dicht bij elkaar gezien. Ik hoorde Rose mijn naam roepen en draaide me om, ging aan de kant voor een groep 1ste jaar meisjes die bijna allemaal in tranen zaten.

Ik wachtte op Rose die zwijgend met mij naar onze kamer ging. 'Eng niet? Denk dat ik nachtmerries ga krijgen,' zei Rose. 'Het is vast een domme grap van iemand die morgen van school is gestuurd!' zei ik. 'Niemand vermoord een kat voor een domme grap!' discussieerde Rose. 'Je maakt jezelf alleen maar banger, wat gaat er gebeuren? Het is hier veilig!' ademde ik en opende de deur naar onze kamer.

Ik probeerde niet te laten zien dat ik veel banger was dan haar, maar dat was ik wel. Ik was bang dat ik er iets mee had te maken. Zonder dat we iets zeiden belande we beide in onze bedden en deden we het licht uit.

Ik hoorde telkens geluide overal rond mij, 'vast een domme grap, vast een domme grap,' herhaalde ik in mijn hoofd. Ik viel sneller in slaap dan ik had verwacht, maar werd ook sneller wakker dan verwacht.

Ik droomde over mama, hoe ze doodging, hoe Voldemort mij wou en niet zou opgeven tot hij mij had. Ik zag Voldemort overal rond mij toen ik in een schok wakker werd. Ik wist niet of het water op mijn gezicht tranen waren of zweet. Ik keek rond mij en knipperde met mijn ogen. Het was te donker om iets te zien, maar ik wist dat ik veilig was. Dit is Hogwarts, iedereen is hier veilig.