Guardian Angel

Παρτ 39

Liam's POV
...Άνθρωποι χωρίς συνείδηση, άνθρωποι υπάκουοι και διακριτικοί, άνθρωποι διεφθαρμένοι και παραδοπιστοι, άνθρωποι αδίστακτοι, άνθρωποι της νύχτας...

Ο Chris με άρπαξε από το μπράτσο και με έσπρωξε για να προχωρήσω. Το τέλος της συζήτησης τους δεν το άκουσα. Δεν το πρόσεξα. Το μυαλό μου είχε κολλήσει στους ανθρώπους της νύχτας...

Μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο. Ο Chris γύρισε και με κοίταξε.

C: Εε, τι σκέφτεσαι?

Li: Σε νοιάζει πολύ?

C: Όχι, απλά δεν έχω κάτι πιο διασκεδαστικό να κάνω.

Μου ήρθε να τον χτυπήσω αλλά συγκρατηθηκα.

Li: Μάλιστα. Αναρωτιόμουν αφού τα είχες όλα υπό έλεγχο, εμένα τι με ήθελες?

C: Εκτός από το να κάνεις το παιδί για να ψάξεις το δωμάτιο του "μεγάλου", ναι, έχεις και μια άλλη χρησιμότητα.

Li: Και ποια είναι αυτή? Και σταμάτα επιτέλους να τον λες "μεγάλο". Και οι δύο ξέρουμε το όνομά του.

Ο Chris έκανε ένα μορφασμό και συνέχισε.

C: Πολύ απλά θα μπεις σε μία εταιρεία, θα κλέψεις κάτι έγγραφα και θα βάλεις φωτιά στο κτίριο.

Li: Τι?!!! Πόσο μαλακας παίζει να σαι?! Άσε, μην απαντήσεις. Πολύ!
C: Άσε τις μαλακιες, Liam. Θα το κάνεις! Αν θες, βέβαια, να ξαναδείς την Νicole.

Στο άκουσμα του ονόματος Nicole, πήρα δύναμη και συνέχισα. Άλλωστε, ο μόνος λόγος που η κοπέλα μου ήταν παγιδευμένη σε αυτό το ηλιθιο παιχνίδι της μοίρας- ή μάλλον καλύτερα του "μεγάλου"- ήταν επειδή ο "μεγάλος" με χρειαζόταν για τα "αθώα" σχέδια του.

Li: Καλά, κέρδισες. Θα το κάνω.

C: Αυτός είναι ο Liam που ξέρω! Μπράβο.

****
Δύο ώρες αργότερα, το σχέδιο είχε καταστρωθεί.

Το μαύρο πέπλο της νύχτας είχε πέσει και το μοναδικό φως που υπήρχε ήταν η λάμψη του φεγγαριού. Ένα φως στο σκοτάδι, μία ελπίδα μέσα στην απελπισία...
Γιατί η ελπίδα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, απλά χρειάζεται θέληση για να την πιστέψουμε... Και ακόμη και στις πιο σκοτεινές ώρες η ελπίδα για μένα ήταν η Nicole... Η ελπίδα ότι θα την ξανέβλεπα...

Έτσι, κάτω από το λευκό φως του φεγγαριού θα έκανα κι εγώ διάρρηξη. Μπήκα μέσα σε ένα δικηγορικό γραφείο. Φαινόταν σπουδαίο. Ένα μεγάλο μέρος για υποδοχή, ένα καθιστικό για τους πελάτες, ένα γραφείο για τη γραμματέα και... ένα άλλο γραφείο. Ένα γραφείο που για να μπεις έπρεπε να περάσεις μια ξύλινη, συρόμενη πόρτα.