I need you

~6~

Nee. Dit is het grootste geheim dat ik met me meedraag. Ik kan het ze dus echt niet vertellen. Dalijk willen ze niet eens meer dat ik bij hun woon. Misschien vinden ze me dalijk wel vreemd omdat ik verliefd ben op mijn leraar. Tja. Wie word er nou verliefd op z'n leraar? Alleen mij gebeuren zulke dingen. Ik weet dat het fout is maar het voelt zo ontzettend goed. Er valt een grote stilte. Ik roer een beetje door m'n soep. Door de bewegingen die ik maak met mijn lepel door de soep ontstaat er een soort golvend patroon. Het doet me denken aan Anthony, Sander en Denise. Alle avonturen die we hebben beleefd in Frankrijk waren echt fantastisch. Ik moet glimlachen om de gedachten. Ik heb een ketting om met een hartje eraan. Als je het hartje open maakt zie je een foto van ons zessen. Ik pak het hartje vast en laat het langs mijn vingers glijden. 'Je mist ze he?' vraagt Joris die naast mij zit. Ik knik. 'Heel erg. Het was echt de beste vakantie die ik ooit heb gehad in mijn leven.' 'Je bent niet de enige die ze mist.' Ik leun met mijn hoofd op de schouder van Joris. Hij strijkt met zijn vingers door mijn haar. 'Ik weet niet waarom dit gevoel ineens opduikt.'

Na een tijdje stilte heb ik het gehad. 'Ik ga naar boven' zeg ik met een trilling in mijn stem. 'Je hebt je soep niet eens opgegeten. Het is je lievelings.' 'Ik heb geen trek meer.'

'Lena' hoor ik nog achter me vandaan komen. 'Joris. Laat haar maar even.' Ik hoor Joris zijn stoel weer piepen als teken dat die weer is gaan zitten. Ik loop langzaam de trap op en draai mijn deur op slot zodra ik binnengekomen ben in mijn slaapkamer. Ik laat mezelf langs de deur naar beneden glijden en ga op de grond zitten. Ik voel me zo in de war op dit moment. Mijn hoofd bonkt door alle gedachten en gevoelens die door me heen gaan. Ik besluit Anthony te bellen.

'Hey. Je spreekt met Anthony.' 'Hey Anthony. Je spreekt met..' Op dat moment word ik onderbroken door Anthony's stem. 'Ik ben er even niet. Spreek een boodschap in na de piep en dan bel ik je zo snel mogelijk terug. Doei!'

Fijn. Voicemail.

'Hey Anthony. Je spreekt met mij. Met Lena. Ik wilde weten hoe het met je gaat en hoe het met de anderen gaat. Ik moest ineens aan je denken. Ik weet ook niet waarom. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik jullie gewoon heel erg mis. Ergens hoop ik dat het wederzijds is en dat jullie mij ook missen. Ik mis het strand en het geluid van de golvende zee. Ik mis de leuke momenten tussen ons. Ik mis jou gewoon. Kan je je nog herinneren dat we over elkaars balkon klommen. Weetje nog dat we met z'n alle gingen picknicken? Of dat we met z'n alle op het strand waren? Oh! En die keer dat we met z'n alle in mijn slaapkamer sliepen? Het was echt de mooiste tijd van mijn leven. Ik denk nog vaak terug aan de keren dat wij samen op het balkon zaten met warme chocolademelk met marshmallows en slagroom. Even iets heel anders. School is weer begonnen hier. Daar baal ik enorm van. De tijd in Frankrijk kon mij niet lang genoeg duren. Zoals je weet is jouw oom nu mijn mentor. Hij is erg gezellig. Ik heb hem vandaag ingemaakt met darten. Hij speelt trouwens hartstikke vals. Hij baalde als een stekker dat ik hem had ingemaakt maar het was wel erg gezellig. Anthony, ik denk aan je. Ik zal dit bericht niet te lang maken. Ik hou van je Anthony. Vergeet dat niet. Veel knuffels en groetjes van mij voor iedereen. We spreken elkaar snel weer.' Ik haal de telefoon van mijn oor en druk op het rode knopje. Een diepe zucht verlaat mijn mond. Zouden ze me missen?' Ik sta met veel moeite op en strompel naar het bed waar ik me vervolgens weer neer laat ploffen. Wat een dag. Ik werp nog 1 blik op de klok. 7 uur. Ik besluit mijn ogen even te sluiten voor 5 minuten. 

'Psst. Lena. Slaap je al?' Geïrriteerd kijk ik op en werp een blik op de deur. Joris. 'Joris. Nu niet meer nee.' Hij komt rustig dichterbij en gaat aan het voeteneinde zitten. Ik duw mezelf omhoog door gebruik te maken van de palmen van mijn handen. Hij staart naar de grond en friemelt aan de draadjes van zijn trui. 'Wat is er Joris?' Joris haalt z'n schouders op en geeft me geen blik. Niet eens een seconde. 'Het spijt me dat ik je wakker heb gemaakt. Ik wist niet dat je al lag te slapen.' Ik schud met mijn hoofd en kijk op de klok. Half 9. Ik zou mijn ogen sluiten voor 5 minuten. Dat waren wel hele lange 5 minuten. 'Het geeft niet. Ik was niet eens van plan om zolang te slapen. Ik wilde het bij 5 minuten houden.' Joris glimlacht en kijkt me aan. 'Ik dacht dat ik de enige was in huis die elke minuut van de dag aan ze moet denken.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ook. Ik mis ze ook heel erg. We kunnen het ook positief inzien. Misschien kunnen we ze volgend jaar weer bezoeken in de zomervakantie. Dat zou toch leuk zijn?' Joris knikt. 'Heel erg leuk. Ik vind het alleen zo jammer dat het allemaal zo snel is gegaan.' Ik knik instemmend. 'Veel te snel.' 'Dat blauw zit nog steeds in je haar.' Joris kan er gelukkig wel om lachen en geeft me een stomp tegen m'n arm. 'Smurf' mompel ik zacht. 'Wat zei je Lena?' 'Ik zei niks.' 'Hoe noemde je mij nou?' Ik doe net alsof ik niet weet waar die het over heeft en haal mijn schouders op. 'Ik weet echt niet waar je het over hebt hoor.' 'Ja. ik verstond je wel hoor. Je noemde me een smurf.' 'Wat? Ik? Zoiets zou ik nooit doen.' 'Nee. Zoiets zou jij nooit doen. Jij bent de onschuld zelve.' We schieten allebei in de lach. Joris loopt naar de deur en wenst me een goede nacht toe. 'Hetzelfde Joris.' Als de deur dicht gaat knip ik het licht uit en besluit ik weer te gaan slapen.