I need you

~16~

Joris zit toe te kijken vanaf de ontbijttafel hoe boos ik mijn tas in sta te pakken. 'Heeft die appel je iets aangedaan Lena?' 'Nee. hoezo?' 'Omdat je hem bijna fijn knijpt van de boosheid.' 'Ik ben niet boos.' Hij kijkt me aan met zijn blik. 'Nee Joris. Ik heb gewoon mijn dag niet zo. Kan gebeuren toch? Je doet net alsof jij dat nooit hebt.' Joris doet onschuldig zijn armen in de lucht. 'Sorry hoor mevrouw. Ik wist niet dat je boos zou worden.' Ik smijt de appel neer op het aanrecht en knijp in de bovenkant van mijn neus. 'Ik ben ook niet boos. Ik ben gewoon geïrriteerd. Dat is alles.' Hij knikt langzaam en steekt een lepel yoghurt in zijn mond. 'Joris. Ik meen het.' 'Oke.' 

Ik geef hem een aai over zijn hoofd en fiets richting school. Daar gaan we dan. Het wel bekende gesprek. Ik begon eigenlijk pas het vierde uur. Waarom ik zo vroeg moest komen is mij een raadsel. Ik fiets richting school en wacht op de bel. Ik slof door de gangen heen en ga naar het Nederlands lokaal. De deur zit dicht. Zoals gewoonlijk. Ik kijk stiekem door het raampje en zie hem zitten. Hij zit voor het bureau met een laptop voor zich. Hij draait nerveus met zijn duimen en kijkt naar buiten. Ik pak de deurklink beet en verzamel alle moed om naar binnen te stappen. Ik durf niet maar ik wist dat ik geen andere keuze had. Ik adem even goed in en uit en duw de deur open. Ik doe de deur meteen weer dicht. Een paar seconden later kijkt die me aan. 'Hey. Daar ben je dan.' Ik knik. 'Daar ben ik dan.' 'Je wilde het hebben over school gerelateerde dingen?' 'Dat heb ik nooit gezegd.' 'Je wilt gewoon praten?' Hij knikt. 'Kom even zitten.' Ik schuif een stoel naar achteren en neem plaats voor hem. Hij blijft stil en kijkt weer naar buiten.

'Waar gaan we het over hebben?' Hij kijkt op en kijkt me strak aan. 'Ik wil weten hoe het met je gaat.' Ik leun achterover en ga wat onderuit gezakt zitten. 'Je wilde weten hoe het met me gaat? Ik zit hier echt zodat je aan mij kan vragen hoe het met me gaat?' Hij slikt weer. 'Er is iets anders he? Of niet soms?' Hij knikt maar zegt niks. 'Met mij gaat het goed. Hoe is het met jou?' 'Met mij gaat het ook goed. Dankje.' 'Oke Dennis. Vertel op. Waarom zit ik hier echt?' 'Waarom ontwijk je me?' 'Wat?' 'Je ontwijkt me. Waarom? Hoezo?' 'Ik ontwijk je helemaal niet. Waarom denk je dat?' Hij haalt zijn schouders op maar geeft al snel een antwoord. 'Ik merk het gewoon aan je.' 'Dan merk je dat verkeerd want ik ontwijk je niet. Echt niet.' 'Ik heb het gevoel dat je niet bij me in de buurt wilt zijn Lena. Ik wil weten waarom.' 'Ik snap het niet.' 'Je snapt het niet? Wat snap je daar niet aan?' 'Ik begrijp echt niet waar je het over hebt Dennis. Ik ontwijk je niet en het is niet zo dat ik niet bij je in de buurt wil zijn.' 'Lena. Je doet anders. Is er iets gebeurt met die stalker?' 'Nee. Er is niks gebeurt.' 'Wat is er dan?' 'Er is niks.' 'Er is wel iets. ik voel het. Wat is er dan aan de hand?' 'Dennis. voor de zoveelste keer, er is niks. Eigenlijk ben ik helemaal klaar met dit gesprek.' 'Ik wil je helpen.' Ik schuif mijn stoel hard aan en pak mijn spullen. 'Ik hoef niet geholpen te worden' roep ik in de deuropening en gooi de deur hard achter me dicht. Ik ga naar beneden naar de aula waar ik voor het raam ga zitten. Even later zie ik Dennis buiten lopen. Misschien was die toe aan frisse lucht. Dat had ik ook weleens. Ik schonk er verder ook geen aandacht aan. 

Ik besluit te videobellen met Anthony. Denise en Sander sluiten aan bij het gesprek. We hebben hele verhalen te vertellen aan elkaar. Ze vertellen me dat ik snel weer langs moet komen. Ik geef toe dat ik ze mis en snel weer langs wil komen zodra ik genoeg geld heb. Na een tijdje praten staat Sophie voor mijn neus en zeg ik Anthony gedag. 'Hey Leentje.' 'Hallotjes.' Sophie ploft naast me neer en gaat onderuit gezakt zitten. 'Ik heb zo geen zin. Nu al niet meer.' 'Nou ja. Je kan het ook positief bekijken.' Ik kijk Sophie fronsend aan. 'We hebben vandaag les van je grote lover en we zijn vroeg vrij vandaag.' 'Wil je hem niet mijn grote lover noemen?' 'Sorry hoor mevrouw.' Ik begin te lachen en sta op. Ik steek mijn hand uit naar Sophie en trek haar overeind. 'Kom op. We gaan.' 'Waarom ben jij zo'n goede leerling?' 'Dat ben ik niet. Hoe kom je daar nou weer bij?' 'Je bent er altijd, maakt altijd netjes je huiswerk en je bent altijd gemotiveerd. Hoe doe je dat?' 'Ik weet niet. Gewoon je beste beentje voor zetten en hopen op het beste. Je moet er alles voor doen om een goede toekomst te krijgen he?'