I need you

~18~

Ik fietste naar huis en het was niet eens zo gek laat. We zouden eigenlijk tot kwart over 4 zitten maar we mochten om 2 uur gaan. Ik kom aan in een leeg huis en denk terug aan Sophie's woorden. Ik geef Sam een aai op zijn hoofd en loop de trap op. In de kamer gooi ik mijn rugzak neer in een donker hoekje. Ik plof op bed en kijk tegen het vragende gezicht van Sam aan die boven mij hangt.

Ik bedenk me ineens dat Anthony me wilde spreken. Ik durf het alleen niet. Wat als hij erachter is gekomen dat ik verliefd ben op zijn oom? Wat nou als hij tegen mij zegt dat hij nooit meer iets te maken met mij wilt hebben?

Ik pak trillend mijn telefoon beet en toets het nummer in die ik inmiddels uit mijn hoofd heb geleerd doordat ik hem zo vaak bel. De telefoon gaat over en hij neemt gelukkig de telefoon op. Ik krijg een gevoel van opluchting als ik erachter kom dat het niets met mij te maken heeft. Anthony verteld me dat Sander in het ziekenhuis ligt door een virus dat hij heeft opgelopen in het water. De artsen denken dat dat in ieder geval de reden is. Anthony vraagt hoe het met mij gaat en ik twijfel heel even of ik het hem zal vertellen of niet. Ik besluit het niet te doen, vertel hem dat alles goed gaat en dat morgen mijn examens beginnen. Ik krijg ook Denise nog even aan de telefoon die toevallig bij hem aan het chillen is. Met haar gaat ook alles goed.

'Ik mis jullie.' 'Wij jou ook Leen!'

Na nog even gebabbeld te hebben over van alles en nog wat besluit ik het gesprek af te kappen. Ik zeg hun gedag en loop naar mijn bureau. Ik pak een schriftje uit mijn tas en schrijf op de eerste bladzijde de titel van dit schriftje. Gelukkig is het schriftje nog leeg.

"Operatie ontmasker de stalker"

Ik kijk tevreden naar de titel en schrijf eronder alles wat ik weet. Hoe groot diegene is, wat er is gebeurt met diegene, de sms'jes, de teksten. Echt alles. Het belangrijkste vergeet ik bijna. Zijn naam. Hij noemt zichzelf D.E.L. Als het tenminste een man is. Dat weet ik niet eens zeker. Alle verdachten staan open. Iedereen is nu een verdachte. Ik besluit Sophie te bellen.

'Sooph. Kan je naar mij toe komen? Ik heb alles geloof ik voor operatie...' Ik hoef niet eens uit te praten. Ik doe mijn raam open en kijk naar beneden. 'Ik wist dat je het ging vragen. Ik heb mijn voorbereidingen bij me. Zullen we beginnen?' Ik rol met mijn ogen, knik en loop naar beneden om de deur open te doen.

'Sooph. Je bent een stalker. Weetje dat?' Ze begint te lachen en haalt haar schouders op. 'Als ik D.E.L had geweest dan had ik niet gewild dat jij erachter zou komen wie ik was. Goed. Laat eens zien wat je hebt.' Ik knik en leg mijn schriftje voor haar neer op bed. Ze knikt bedenkelijk. 'Ik moet hier heel goed over na gaan denken Leen.' Ik knik. 'Zegt de afkorting D.E.L jou iets? Heb je het eerder gezien?' Ik denk heel goed terug aan wat er allemaal is gebeurt. Ik schud mijn hoofd. 'Alleen als ik berichtjes krijg en dat soort dingen.' 'Je weet zeker dat je het niet ergens anders van kent?' Ik knik. 'Dat weet ik zeker.' Sophie legt alles naast elkaar en schrijft alle sms'jes over in mijn schriftje om een bepaald patroon te vinden. 'We moeten bij het begin beginnen Leen. Waarom is diegene hiermee begonnen?' 'Ja. Om mij kapot te maken. Diegene wilt mij het leven zuur maken. Dat is 1 ding wat zeker is.' 'Het is dus iemand die jij moet kennen. De berichtjes waren echt op jou gemund. Je moeder had deze berichtjes niet. Toch?' Ik schud mijn hoofd. 'Dan moet het iemand zijn die jij kent. Heb je vijanden?' 'Sophie. Doe is gewoon. We zitten niet in een detective film.' Ik begin erbij te lachen. Sophie kijkt me serieus aan. 'Lena. Ik ben serieus. Neem dit even serieus en focus alsjeblieft.' 'De enige die een hekel aan mij heeft zover ik weet is Jessica. Maar zou ze in staat zijn zoiets te doen?' Sophie schud haar hoofd en kijkt moeilijk. 'Ik weet niet hoor. Jessica is daar niet voor in staat. Die is veel te bang om een nagel te breken denk ik.' Ik knik. 'Zou het Ellen zijn?' vraagt Sophie. 'Sooph. Wie is Ellen?' 'Je weet wel. Dat meisje waar we mee in groep 3 zaten?' 'Sophie. Weetje hoelang dat geleden is met die glijbaan? Ik heb er 3 keer sorry voor gezegd.' 'Misschien een late wraakactie?' 'Ellen is in een rolstoel terecht gekomen door dat auto ongeluk weet je nog?' 'Daarom kan ze nog wel wraakacties uitvoeren.' 'Sophie. Ten eerste kan mijn stalker gewoon rennen en lopen. Ten tweede heeft Ellen een geheugenverlies opgelopen waardoor ze niet meer weet wat er in haar jeugd is gebeurt.' 'Hoe weet jij dat?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb zo mijn bronnen.'