I need you

~10~

De tram stopt met een harde rem waardoor ik bijna om val. Fantastisch. Ik weet me nog net beet te pakken aan een paal. De conducteur houd me tegen door mijn bovenarm vast te houden met de ene hand en mij tegen te houden bij mijn rug met de andere hand. Ik kijk hem aan. 'Dankje.' Hijg ik. 'Graag Gedaan. Doe voorzichtig.' Ik knik, check uit en loop de tram uit. In de verte zie ik het huis al van mijn oom en tante. Mijn oom staat aan de binnenkant de ramen te zemen en zwaait naar me zodra die mij ziet. Hij doet de deur open en laat me binnen. 'Het was koud buiten!' 'Koud? Ben je gek? Het is 20 graden buiten Leen.' Ik steek mijn handen in mijn zakken en plof neer op de bank naast mijn tante. 'Het geeft niet Lena. Daar had je moeder ook altijd last van.' Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Dat heb je van je moeder. Die had het ook altijd koud.' Ik glimlach en knik. Dat klopt inderdaad wat tante Esther zegt. Mam had het altijd koud.

'Morgen ga ik alweer naar huis.' Er hangt een rare stilte. Mijn oom en tante kijken naar elkaar en knikken. 'We gaan vanavond lekker pannenkoeken eten. Lust je dat?' Ik knik. 'Tuurlijk lust ik dat' antwoord mijn oom achter zijn krant vandaan. 'Bram. Ik had het tegen Lena. Ik dacht dat jij zat te lezen?' 'Dat doe ik ook. Maar ik kan meerdere dingen tegelijk. Ik wilde even mededelen dat ik ook pannenkoeken lust. Misschien is dat wel handige informatie.' Ik moet lachen om zijn uitspraak en schud mijn hoofd. 'Dus. Pannenkoeken vanavond?' vraagt mijn tante nog een keer. Ik knik.

Mijn tante trekt me mee naar de keuken en geeft me een schort aan. Ze maakt een knoopje in de touwtjes aan de achterkant. Op mijn schort staan bloemen. Mijn oom komt de keuken binnengelopen en doet ook een schort om. Als ik me naar hem omdraai schiet ik in de lach. Hij heeft een schort om met een afbeelding van een mannelijk lichaam met een sixpack. 'Wat lach je nou? Dit is gewoon een foto van mijn goddelijke lichaam hoor. Ik heb er jaren voor moeten trainen. Zie je dat niet?' 'Uhuh. Bram. Droom lekker verder. Gekke oom van jou ook altijd. He Leen?' 'Ik bemoei me nergens mee.' 'Verstandige meid hoor.'

Terwijl mijn oom en tante staan te discussiëren over hoe dik de pannenkoeken moeten worden ga ik even naar de wc. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en zie dat ik een appje heb. Een onbekend nummer. Nieuwsgierig open ik het appje. 

"Je kan nu wel bij je oom en tante zijn, maar ik weet je toch wel te vinden Lena. Reken daar maar op. ~D.E.L" 

Ik kook van binnen. Uit woede. Ik ben het nu echt meer dan zat. Ik besluit hem terug te appen. 

"Ik weet niet wie je bent of wat je van me wilt. Ik ben het zat. Meer dan zat! Het is klaar nu. Ik wil niks meer van je horen."

Als ik net op wil staan gaat mijn telefoon af. Daar zal je vast het antwoord hebben. 

"Arme Lena. Zo naïef. Je hebt wel een grote mond voor zo'n iemand zoals jij. Daar zal je voor boeten Lena. Je zal het zien. Maak je geen zorgen. Het zal niet lang meer duren voordat jij weer bij je pappie en mammie kan zijn. Ik help je graag. Oh en trouwens. Het is pas klaar als ik zeg dat het klaar is. ~D.E.L"

Ik kijk fronsend naar mijn telefoon. Hoe komt hij eigenlijk aan mijn telefoonnummer? Ik scrol nog wat door mijn telefoon en let niet op de tijd. Als ik van de wc af kom ruikt het al heerlijk naar de pannenkoeken. 'Zijn ze nu al klaar?' vraag ik verbaasd als ik de keuken ingelopen kom. Mijn oom knikt en zet stroop, suiker en jam op tafel.

Na het eten en de afwas kruip ik mijn bed in. Niet veel later komen mijn oom en tante bij me zitten. 'Wat heb je eigenlijk in de stad gedaan lieverd?' 'Oh. Gewoon een beetje rondgekeken. Ik ben op een terrasje gaan zitten om wat te drinken. Een vriend belde me nog en het werd erg laat doordat ik de tijd niet in de gaten hield.'

Mijn tante knikt begrijpend en streelt met haar vingers door mijn haar. 'Heb je wel een beetje een leuk weekend gehad?' Ik knik. 'Vind je het niet jammer dat je weer terug moet naar je pleeggezin? Je kan ook hier blijven wonen als je wilt.' 'Aan de ene kant wil ik heel graag bij jullie komen wonen maar aan de andere kant kan ik dat gezin niet zomaar in de steek laten. Ik hou van hun. Hun houden van mij. Het is mijn familie. Ik woon daar.' 'Maar wij zijn ook jouw familie Lena. Jouw echte familie. Je kan toch niet van mensen houden die je niet echt kent?' 'Esther!' waarschuwt mijn oom. 'Ik durf mijn hand er voor in het vuur te steken dat zij echt het beste met mij voor hebben. Bovendien zit ik daar ook op school. Ik heb daar mijn vrienden. Ik kan naar het oude huis wanneer ik dat maar wil. Wat er van over gebleven is althans. Ik hou echt van jullie. Vat het alsjeblieft niet verkeerd op.' 'Dat weten we toch? Wij houden ook heel veel van jou.' 'Ik zal jullie wat vaker op komen zoeken. Oke?' 'Je bent hier altijd van harte welkom leentje winterpeentje.' Ik glimlach voorzichtig. Mijn tante glimlacht voorzichtig terug en kijkt naar mijn oom. 'Probeer even wat slaap te pakken oke? Morgen word een drukke dag voor je. Je moet goed uitgerust zijn voor je terugreis.' Ik knik. 'Welterusten lieverd.' Mijn tante geeft me een kus op mijn voorhoofd. Mijn oom doet hetzelfde. De deur gaat krakend dicht en valt in het slot. De tocht hoor je zachtjes door alle kiertjes heen komen.

Ik zucht en sluit mijn ogen. Als ik ze weer open doe zie ik een straaltje licht van buiten komen. Ik schuif het gordijn opzij. Hoe kan het al de volgende dag zijn? Heb ik zo vast geslapen deze keer? Ik sta op en rek me uit. Ik pak mijn koffer en doe er wat dingetjes in. Mijn tante klopt voorzichtig op de deur. 'Lena? Ben je wakker?' 'Ja. Ik ben wakker!' 'Kan ik binnen komen?' 'Tuurlijk. Kom binnen' zeg ik wanneer ik de deur open trek. Ik glimlach en wens mijn tante een goede ochtend toe. Ik draai me weer om en ga verder met het inpakken van alle spullen. Mijn tante blijft in de deuropening staan en kijkt me aan met een somber gezicht. 'Tante Esther. Wat is er?' Ze haalt haar schouders op en kijkt me aan. Je kan zien dat ze het er moeilijk mee heeft. 'Je lijkt op haar.' Ik kijk haar schuin aan en geef haar een knuffel. 'Kom je zo nog even ontbijten?' Ik knik. Als mijn tante weg is doe ik alles in de koffer die op het bed ligt. Als ik me net om wil draaien om te gaan ontbijten, zie ik een foto liggen. Als ik er goed naar kijk zie ik dat het een foto is van mam en pap. Hun trouwfoto om precies te zijn. Ik glimlach en toch valt er een traan op de foto die ik er snel afveeg met mijn duim.

Ik word in mijn arm geknepen. Een arm word om mijn schouder geslagen. Als ik opzij kijk, zie ik dat het mijn oom is. 'Zouden ze nu nog steeds zo gelukkig zijn?' Hij knikt en duwt me dichter tegen hem aan. 'Doe de foto maar snel in je tas lieverd. We gaan eerst is gezellig ontbijten.' Ik knik. 'Ik kom er zo aan. Geef me even 5 minuten.' Hij knikt en loopt weg. De deur gaat zachtjes dicht. Ik luister naar het krakende geluid van de houten vloeren die hier in het huis liggen. Ik hoor mijn oom weglopen. Ik werp een blik op de foto en doe hem inderdaad netjes in mijn koffer. Snel kleed ik me aan en werp nog een blik in de kamer. Ik heb alles. Ik trek de deur dicht, zet mijn koffer op de gang en loop door naar de keuken waar het weer ruikt naar verse broodjes.

'Komt iemand je eigenlijk ophalen straks?' Ik knik. 'Ik heb met mijn pleegbroer afgesproken dat hij me komt halen.' Mijn tante knikt. Er hangt een gespannen stilte. Na het eten bied ik nog aan om de afwas te doen. 'Nee hoor schat. Dat doen wij wel. Ga jij je maar klaarmaken voor je vertrek.' Ik knik en loop naar de badkamer. Snel poets ik nog mijn tanden en borstel mijn haar goed uit. Als ik uit de badkamer kom zie ik al mijn spullen al in de auto staan die voorgereden is door mijn oom.

'Hoe voel je je?' vraagt mijn tante die me naar de auto ziet staren. 'Dubbel. Het is een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant wil ik jullie niet verlaten en aan de andere kant heb ik zin om mijn pleeggezin weer te zien.' Mijn tante knikt begrijpend en geeft me een kus op mijn hoofd. 'Nou Leen. Ik vond het erg gezellig dat je er was. Doe voorzichtig onderweg en laat me even weten of je veilig aangekomen bent.' Ik knik en knuffel haar. 'Ik zal jullie gaan missen.' 'Wij jou ook. Nou. Hobbel. Je oom wacht op je.' Ik knik, lach en loop snel naar de auto. Ik zwaai mijn tante uit tot ik haar niet meer kan zien. Binnen 10 minuten ben ik al bij de trein. Ook mijn oom geef ik een knuffel en bedank ik voor de gezellige tijd bij hun. De trein komt al aangereden. Snel pak ik mijn koffer over van mijn oom, geef hem een knuffel en ren de trein in. Ik zoek een rustig plekje achterin de trein. Ik besluit Joris te waarschuwen dat ik eraan kom. Dan kan hij me op tijd op komen halen.

"Joris. Ik kom er zo aan. Ik zit nu in de trein."

Ik krijg geen reactie maar ik zie wel 2 blauwe vinkjes verschijnen. Vreemd. Misschien was hij even druk bezig met iets en kon hij daarom niet reageren. Hij heeft het in ieder geval gelezen. Dat is het belangrijkste. Bomen schieten voorbij. Er is veel te zien buiten. We rijden langs allerlei plekken. Iedere plek heeft wel iets unieks. Ik doe mijn oortjes in en luister naar muziek.