The Rape Victim

Chapter 22:Long Distance RelationSH-T

I'm still not feeling well, si tukso kasi... Sabing layuan ako eh!
Nadamay pa tuloy si Papa CAV.
Buti na lang nandito sa Papa CAV pinapa-inspire akong magsulat, if it wasn't for him... I'll be in bed right now.. Watching the ceiling until the next few days!
K, wag niyo ako pansinin. Magbasa na lang kayo nang hindi kayo mahawa sa akin.

*Dara's POV*

I admit nag-over react ako noong mga nakaraang araw, kaya ngayon ay pinipilit kong wag maging masyadong nagger sa asawa ko, baka kasi maubos ang pasyensya nito sa akin, well minsan ay nagiging clingy ako dito pero kapag naririnig ko ang assurance nito ay tumitigil na ako sa pakikipag-away rito.

Saka medyo busy na kasi dahil papalapit na ang finals, deadlines na nang kung anu-anong projects at requirements kaya dumadalang ang tawagan namin maging si Cerence ma'y busy rin sa pag-catch up noong nakaraang umabsent ito ng umuwi ito dito sa Pilipinas. Nagtatawagan pa din kami pero kapag gabi na, bago kami matulog ay nag-uusap kami.

Nasa library kami ni Minzii ngayon, doing our research. Gamit ko ang laptop ko sa pag-gawa ng presentation. Naka-open naman ang social networking sites sa tabs kaya kahit nag-aaral ako kay connected ako sa mga tao.

Napahinto ako nang may tumawag sa skype account ko. Si Cerence iyon, teka madaling araw ngayon doon sa America hah? Takang tanong ko sa sarili ko.

Agad kong sinagot iyon dahil baka emergency pero isang nakangiting Cerence Anthony Villaries ang bumungad sa akin.

"Oh? Di ba madaling araw jan, napatawag ka?" Aniko sa mahinang tinig.

"Wala lang, stressed ka di ba? How was your presentation research?" He asks, my brow arched..How did he knows? "Minzii posted your picture on the library, it says you're stress.. Need someone to talk to." He said as if he had read whats on my mind.

Napalingon ako kay Minzii, nag thumbs up ito sa akin, okay I get it.. Sinadya iyon ni Minzii.

Okay I stopped resesrching and talked to my husband, I also got out from the library just to talk to him.

I end up sitting of the benches inside the school park.
I am still chatting with Cerence, we talk about how hectic our schedules are, he also tells me that he met new friends while me on the other hand told him about my business ventures that will happened this weekend.

Punong-puno ang schedule naming dalawa.
"Mukhang mapapadalang ang pag-uusap natin niyan ah.." Anito sa kanya. "Oo nga eh." Pagsang-ayon ko dito. "Okay lang iyon tatawag naman ako sa'yo gabi-gabi Love." Sabi nito maya-maya. "Okay, mag-iingat ka jan hah." Aniko rito.
"Opo, sige na Love mag-uumpisa na ang klase ko." Paalam nito. "Okay, bye.. I love you." Paalam ko rito. "I love you too, call you later. Bye." Anang asawa at pinatay na ang tawag, medyo nakakapag-adjust na naman kami, kahit na madalang nakaming mag-usap at mag-chat ay okay lang dahil naiintidihan naman naming busy kami pareho.

Nagpasya na lang akong bumalik sa loob ng library, baka andun pa din si Minzii. Naglalakad ako patungong library nang makasalubong ko ang isa sa barkada ng asawa ko.

"Hi." Anang lalaki sa kanya. Ngumiti siya rito bilang tugon. Hindi kasi niya maalala ang pangalan nito, I admit I had something on names hindi ko kasi masyadong memoryado ang mga pangalan sa paligid ko lalo na iyong less contact ko.

"Saan ka pupunta?" Tanong nito. "Ah, sa library lang. Pupuntahan ko sana si Minzii." Aniko.

"Great, hinahanap ko nga siya eh. Actually itatanong ko nga sana talaga kung asan siya, pwede ba akong sumabay sa'yo?" Pagpapaalam nito.

"Sure." Aniya rito. Naalala na niya ito, siya iyong mortal enemy ni Minzii, pero bakit nito hinahanap si Minzii? Bala makikipag-bati na ito... Nagkibit-balikat na lamang ako at patuloy sa paglalakad papasok sa library, tama nga ako nandoon pa si Minzii sa pwesto namin kanina, lumapit kami dito. Nang nag-angat ito ng tingin ay sumama agad ang timpla nito.

I get it, she still don't like the man on my back.

"Ahm, Dara.. Aalis muna ako ha, may pupuntahan pa kasi ako eh. Bye girl." Paalam nito sa akin at hinalikan ako sa pisngi, agad namang sumunod ang lalaki iyon kay Minzii.

Napa-ngiti na lang ako sa inakto nang nga ito.. Parang kami lang ni Cerence dati.. Namimiss ko tuloy lalo ang asawa ko.. kung nandito lang si Cerence malamang hindi ako mabuburyo at malulungkot. May kasama sana ako sa pag-aaral, may makakausap sana ako dito.. hindi bale malapit nang matapos ang pasukan. Magkakaroon na ako ng mas malaking oras para sa asawa ko. Konteng tiis na lang matatapos na ang isang sem.

Pagod na pagod ako galing school. Lahat ata nga pwedeng gawin ay nagawa ko ngayong araw. Naisipan kong tawagan ang asawa ko para makapag-relax naman ako pero ilang ring na ay wala paring response mula rito, hanggang sa tuluyan nang naging out of coverage ito ay wala akong nahita rito.

"Argh. Sobrang busy siguro nito na hindi na nito nasagot ang tawag ko." Pilit kong inintindi kung hindi man nasagot ni Cerence ang phone nito. Nahiga na lang ako sa kama at ini-on ang t.v, palipat-lipat ang channel na pinapanood ko dahil wala talaga sa mga ito ang atensyon ko. Okay, aaminin ko na, namimiss ko talaga ang asawa ko. Pero wala naman akong magagawa kung busy talaga ito, nagpadala na lang ako ng pagkain sa kwarto, wala talaga akong gana. Sa huli ay nagpasya na lang akong i-message ito.

To: Hubby Love
Message: Call me if you have extra time.

Pero nakatulog na lang ako ay hindi man lang ito tumawag. Madaling araw na nang makagising ako, tiningnan ko ang cellphone ko kung may message ba galing dito, napangiti ako ng makita kong meron naman.

From: Hubby Love
Message: Sorry, busy kasi, I can't call you.

Iyon lamang ang laman ng text nito. Nakaramdam ako ng inis dito.
Kagaon ba ito ka busy na hindii man lamang ito makapag-reply ng maayos.
Hindi ko ito ni-replyan, wala akong maisip na irereply eh, baka maging sarcastic lang ako kapag nagkataon. I'm trying my best not to piss him off but I felt like he's trying his best to piss me off dahil kahit nang mag-umaga na ay walang Cerence Anthony Villaries na tumawag o nagtext man lang.

Hindi ko na ito kinulit. Kahit na nga nagtatampo ako rito ay hindi ko ito kinumpronta, nagpatuloy ang ilang araw na ganoon na ang set up namin,  almost no chatting.

Pero ni minsan ay hindi ako nag-reklamo,  ayokong maulit iyong wala sa oras na pag-uwi nito sa Pilipinas noon. Kaya pilit kong wag maging nagger, nagawa ko naman.  Hindi ko na ito inaaway sa mga nakalipas na araw.

"Miss na miss na kita. Ikaw ba,  namimiss din ako?" Kausap ko ang picture ng asawa ko. "Grabe ka hah,  kaya mo akong tiisin." Sumbat ko sa pobreng litrato. "Pasalamat ka talaga mahal kita." Maya-maya'y napaluha ako. Parang nababaliw na ata ako. "Busy ka pa din ba?  I badly wanted to see you Love, kung busy ka pwede naman ako naman ang magpunta diyan eh,  I promise It'll  not be a berden saka hindi naman ako mapapagod dahil nakikita kita,  I'm sure pati stress ko matatanggal mo." Patuloy kong kinausap ang picture nito.
Napabuntong hininga ako,  ganito nga siguro ang nangyayari sa taong walang ginagawa sa buhay,  tulad ko,  wala nang pasok.. Okay na rin iyong business ko,  okay lang naman na hindi ako ganoon ka hands on dahil may mga mapagkakatiwalaan naman ako doon eh.

Maybe all I need right now,  is someone to talk to.  I needed to talk to my husband.

**

O,  ayan nagkalong distance relationshit na ang mag-jowa. K,  until nexg update bebes.
Love,
#PtBebeCouple❤