EYE WANT YOU [ Jeon JungKook ] ✔

different

18.11.2011

O günden sonra bir buçuk hafta okula gitmemiştim.

Annem göndermemişti ve belli ki, kendisini çok suçlu hissediyordu.

Babam, yaptığının en başından beri bir hata olduğunu anneme hatırlatıp duruyor ve gergin ortamlar yaratıyordu.

Evimizde çıkan tartışmalar genelde benim yüzümden oluyordu, ki bundan nefret ediyordum, dolaylı yoldan kendimden nefret etmeme sebep oluyordu..

Anlıyordum, ikisi de kendince beni korumak istiyorlardı.

Fakat hangisinin doğruyu düşündüğünü bilemiyordum.

Annem, bana bunları yapanları tek tek bulup aileleriyle görüşeceğini ve burunlarından getireceğini dile getirip duruyordu, yapardı.

Okula gitmediğim günler boyunca, okuldan sonra gelip bana ders anlatıyordun.

Ve ben, ilk okuldaki gibi yine dinlemiyordum.

Sesini duydukça derslere odaklanamamam benim suçum değildi.

O gün yanımda olup beni koruyamadığın için özür dilemiştin.

Önemi olmadığını söylesem de, ses tonun mahcup çıkıyordu.

O gün, o an yanımda olup beni korumanı çok istemiştim evet ama yoktun işte, ne yapabilirdik ki?

Olan olmuştu ve bir daha olmamasını ummuştum sadece..

Sana okulla ilgili sorular sorduğumda, sürekli ilginç cümlelerle geçiştiriyordun.

Şüphelenmeliydim fakat şüphelenemiyordum senden.

Kendimi iyi hissedince, okula gitmeye başlamıştım ve ilk gün duyduğum şeyler şok olmama yetmişti.

Sen kantine indiğinde, ön sırada oturan Min, heyecanlı ses tonuyla konuşmuştu. 'Seni tartaklayan şu serseriler var ya, Jungkook hepsini dövdü!'

Belki başka şekilde olsaydı, hoşuma giderdi.

Fakat sevinmemiştim.

Sevinememiştim.

Çünkü başını belaya soktuğundan emindim, ki haklı olduğumu öğreneceğimi biliyordum.

Hem de benim yüzümden..

Yine de, bu farklıydı.

Farklı hissettirmişti, daha önce tatmadığım bir histi.

Hem de çok farklıydı..