Road To Vengeance

leegte

Ronald sliep. Hij had nachtmerries. De groep had een paar grote kasten voor het kapotte raam gezet, en hadden op de grond hun overnachtingsplek gevonden. Ronald droomde waar hij al zo vaak over droomde: de laatste momenten van hem en Amy samen. Hij zag Samuel. Hij zag Amy. Hij wou wat zeggen maar zijn stem was weg. Hij wou haar waarschuwen, maar hij kon niks doen. 'Waarom heb je me dit aangedaan?' vroeg Amy aan Ronald, terwijl er stroompjes bloed uit haar ogen liepen. 'WAAROM?!' schreeuwde ze terwijl haar huid begon te scheuren en ze langzaam het gelaat van een zombie begon te krijgen. 'Nee, nee, nee, nee!' zei Ronald die zijn stem weer terugkreeg en achteruit liep. 'Nee, nee!'

'Gast, stop met mompelen en word wakker!' siste Caine terwijl hij Ronald wakker schudde. Ronald deed moeizaam zijn ogen open. De anderen waren opgestaan en pakten haastig hun spullen in. Door de kieren van het kapotte raam en de kast scheen licht en buiten klonk het geronk van een motor. 'Ze hebben ons ontdekt!' riep Jin terwijl ze de shotgun naar Ronald gooide. Terwijl Ronald zijn tas over zijn schouders gooide, klonk buiten: 'geef jullie over en jullie worden gespaard. Vlucht en sterf.' Jin snoof. 'Gespaard? Onzin. Jian gooit ons voor de zombies als we gevangengenomen worden.' Ronald keek om zich heen naar een vluchtuitgang. 'Jullie hebben nog 10 seconden.' klonk buiten. Caine rende naar een deur toe en de rest volgde hem. Net toen ze de deur open wouden doen, werd die in getrapt door een man in een net pak. Gekreukeld, maar zonder bloedspetters in elk geval. Hij had 2 pistolen in zijn handen. 'Geef jullie over. Nu.' zei hij. Iedereen bleef doodstil staan. Caine pakte langzaam zijn zwaard en legde die op de grond neer, maar toen hij bukte rende hij opeens vooruit en gaf de man een kopstoot in zijn maag. De man schrok en schoot. Ronald kon maar net opzij duiken en de kogels sloegen achter hem in. Op dat moment werd de kast aan flarden geschoten door een machinegeweer dat buiten op een truck gemonteerd stond. De kogels vlogen in het rond. 'DUIKEN!' schreeuwde Ronald. Hij kroop over de grond naar de uitgang, door de glasscherven en kogelhulzen. Over klonk het gefluit van kogels die hem bijna raakten en door het witte geflits leek het bijna een discotheek. Ronald zag iemand door de deur komen. Hij pakte zijn shotgun en schoot op de gestalte. De man die door de deur kwam vloog achteruit, doorzeefd door kogels. Ronald had de uitgang bereikt en keek om zich heen waar de rest was. Door alle schoten, flitsen en uit elkaar splinterend hout was het onmogelijk om zijn groep te zien. Hij stond op en rende uit de uitgang. Hij kwam in een gang. Verderop in de gang stond een zombie die op het geluid was afgekomen, maar Ronald rende door en sloeg met alle kracht het hoofd van de zombie naar rechts, tegen de muur aan. Het geluid waarmee de schedel kraakte was misselijkmakend. Ronald rende verder, trapte een deur open en vervolgde zijn weg de buitenlucht in. Achter hoorde de schoten en de flitsen zorgden voor enge schaduwen. Hij bleef rennen. Hij stopte niet. 'En je vrienden dan?' Ronald keek opzij en zag dat Amy naast hem rende. Fijn, ik begin gek te worden, dacht hij bij zichzelf. 'Je bent verantwoordelijk voor je groep' zei Amy.
'Ik ben niet verantwoordelijk. Ik heb geen groep. Ik werk liever alleen.' zei Ronald.
'Ik weet dat dat niet waar is.'
'Het is wel waar. Met een groep krijg je alleen maar problemen.' Ronald rende verder. Er lagen lijken op de straten die langzaam begonnen te bewegen. Ronald klop via een kapotte muur omhoog, terwijl de lijken op de straat overeind kwamen. Ronald kroop over de dakrand heen. Amy stond voor hem. 'Met mij had je nooit problemen.' zei ze. 'Met de groep wel!' antwoordde Ronald sissend terwijl hij verder rende, over de daken heen. 'De groep zorgde ervoor dat jij stierf. Samuel vermoordde Rob, hij vermoordde jou. Ik dacht dat hij Takari ook vermoord had. Maar nu ben ik hier omdat Caine wil dat ik Takari samen met hem vermoord, en als ik van gedachten verander zal ik hem waarschijnlijk moeten doden en anders doodt hij mij wel. Alleen maar problemen. ALLEEN MAAR PROBLEMEN!!' schreeuwde Ronald. Hij struikelde, rolde bijna van het dak af maar wist zich vast te houden aan de plukken onkruid die door de dakpannen heen groeiden. De gedempte schoten in de verte hielden op. Ronald liet zichzelf weer op de straat zakken. Hij liep verder, rustiger dit keer. 'Ik hoef hier niet aan mee te doen. Ik kan gewoon vertrekken.'
'Waarheen?' vroeg Amy sceptisch. 'Je hebt geen plek om heen te gaan. Hoe wil je überhaupt terug naar Nederland gaan? Het is niet alsof er nog treins rijden ofzo.'
'Ik hoef niet per se naar Nederland te gaan. Ik kan naar het noorden gaan. Naar Rusland ofzo. Russen zijn sterk, ze hebben vast genoeg kampen. Of anders ga ik naar het zuiden. Indonesië misschien. De wereld is kleiner dan hij lijkt. Daarom zit ik ook opeens in het klote-China.'
'Je hebt geen doel, Ronald. Geen missie meer. Wat zou je daar doen?'
'IK HAD EEN MISSIE!' schreeuwde Ronald, en hij keek naar Amy's uitdrukkingsloze gezicht. 'IK ZOU SAMUEL KAPOTMAKEN!' er liepen tranen over zijn wangen. 'MAAR NU BEN IK HIER!!' hij veegde zijn tranen weg. Amy was verdwenen. 'FUCK!!' schreeuwde Ronald en hij sloeg tegen de muur. Hij ging zitten en pakte zijn machete. Hij kon net zo goed zijn aders nu doorsnijden. Hij was alles kwijt  Amy. Zijn eerste groep. Zijn tweede groep. Nu zijn verstand. Hij had niks meer. Hij huilde en lachte tegelijk. 'Niks meer.' zij hij. De maan ging verscholen achter de wolken en het steegje waar Ronald in zat werd verzwolgen door duisternis.
Hij had niks meer.