Road To Vengeance

Husk

Rusland, 2017

'De wolven hebben honger, Ronald.' Zei Yuri, terwijl in de verte gehuil klonk van de wolven. Onwillekeurig ging Ronald met zijn vingers langs de littekens op zijn gezicht. 'En ik heb ook honger.' Zei Myriam geïrriteert achter hun. Ze klikte de veiligheidspal van haar kalasjnikov. 'En vlees zou ons allemaal goed doen, ookal is het wolvenvlees.' Yuri lachte. 'Doe niet zo onnozel.' Zei hij zachtjes, maar er klonk dreiging in zijn stem. 'Kijk om je heen, Myriam.' Ze stonden met zijn drieën op een ijzige vlakte, tot hun knieën in de sneeuw. Het sneeuwde hard en ze zagen geen hand voor ogen, en door de wind leek het gehuil van de wolven van alle kanten te komen. 'Je maakt geen schijn van kans. De wolven jagen in roedels, en we zien niet waar ze vandaan komen. Het enige wat we nu kunnen doen is met de wind meelopen.'
'Waarheen?' Riep Ronald, boven het gehuil van de wind uit.
'Er is een plek. Een veilige plek. Ik weet dat het bestaat. Ik weet het zeker.' Antwoordde Yuri.
'En waar is die mooie plek dan wel?' Riep Myriam, terwijl haar blonde haren langs haar gezicht wapperden.
'Vlakbij!' Riep Yuri terug. Wees geduldig.'

China, 2021
De verboden stad

Takari wreef over zijn oren heen. Hij lag verdoofd op de grond. Wazig zag hij hoe Ronald met beide handen zijn machete tegen de keel van een zombie drukte en hem weg trapte. Haytham had een oud uitziende revolver in zijn handen. Hij schoot, maar miste het merendeel van zijn schoten. Ronald trok de shotgun uit zijn riem en schoot. Door de knal en de geur van buskruit kwam Takari weer bij zinnen. Hij sprong overeind. Ronald gooide hem zijn machete toe en Takari ving hem behendig op, draaide zich meteen om en hakte in een vloeiende beweging op het hoofd van een zombie in. Ronald schoot op een paar andere zombies en Takari hakte verder op de zombies in. 'Haytham! Achter je!' Schreeuwde Ronald, toen hij zag dat Haytham van achter bij zijn schouder gegrepen werd door een van de ondoden. Haytham schreeuwde en probeerde zich los te rukken. Er klonk een zoevend geluid, en even later zat de machete natrillend in het hoofd van de zombie, die in elkaar zakte. Ronald schoot met zijn shotgun de laatste 2 zombies uit elkaar en keek toen naar Takari. 'Gooide je nou die machete van 5 meter afstand over de schouder van Haytham recht tussen de ogen van die zombie?' Vroeg hij verwonderd. Takari knikte en wees naar zijn onnatuurlijk helder blauwe ogen. 'Ik heb scherp zicht.' Zei hij. 'En goede reflexen.' Zei Ronald. 'Het is goed om weer samen te werken.' Hij klopte het bloed van zich af.
'Mijn hemel.' Zei Haytham, die naast hem kwam staan. Ze keken om zich heen. Ze stonden in een straat die verderop uitkwam op een plein. Er stonden lantaarnpalen langs de straat, en aan bijna elke lantaarnpaal hing een zombie opgehangen. De muren waren bekladderd met teksten die Ronald niet begreep. Op het plein stond een houten paal. 'Kom, laten we verder gaan.' Zei Ronald. Ze liepen stil verder. De zombies aan de lantaarnpalen maakten verwilderde geluiden en zwaaiden hun armen naar Ronald en de rest uit. 'Er moet paniek zijn geweest. En na een tijdje moet het eten en drinken op zijn geweest. Ze hebben waarschijnlijk hun eigen pis gedronken moeten hebben, en...' zei Takari.
'Hou op! Ik wil het niet weten.' Kapte Haytham hem af. Ronald keek naar een van de huizen. 'Hm.' Zei hij, en hij liep er heen. Hij opende krakend de deur en keek om zich heen. 'Wat de...' begon hij geschokt. Er lagen schedels in een driehoek op de grond, en er was met rode verg een grote ster in een cirkel getekend. Er stonden kaarsjes en er hingen botten aan het plafond. Duidelijk een satanisch ritueel.
'Sommigen hebben blijkbaar geprobeerd om hun redding te zoeken in het bovennatuurlijke.' Zei Takari, die achter Ronald stond. 'Dit is walgelijk.' Zei Ronald. Er waren poppen neergezet aan de rand van de kamer, en de dode ogen keken Ronald levenloos aan. Het gaf hem kippenvel.
'Jongens!' Klonk het vanuit het plein. Het echoëde door de straat. Takari en Ronald kwamen naar buiten en zagen Haytham bij de houten paal op het plein staan. Hij wenkte. Terwijl ze naar hem toe liepen, zagen ze dat er kettingen aan de paal zaten, en de grond rondom de paal rood gekleurd was. 'Wow.' Zei Ronald. 'Ik denk dat ze hier hebben besloten wie ze... uitschakelden... voor elkaars vlees...' Zei Haytham. 'Ze hadden geen keus.' Zei Ronald. Haytham hief zijn bolhoed op en haalde zijn hand door zijn grijze haar. 'Wisten ze dan niet dat er zo Wendigo's ontstaan?' Vroeg hij. 'Ze hadden-'
'Ruiken jullie dat?' Viel Takari in de rede. Ronald snoof. Hij rook het ook. 'Hierheen.' Zei Takari, en ze renden naar een huis aan de zijkant van het plein. Takari trapte de deur in en zijn ogen werden groot. Er hingen grote stukken gedroogd vlees aan haken in de ruimte. Takari's maag knorde en hij pakte een stuk. 'Blijkbaar hadden ze wel voedsel!' Zei hij. Ronald's maag knorde ook, maar hij wist wel beter. Net voordat Takari een hap nam, sloeg hij het stuk vlees uit zijn handen. Takari keek hem geschrokken en beledigd aan. 'What the fuck, Ronald?' Riep hij. Ronald wees naar het vlees aan de haken. 'Kijk eens goed.' Zei hij. Takari keek naar het vlees en diep vanbinnen wist hij het antwoord al. Er hingen menselijke armen tussen de haken. 'Fuck.' Zei hij. Elke vezel in zijn ondervoedde lichaam zei dat hij een hap van een van de stukken vlees moest nemen, maar... 'mensenvlees...' stamelde hij.
'Mijn vlees.' Klonk een stem achter hun.