Road To Vengeance

vanuit de grond

Reggie had wel door dat er dingen niet klopten. Eigenlijk had iedereen wel door dat er dingen niet klopten. De soldaten die haastig heen en weer renden, de sfeer die opeens scherp was, en de geruchten.
Maar als burger onder Jian hoorde je te doen wat van je gevraagd werd, dus dat deed Reggie. Hij plukte tomaten in een kas, samen met anderen. De tomaten deden ze in bakken, en die voerden ze af. Hij hoorde buiten weer wat tumult. Hij draaide zijn hoofd een beetje schuin en zag door het glas dat er een nieuwe groep soldaten aangemarcheert kwam, met hun geweren voor hun borstkas. Reggie schoof een beetje naar zijn collega die naast hem tomaten aan het plukken was. 'Weet jij wat er aan de hand is?' Fluisterde hij. Zijn collega keek even om zich heen. 'Indringers.' Fluisterde hij. 'Ze zeggen dat er buitenlanders bij zitten.'
'Waar zijn ze nu?' Vroeg Reggie.
'In het Hotel.' Antwoordde zijn collega fluisterend. Reggie knikte als bedankje. Het Hotel. Wie daar in kwam, kwam er niet meer levend uit. Het Hotel was het hoogste gebouw in Jian's stad. Er waren hier en daar stukken uitgeslagen door bommen en ander geweld, maar het gebouw stond nog overeind. Nu functioneerde het als gevangenis. Er zaten tientallen mensen in, en Reggie had de meest gruwelijke dingen gehoord over de 'ondervragingstechnieken' die er werden toegepast.
Toen zijn werk erop zat en Reggie zijn laatste bak tomaten had weggebracht, deed hij gauw zijn werkkleding uit en ging naar huis. Hij kwam binnen en zag zijn 2 kleine broertjes op de versleten bank zitten. Zijn moeder stond iets klaar te maken op het aanrecht. 'Moeder, waarom zijn de indringers meteen naar het Hotel gebracht?' Lindsay, zijn moeder, stopte abrupt met waar ze mee bezig was. 'Jongens, ga naar jullie kamer. Ik roep straks wel voor het eten.' Zei ze tegen de 2 broertjes van Reggie op de bank. Met tegenzin kwamen de twee jochies overeind en keken Reggie even kwaad aan, alvorens naar boven te gaan. 'Waarom praat Jian niet gewoon met ze?' Vroeg Reggie. Lindsay zuchtte en leunde tegen het aanrecht aan. 'Dat soort dingen moet je niet vragen. Daar krijg je problemen van.' Zei ze. Reggie bleef haar aankijken. Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet zeker dat hij met ze probeert te onderhandelen.' Zei ze. Reggie liet even een cynisch lachje horen. 'Onderhandelen, ja. We weten hoe dat gaat bij hem. Heb je gehoord wat ze daar allemaal doen?' Lindsay schudde kwaad haar hoofd. 'Dat soort dingen kun je niet zeggen! Als iemand dit zou horen...' siste ze.
-'dan zou ik ook naar het Hotel worden gestuurd. Je ziet zelf toch ook wel dat dat niet goed kan zijn?' Onderbrak Reggie haar.
'Genoeg!' Riep Lindsay. 'Roep je broertjes. Het eten is klaar.'
'Maar...' begon Reggie.
'Klaar nu.' Zei Lindsay. 'Ik wil er niks meer over horen.'

'Van de regen in de drup.' Mompelde Ronald nijdig. Of eigenlijk was dat niet helemaal de goede vergelijking. Van de tunnel naar het riool, zou meer kloppen. Ronald deed zijn best om niet over te geven van de stank en liep vooruit. Hij had geen keuze, de metrotunnels waren op een gegeven moment niet meer toegankelijk. Tenzij je zin had in een stukje zwemmen door radioactief water. Dus had Ronald een rooster weggehaald en was door een buis gekropen, en eindigde in het riool. Hij hoorde ergens het getippel van een rat. 'Ugh.' Zei hij. Hij zag bijna niks. Het enige beetje licht kwam van een kiertje in de verte in het plafond, dus dat was waar Ronald heenging.
Aangekomen bij het kiertje waar licht doorheenkwam, bleek het een putdeksel te zijn. Mooi. Dacht Ronald. Voorzichtig tilde hij de putdeksel op.

Reggie zat tegen de muur van zijn huis aan, in relaxte houding naar boven te kijken. De eerste sterren verschenen aan de hemel. Hij wist niet veel meer van zijn leven vroeger. Hij was 11 toen de uitbraak van de Eters, zoals hij ze noemde, begon. Hij herrinerde zich wel dat je s'nachts in Peking nooit de sterren kon zien. Daar zorgden de lichtvervuiling en de smog wel voor. Maar nu, 6 jaar later, kon hij de melkweg helderder zien dan ooit. Toch een pluspuntje van de apocalyps.
Hij werd uit zijn gedachtes gewekt door het gepiep van staal op steen, verderop in de straat. Hij kwam overeind en ging ongemerkt via de bosjes kijken wat het was. Verbaasd zag hij hoe een putdeksel in de straat verschoven werd. Eerst kwamen twee armen tevoorschijn, daarna de rest van het lichaam. Een westerse jongeman kroop vanuit de opening de straat op. Een buitenlander. Dacht Reggie bij zichzelf. Die zoekt vast naar zijn vrienden, die in het Hotel zitten. Hij kreeg een schuldgevoel. Kon hij het deze indringer kwalijk nemen?
Er klonken voetstappen aan het einde van de straat. Shit. Wachtpatrouilles. De westerse jongen leek het niet te horen. Die trok het putdeksel weer over het gat. Shit, shit, shit. Hij gaat gezien worden. Reggie had maar een paar seconden om te beslissen. Toen kwam hij uit de bosjes tevoorschijn en rende naar de wachtpatrouille toe. De westerse jongen leek nu eindelijk iets te horen, keek verschrikt en verdween toen tussen de huizen een steegje in.
De soldaten van de wachtpatrouille hieven tegelijk hun wapens op toen Reggie ze tegemoet kwam. 'Burger.' Zei de voorste soldaat. 'Wat doe je op straat? Er is een avondklok!'
'Het spijt me.' Antwoordde Reggie. 'Ik dacht dat ik wat hoorde.' De soldaten lieten hun wapens zakken. 'Hmm. Wat hoorde je?' Vroeg de voorste.
'Ik dacht dat ik iemand, eh, over straat hoorde rennen. Maar... het bleek... een eh, zwerfhond te zijn.' Antwoordde Reggie.
'Een zwerfhond.' Zei de voorste, met wat argwaan in zijn stem. Reggie knikte en probeerde zijn gezicht onschuldig mogelijk te laten lijken. 'Hmm.' Zei de soldaat. 'Die beesten weten altijd wel een manier om in onze stad te komen.' Reggie haalde bijna opgelucht adem, maar dat zou opvallen. 'Knul, ik waardeer het dat je je burgerplicht doet, maar er zijn regels. Er is een avondklok. Ga naar huis, dan zien we dit door de vingers. Maar een volgende keer zal ik niet zo goed van aard zijn.' Reggie knikte. 'Dankuwel, meneer!' En hij liep snel naar zijn huis.