Road To Vengeance

The Eye of the Tiger

Warschau, 20 Februari 2016

Ronald liep langs het bevroren meer met een rugzak en een versleten winterjas aan. Het sneeuwde en de temperatuur lag ver onder 0. Ronald moest constant zijn ogen halfdichtknijpen om door de sneeuw heen te kijken. maar aan zijn oren mankeerden niks. hij wist dat hij al een tijdje gevolgd werd, en hij hoorde nu duidelijk dat er achter hem een veiligheidspal werd afgeklikt. hij draaide zich om en keek in de gezichten van 2 mannen in witte skipakken en maskers. 'wat?' vroeg hij. de skipakman hief een geweer op. 'spullen.' zei hij, en hij wees op Ronald's rugzak. Ronald verroerde zich niet. de skipakman met het geweer schoot als waarschuwing vlak naast Ronalds voeten. de kogel sloeg in op het ijs achter hem en met een luid gekraak barstte het ijs naast de oever. 'gelukkig sta ik niet op het ijs. hoewel ik me op glad ijs bevind.' mompelde Ronald, en hij lachte even om zijn eigen woordgrap. de mannen in skipakken keken elkaar even verbaasd aan. Ronald deed zijn rugzak af en gooide hem voor de voeten van de mannen. 'uitpakken.' beval de man met het geweer. Ronald zuchtte en ging op zijn knieën zitten om de spullen uit de rugzak te halen. er zaten wat blikjes voedsel, een EHBO doos, een zaklamp, flesjes water en een camping-gasflesje in. Ronald kwam weer overeind en de man met het geweer knielde om de spullen op te pakken, wat duidelijk een domme beweging was. Ronald trapte de kerel in het gezicht en pakte zijn wapen af. hij wou schieten, maar bedacht zich toen. sloeg met de kolf van het geweer tegen het hoofd van de voorste man aan, vooruit strompelde en van de oever in het water viel. de ijsschotsen bewogen heen en weer en er klonk een krakend geluid toen zijn lichaam geplet werd tussen de enorme stukken ijs. hij richtte het wapen nu op de andere man. 'uitkleden.' zei hij. de man twijfelde even, maar trok toen toch zijn skipak uit, tot hij in zijn ondergoed stond te rillen. Ronald pakte het skipak en stopte alles in zijn rugzak. 'dankjewel.' zei hij, en hij draaide zich. 'wacht even knul!' riep de man klappertandend. 'je kunt me niet zo achterlaten hier!' Ronald liep terug naar de kerel, pakte zijn schouders vast en gooide hem het water in tussen de ijsschotsen, zijn kameraad achterna. de man schreeuwde en ging kopje onder. de ijsschotsen botsten weer tegen elkaar aan en de man kwam niet meer boven. 'zo beter?' vroeg Ronald tegen niemand in het bijzonder. hij draaide zich om en liep weer verder. hij had geen idee waar hij heen ging, en het maakte hem ook niks uit. zolang hij maar zo snel mogelijk hier weg was.

Beijing, China, 2021

Het was 3 maanden geleden dat Caine en Ronald aankwamen. 3 maanden vol training. 3 maanden vol blauwe plekken en kneuzingen. En Caine en Ronald stonden af en toe weer tegen over elkaar in de dojo, tot groot vermaak van de Chinesen. Jammer voor Ronald was Caine beter in de vechtsporten dan hij was. 'Goed gedaan, je kunt wel in een circus werken.' mompelde Ronald toen hij overeind kwam, nadat Caine hem weer verslagen had met een serie razendsnelle trappen in zijn maag. De Chinezen die keken lachten allemaal. Caine was redelijk  populair onder de mensen daar. Caine en Ronald liepen via de Dojo terug naar het hoofdgebouw van de Yin's, de tempel. Ze waren in de 3 maanden nog niet verder Peking in gegaan. Ronald ging zitten op een kussen op de houten vloer, en rook aan de brandende wierookstokjes die naast hem stonden. Voor het eerst in een hele lange tijd voelde hij zich gelukkig. 'Ronald en Caine.' klonk het uit de dooropening, en Mingzhi verscheen met zijn stok in zijn hand. Ronald en Caine stonden meteen op en maakten een kleine buiging voor hem. Iedereen had respect voor Mingzhi. Hij werd gezien als een leider. 'Wat kunnen we voor u doen, meester?' vroeg Ronald. Zijn eigen woorden klonken raar in zijn eigen oren, maar hij moest zich aanpassen aan de Chineze manier van spreken. 'We hebben iets waar we jullie hulp bij nodig hebben.' zei hij, en hij ging zitten op een zitkussen bij Ronald en Caine. hij leek een fragiele, oude zwakke man, maar ze wisten allebei dat Mingzhi ze makkelijk allebei kon verslaan in een gevecht.  'Jian stuurt om de zoveel tijd jeeps de bergen in, om kleine dorpen te zoeken en te plunderen. inwoners die nuttig lijken nemen ze mee, de rest slachten ze af of laten ze gewoon hulpeloos achter. morgen rijden er weer jeeps uit, het is aan jullie om ze te stoppen.' Ronald luisterde aandachtig. 'en dat zal jaiden verslaan?' Mingzhi lachte krakend. 'niet eens bijna! hij zal er zelf niet eens bij zijn. maar het geeft wel een duidelijke boodschap door: hun ondergang staat te wachten.' Caine stond op en kraakte zijn knokkels even. 'wanneer gaan we?' vroeg hij. 'je bent bijna net zo'n uitslover als vroeger.' zuchtte Ronald. 'jullie vertrekken vanavond, om morgenochtend een hinderlaag op te zetten.' Ronald stond op, maakte weer een lichte buiging, en vertrok.