Underwater

Shapeshifter: Part 2

Ακούω το κουδούνι της κάτω πόρτα να χτυπάει. Τώρα ήρθε και έδεσε η κατάστασή! Μετά από λίγο ξανά ακούω το κουδούνι να χτυπάει πιο επίμονα. Και να το τηλέφωνο! Θεέ μου ηλίθιο είναι;!; Και τι με έπιασε πάλι;!; Οκ... ηρεμία. Απλά το σηκώνω.

"Έλα..." Της λέω προσπαθώντας να ακούσω όσο πιο ψύχραιμη μπορώ.

"Να σου πω... έχουμε ένα μικρό ως μεγάλο πρόβλημα..." Άρχισε να μου λέει αλλά τη διέκοψα.

"Το ξέρεις ότι υπάρχει εφεδρικό κλειδί κάτω από τη γλάστρα δίπλα στην είσοδο σωστά;" Τη ρωτάω ειρωνικά.

"Δεν είναι αυτό το θέμα μου ρε βλάκα!" Μου ψιθυρίζει αλλά και ταυτόχρονα φωνάζοντάς μου. Πως το κάνει αυτό τέλος πάντων;

"Τότε γιατί κάθεσαι και χτυπάς το κουδούνι;" Τη ρωτάω φωνάζοντάς της.

"Δεν είμαι εγώ εκείνη που χτυπάει το κουδούνι!" Μου λέει με τον ίδιο τρόπο όπως πριν.

"Σπασικλάκι ξέρω ότι είσαι μέσα!" Φώναξε. Όχι με τίποτα!

"Τι διάολο κάνει ο Αχιλλέας εδώ;" Της ψιθυρίζω.

"Εμένα ρωτάς; Άντε ρώτα τον!" Μου λέει.

"Δεν είναι ώρα για αστειάκια!" Της λέω σοβαρή. "Μπες από την πίσω πόρτα!"

"Είναι ξεκλείδωτη;" Με ρωτάει.

"Για να σου λέω να μπεις από εκεί;" Τη ρωτάω ειρωνικά.

"Νομίζω πως θα μπω από την είσοδο..." Μου λέει με ένα περίεργο τόνο στην φωνή της.

"Γιατί τι..." Πήγα να ρωτήσω αλλά πρόλαβαν άλλοι να μου απαντήσουν τις απορίες μου.

"Γεια σου Αχιλλέα." Άκουσα τον πατέρα μου να λέει. Όχι, όχι! Οτιδήποτε άλλο εκτός από τον πατέρα μου!

"Γεια σας κύριε Νίκο!" Του απαντάει χαρούμενος ο Αχιλλέας. "Είναι μέσα η Αυγή;" Τον ρωτάει.

"Λογικά..." Του λέει και τον ακούω να βγάζει τα κλειδιά από την τσέπη του.

"Νικολέτα μην..." Πήγα να της πω αλλά το έκλεισε. Ωωω, θεέ μου!

"Να με και εγώ!" Ακούω την Νικολέτα να λέει.

"Νικολέτα τι κάνεις εδώ;" Τη ρωτάει ο πατέρας μου.

"Η Αυγή μου είπε να έρθω." Του απαντάει και ακούω την εξόπορτα να ανοίγει.

"Αυτό που έχω να της πω εγώ είναι πιο σημαντικό!" Άκου τον Αχιλλέα να λέει θυμωμένος. Νικολέτα σώσε το τομάρι μου!